Όλοι το ξέρουμε ότι ο Άλκης δεν θα είναι ο τελευταίος

Πιθανόν να ανήκω στην μειοψηφία, αλλά είμαι από αυτούς που περισσότερο στεναχωρήθηκαν και “μαύρισαν” παρά αναθάρρησαν ή ζουν με την ψευδαίσθηση ότι όλη αυτή η ευαισθησία που έδειξε το ποδόσφαιρο, ως οικοσύστημα, στην θλιβερή επέτειο της δολοφονίας του Αλκη Καμπανού μπορεί να επηρεάσει την επικρατούσα κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Θα ήθελα τόσο πολύ να είμαι μέρος της λύσης, και διαχρονικά είχα την διάθεση να μετέχω σε προσπάθειες για την αναβάθμιση του γηπεδικού πολιτισμού. Μεγαλώνοντας όμως έπιασα τον εαυτό μου όχι μόνο να αρνείται να ζει με ψευδαισθήσεις αλλά και να βεβαιώνεται ότι δεν πρόκειται, τουλάχιστον σύντομα, να ζήσουμε σε πολιτισμένο γηπεδικό περιβάλλον.

Φυσικά αυτό είναι ένα πολύ μεγαλύτερο και σοβαρότερο πρόβλημα συγκριτικά με τον πολιτισμό των γηπέδων. Φτάνουμε να μιλάμε για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Την έχει υποβαθμίσει τόσο η γηπεδική βία, που φτάνουμε να συνηθίζουμε τα πάντα - μέχρι και μια δολοφονία. Τα έχουμε συνηθίσει τόσο όλα αυτά, που τελικά δεν αντιδρούμε πραγματικά και δεν απαιτούμε με τη στάση μας να δοθεί λύση και να εκδιωχθούν από τα γήπεδα αυτοί που παράγουν βία.

Όλα όσα συμβαίνουν σχετικά με τον Αλκη τον τελευταίο καιρό με συγκινούν και με ταράζουν, όταν έρχονται από τους ποδοσφαιρόφιλους και τους ποδοσφαιριστές και με εξοργίζουν όταν έρχονται από λίγκες, ομοσπονδίες και εκπροσώπους της διοίκησης - είτε του ποδοσφαίρου είτε, πολύ περισσότερο, του κράτους. Δεν την παλεύω με αυτή την υποκρισία από όλους αυτούς που αφήνουν τάχα ένα λουλούδι στο μνημείο του Αλκη και την ίδια στιγμή δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να προλάβουν τον επόμενο Αλκη παρόλο που, τουλάχιστον θεωρητικά, έχουν και την ευθύνη και την δύναμη για να πράξουν.

Με συγκινεί να ακούω το “Αλκης ζωντανός, για πάντα Αρειανός” από φίλους του Αστέρα στην Τρίπολη, ή να βλέπω τον Αραούχο να τιμά τη μνήμη του, αλλά δεν αντέχω να βλέπω τους επιχειρηματίες της Superleague να μην κάνουν απολύτως τίποτα για να γίνουν μέρος της λύσης του προβλήματος, ή να βλέπω τους κυβερνητικούς εκπροσώπους να παριστάνουν τους θλιμμένους την ώρα που η κυβέρνηση δεν κάνει εδώ και έναν χρόνο απολύτως τίποτα για να αλλάξει το πλαίσιο διεξαγωγής των αγώνων και να διώξει τη βία από τα γήπεδα. Φυσικά αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο της σημερινής Superleague ή της σημερινής κυβέρνησης. Σε αυτή την Ελλάδα μεγαλώνουμε εδώ και δεκαετίες. Μια Ελλάδα που έχει επανηλλειμένα αποδείξει ότι τη θέλει τη γηπεδική βία. Μια Ελλάδα που καταπολεμά την γηπεδική βία μόνο στα λόγια.

Μπροστά μας έχουμε τους ημιτελικούς και τον τελικό του κυπέλλου και τα playoffs του πρωταθλήματος. Και το νιώθεις ήδη στην ατμόσφαιρα ότι στην πλειονότητά τους οι εμπλεκόμενοι είναι έτοιμοι να λύσουν το ζωνάρι και να ανεβάσουν τους τόνους τόσο που να ευνοήσουν, αν όχι να ενθαρρύνουν τη βία. Τώρα, στο μνημόσυνο του Αλκη μένουν όλοι σιωπηλοί και συμμετέχουν στο πένθος και αύριο θα πλακωθούν στους λεκτικούς τσαμπουκάδες και θα φανατίσουν τόσο που να πυροδοτήσουν επεισόδια - αν δεν τα δημιουργήσουν οι ίδιοι με τους μπράβους τους.

Ωραία είναι τα λόγια. Τα προβλήματα όμως λύνονται με πράξεις. Σε τέσσερις μήνες από σήμερα, όταν θα έχουν ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα και το κύπελλο, θα θυμίσω στον εαυτό μου να επιχειρήσω έναν απολογισμό. Τι απόδοση λέτε να έδινε μια στοιχηματική εταιρεία αν ήθελα να βάλω αυτό το στοίχημα, ότι δεν θα είναι όλα πολιτισμένα στο ποδόσφαιρο στην διάρκεια αυτού του τετραμήνου;

Ως κάποιος που κλείνει τούτες τις μέρες τρεις δεκαετίες στην αθλητική δημοσιογραφία και επισκέπτεται τακτικά τα γήπεδα, θα πω για ακόμη μια φορά ότι δεν υπάρχει σήμερα απολύτως κανένας λόγος που να με οδηγεί στην εκτίμηση ότι ο Αλκης θα αποδειχθεί το τελευταίο θύμα. Αν έπρεπε να στοιχηματίσω, προφανώς θα στοιχημάτιζα το ακριβώς αντίθετο - ότι στο εγγύς μέλλον θα αποδειχθεί ότι δεν ήταν ο τελευταίος. Διότι από την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Αλκης μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει, στην ουσία, απολύτως τίποτα.