Δεν σκότωσε το «θηρίο» αλλά τα φαντάσματα του

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στο ποδόσφαιρο, όπου κερδίζοντας ένα ματς κερδίζεις λιγότερα από όσα θα έχανες, αν δεν έφευγες νικητής από το γήπεδο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο απολογισμός δεν έχει να κάνει μόνο με τη βαθμολογική συγκομιδή, αλλά με τα γενικότερα κέρδη και αντίστοιχα τις απώλειες, μετά από μια τέτοια αναμέτρηση.

Ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε λίγα φεύγοντας νικητής από το Βικελίδης, αλλά θα έχανε περισσότερα αν αποχωρούσε ηττημένος. Ίσως ακόμα και η ισοπαλία να του δημιουργούσε (επιπλέον) θέματα. Σίγουρα και βαθμολογικά, αλλά κυρίως στους τομείς που πονάει και δοκιμάζεται πολύ, από την επανέναρξη του πρωταθλήματος και μετά. Της αυτοπεποίθησης και της πίστης στον εαυτό του.

Το συμπέρασμα μου δεν είναι διαφορετικό από αυτό που έχουν βγάλει οι συνάδελφοι που προηγήθηκαν από χθες το βράδυ στα άρθρα του. Η νίκη είναι τεράστια. Γιατί ήρθε σε χρονικό σημείο και με τρόπο που δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια για τον Παναθηναϊκό. Οι Πράσινοι ήταν με την πλάτη στον τοίχο και βρέθηκαν ακόμα πιο στριμωγμένοι όταν ο Άρης προηγήθηκε. Οπότε έφυγαν από το γήπεδο με διπλή…ποσότητα ανακούφισης από αυτή που δικαιολογεί η νίκη σε μια δύσκολη έδρα. Η οποία κάνει μια μέτρια ομάδα, όπως είναι ο φετινός Άρης, να παίρνει τη δύναμη που την κάνει περισσότερο ανταγωνιστική.

Οι λόγοι που δικαιολογούν αισιοδοξία για τη συνέχεια της ομάδας του Γιοβάνοβιτς, επίσης καταγράφηκαν. Πρέπει πάντως να σημειώσω ότι σε αρκετά κείμενα διέγνωσα μεγαλύτερη ανακούφιση από αυτή που δικαιολογείται και σημαντική δόση υπερβολής. Λογικό όμως και αυτό μετά τον καταστροφικό τελευταίο ενάμιση μήνα των Πράσινων. Το διπλό στη Θεσσαλονίκη δεν είναι εντός έδρας νίκη επί της Λαμίας. Και σίγουρα σηματοδοτεί ένα restart. Μόνο που στα μάτια μου είναι από πολύ δύσκολο, μέχρι απίθανο, αυτό το restart να φέρει την ομάδα του Γιοβάνοβιτς στην ίδια θέση που βρέθηκε στον πρώτο γύρο. Δεν μιλάω για τη βαθμολογική διαφορά. Αυτή εξανεμίστηκε και δεν μπορεί να δημιουργηθεί ξανά. Αναφέρομαι στην πειστική, πληθωρική και (εντέλει) αποτελεσματική αγωνιστική εικόνα που είδαμε όταν ο Παναθηναϊκός πήγαινε «τρένο». Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τον ίδιο, όσο με την εξέλιξη -το ίδιο διάστημα- κυρίως της ΑΕΚ και σε δεύτερο χρόνο του ΠΑΟΚ (ο Ολυμπιακός είναι πάντα απρόβλεπτος και λιγότερο πειστικός ).

Θα μου πείτε (και πολύ λογικά) «Αδερφέ δεν παίζουν και οι τρείς στον ίδιο αγώνα. Το θέμα είναι να εμφανίζεται πειστικός και αποτελεσματικός στα δικά του παιχνίδια». Συμφωνώ, με τη διαφορά ότι (πρώτον) πλέον ζει με πραγματική πίεση που δεν είχε στον πρώτο γύρο και (δεύτερον) φτάνοντας, σε έναν μήνα, στα πλέϊ οφ, έρχονται συνεχόμενα ντέρμπι. Και εκεί στον δεύτερο γύρο, οι Πράσινοι μικρή σχέση είχαν με την εικόνα τους στο πρώτο μισό.

Παρ’ όλα αυτά και επιστρέφοντας στον χαρακτηρισμό της νίκης στο Βικελίδης ως «τεράστια», δεν αναιρείται γιατί πάνω απ’ όλα ήταν η «υποχρέωση» του Παναθηναϊκού να πάρει αυτό το τρίποντο. Και όταν δεν είσαι καλά, παίζεις σε δύσκολη έδρα και μένεις πίσω στο σκορ αυτή η «υποχρέωση» γίνεται τσιμέντο. Αυτό το βάρος το κουβάλησε στην πλάτη, η ομάδα, χωρίς να γονατίσει και μάλιστα κατάφερε μέσα στον αγώνα να γίνεται ολοένα και καλύτερη. Είχε καιρό να εμφανίσει καλό δεύτερο ημίχρονο (σε διάρκεια και όχι με ξεσπάσματα) ο Παναθηναϊκός και να βγάλει δύναμη πάνω στο χορτάρι. Ίσως μάλιστα σε κάποια σημεία να έβγαλε και σκληράδα που δεν είχε ούτε στον πρώτο γύρο. Όχι σε μεγάλο βαθμό, αλλά σίγουρα είναι κάτι άξιο αναφοράς.

Ακόμα πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει πλέον στα χέρια του λύσεις, που μπορούν να του επιτρέψουν να προσαρμόζει περισσότερο στην πραγματικότητα μιας αναμέτρησης την αρχική ενδεκάδα του, αλλά –κυρίως- να τραβάει, στη διάρκεια της, χαρτιά που μπορούν να του δώσουν την παρτίδα. Και σαφώς δικαιώνεται με την επιμονή και υπομονή του στην περίπτωση του Μαντσίνι που «κούμπωσε» στην ενδεκάδα λες και έκανε προπονήσεις καιρό με την ομάδα. Αυτά τα δεδομένα δικαιολογούν αισιοδοξία για την διεκδίκηση του τίτλου. Άλλωστε, για να τα λέμε όλα, θα ήταν εντελώς παράλογη η παντελής κατάρρευση του Παναθηναϊκού, σε σημείο που να μείνει εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος. Είχε (βαθμολογικό) «λίπος» να κάψει και η καμπύλη κάποια στιγμή θα άρχισε να γίνεται πάλι ανοδική και ήταν η κάθετη πτώση που έφερε τη μαυρίλα τους Πράσινους. Μάλιστα αν καταφέρει να επιβιώσει μέσα σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, μπορεί να αρχίζει να φτιάχνει και «μέταλλο» πρωταθλητή. Όπως και να νιώσει πιο άνετα αν δεν είναι πλέον στη θέση του απόλυτου φαβορί για τον τίτλο.

Η νίκη επί του Άρη δεν έλυσε όλα τα προβλήματα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Είμαι σίγουρος ότι και ο (πάντα προσγειωμένος) Γιοβάνοβιτς θα την μετρήσει στην πραγματική της διάσταση. Για παράδειγμα δεν μπορεί να μην έχει σημειώσει τα –για ακόμα μια φορά- αμυντικά θέματα που παρουσιάστηκαν κυρίως το πρώτο μέρος, με την ομάδα του να μη δείχνει τόσο συμπαγής όσο θα ήθελε. Αλλά έχω την αίσθηση ότι ήταν η πρώτη φορά, αυτό τον ενάμιση μήνα, που ήρθαν οι παίκτες του να βοηθήσουν τον Σέρβο ώστε να κρατήσει την πίστη τους, όχι σε αυτούς, αλλά στο σχέδιο. Γιατί όσο ήρεμος κατασταλαγμένος και …στωικός να φαίνεται κάποιος δεν θέλει και πολύ να χάσει τα πατήματα του, όταν κάτι πάει στραβά για καιρό και δεν έχει κάτι θετικό να πιαστεί.

Εν ολίγοις, αν ο Παναθηναϊκός σκότωσε ένα θηρίο στο Βικελίδης αυτό δεν ήταν ο Άρης αλλά (μάλλον) το φάντασμα που είχε αρχίσει να τον τρομάζει από τον Δεκέμβριο και μετά. Η συνέχεια θα δείξει, αν θα το αναστήσει…