Παναθηναϊκός: Η δύσκολη εξίσωση για τον Γιοβάνοβιτς και οι αφόρητοι πόνοι στη μέση

Δεν ήταν καθόλου παράλογοι οι έντονοι πανηγυρισμοί από τους φίλους του Παναθηναϊκού για τη νίκη επί του Αρη. Όχι μόνο διότι «μεγάλο» ματς οι Πράσινοι δεν είχαν κερδίσει μετά από το τρίποντο της έκτης αγωνιστικής στην Τούμπα, αλλά και διότι ήταν αυτή η νίκη στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και καθοριστική για να πατήσει ξανά σταθερά στις ράγες του πρωταθλητισμού το Τριφύλλι, μα και αγωνιώδης, καθώς επιτεύχθηκε με (απίθανο) γκολ στο 86’.

Αυτό που ήταν εντυπωσιακό, λοιπόν, δεν ήταν οι πανηγυρισμοί. Αλλά το ότι πάρα πολλοί φίλοι του Παναθηναϊκού προσεγγίζουν πια με καθαρό μυαλό και αμιγώς ποδοσφαιρικά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ομάδα τους. Ο καθένας με την άποψή του ασφαλώς για επιλογές παικτών, διατάξεις, αξιολόγηση απόδοσης. Αλλά είναι σημαντικό πως δεν «τυφλώθηκαν» απ΄αυτή τη νίκη. Ισως επειδή εφέτος ασχολήθηκαν πολύ περισσότερο με την ομάδα τους, παρακολούθησαν περισσότερα παιχνίδια της και έχουν πιο καλή εικόνα, άρα και περισσότερα κριτήρια. Ισως επειδή είναι ακόμα νωπή η πορεία του Παναθηναϊκού στον πρώτο γύρο και μπορούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους σχετικά πρόσφατα ματς, κάνοντας και τις συγκρίσεις. Σε γενικές γραμμές, το σημαντικό είναι ότι δεν «πετούν στον αέρα». Ξέρουν ότι η ομάδα τους είναι ακόμα σε μεταβατικό στάδιο. Βλέπουν ότι ο προπονητής «ψάχνεται» με αλλαγές προσώπων και σχημάτων ανά παιχνίδι. Και είναι σίγουρα συνειδητοποιημένοι για το ότι αυτός ο Παναθηναϊκός - παρά τα όσα τελείως άστοχα και παράλογα ακούγονται και γράφονται συγκριτικά με την πορεία που έκανε από τον περυσινό Φεβρουάριο μέχρι και τον περυσινό Μάιο - δεν είναι μια ομάδα που μπορεί να πάει «τρένο» μέχρι τη λήξη των play offs.

Ουδείς, όμως, μπορεί ή δικαιούται να τους ακυρώσει ή να τους «κλέψει» την αισιοδοξία ότι μπορεί να βελτιωθεί λόγω της καλύτερης ατμόσφαιρας στην ομάδα και του μεγαλύτερου βάθους επιλογών, που ήταν και ο τομέας στον οποίο οι Πράσινοι είχαν χαοτική διαφορά μεσοεπιθετικά με την ΑΕΚ μέχρι και την απόκτηση του Μαντσίνι και του Κλέινχέισλερ. Με εξαίρεση μόνο μία εβδομάδα, άλλωστε, το Τριφύλλι είναι από τον Αύγουστο μέχρι και σήμερα στην κορυφή και αυτό δεν το είχαν ζήσει τα προηγούμενα 11 χρόνια! Από τη χρονιά του… Λέτο, του Κλέιτον και του Ζεσουάλδο Φερέιρα!

Το διαθέσιμο ρόστερ, βέβαια, η «18άδα» του Γιοβάνοβιτς δεν «άνοιξε» μόνο με τις μεταγραφές. «Ανοιξε» και με τον συναγωνισμό: Ιωαννίδης - Σπόραρ, Βαγιανίδης - Κώτσιρας, Χουάνκαρ - Πούχατς, Μαντσίνι - Παλάσιος, έρχεται και το Σάρλια - Μάγκνουσον, είναι χαρακτηριστικά δίδυμα ανά θέση. Για να μην μιλήσουμε για τη θέση του αριστερού εξτρέμ, όπου ήδη ο Γιοβάνοβιτς έχει δοκιμάσει στα τελευταία παιχνίδια Μπερνάρ, Μαντσίνι, Κλέινχέισλερ, Βέρμπιτς και Χουάνκαρ!

Είναι δύσκολο - πολύ δύσκολο για τον προπονητή του Παναθηναϊκού σ΄αυτή τη φάση να περπατήσει στο μονοπάτι που χάραξε ο ίδιος και οι συνεργάτες του στον πρώτο γύρο. Δηλαδή να προχωρήσει με μια «βασική» ενδεκάδα και - απλώς - περισσότερους παίκτες που θα την πλαισιώνουν από τον πάγκο. Ισως να το ήθελε αυτό ο Γιοβάνοβιτς προκειμένου να εδραιωθεί σταδιακά και πάλι η χημεία που κατέθετε ο Παναθηναϊκός (ως προϊόν και της περυσινής εργασίας) στον πρώτο γύρο. Αλλά πλέον, μόλις τέσσερις αγωνιστικές πριν από τη λήξη της regular season, ο χρόνος είναι ελάχιστος. Ισως αν είχαν γίνει πιο γρήγορα οι μεταγραφές, αυτό να ήταν εφικτό, μα ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση μοιάζει πιο ωφέλιμο για τους Πράσινους αυτό που συμβαίνει τώρα: ο εντονότερος συναγωνισμός! Και είναι πιο ωφέλιμο διότι ο Παναθηναϊκός (όπως και οι ανταγωνιστές του βέβαια) έχει τη δυνατότητα κάθε εβδομάδα να εκπαιδευτεί απρόσκοπτα σε πέντε προπονήσεις για ένα παιχνίδι! Και ο προπονητής να αξιολογεί ανάλογα με την εικόνα των παικτών και τις ανάγκες κάθε αγώνα ανάλογα με τα χαρίσματα, τα μειονεκτήματα και την ποιότητα κάθε αντιπάλου.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, το μεγαλύτερο πρόβλημα που καλείται να λύσει ο Γιοβάνοβιτς και τα περισσότερα ερωτηματικά που ζητούν απαντήσεις προκειμένου ο Παναθηναϊκός να βελτιωθεί ενόψει και των play offs εντοπίζονται στη μεσαία γραμμή. Διότι η αλήθεια είναι πως

• α) οι Πράσινοι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη και την «ασφάλεια» που είχαν στην κατοχή/κυκλοφορία της μπάλας με αποτέλεσμα να δέχονται και περισσότερες επικίνδυνες επιθέσεις από τον αντίπαλο.
• β) οι ρόλοι μοιάζουν μπερδεμένοι όταν ο Κουρμπέλης που είναι «εξάρι» παίζει ως «οκτάρι» και ο Τσέριν που είναι «οκτάρι» παίζει «8-10άρι» με τον Μπερνάρ αριστερό εξτρέμ.
• γ) ο Κλέινχέισλερ ακόμα δεν έχει πάρει μεγάλο χρόνο συμμετοχής είτε στο «8», είτε στο «10».
• δ) παρουσιάζουν πλέον πολύ έντονα σημάδια κάμψης οι δυο από τους τρεις εκάστοτε βασικούς μέσους, δηλαδή ο Ρουμπέν Πέρεθ και ο Μπερνάρ, ενώ Κουρμπέλης και Τσέριν, παρουσιάζουν σκαμπανεβάσματα: ουδείς μέσος του Τριφυλλιού είναι φορμαρισμένος.
• ε) είναι ξεκάθαρο πως όταν συνυπάρχει το δίδυμο Ρουμπέν - Κουρμπέλη, λόγω των χαρακτηριστικών τους μεγαλώνουν οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, το τέμπο ανάπτυξης του Παναθηναϊκού σε σετ παιχνίδι γίνεται πιο αργό και σε φάση transition οι Πράσινοι επιτίθενται με λιγότερους παίκτες.

Όλα αυτά φαίνεται κάπως… εύκολο για εμάς τους «απέξω» να τα παρατηρούμε και να τα καταγράφουμε. Το δύσκολο είναι για τους προπονητές, οι οποίοι βέβαια για τέτοιου είδους ζητήματα και για την τεράστια ευθύνη που κουβαλούν στα μεγάλα clubs κάθε χώρας αμείβονται και αναλόγως. Σε κάθε περίπτωση, ο Παναθηναϊκός φανερά έχει «θέμα» με τη μεσαία γραμμή του και στα δύο σχήματα που επιλέγει ο προπονητής του (4-3-3, 4-2-3-1) και η λύση της εξίσωσης είναι δύσκολη διότι οι παράμετροι που τη συνθέτουν είναι πολλοί: αρκετά υποψήφια πρόσωπα, ντεφορμάρισμα δύο βασικών στελεχών που ίσως χρειάζονται «διάλειμμα» και ανάσες, συγκερασμός ρόλων και χαρακτηριστικών στη χημεία μιας ενδεκάδας, τρόπος παιχνιδιού επιθετικά/αμυντικά και αρκετές άλλες τις οποίες δεν γνωρίζουμε.

Ομως το βέβαιο είναι ένα: σε μια περίοδο που ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να μην έχει «εύκολο» γκολ και έχει χάσει κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά της ταυτότητας του α’ γύρου στην ανασταλτική λειτουργία του και στον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να διατηρεί τη μπάλα και τον έλεγχο κάθε αγώνα, οι αποφάσεις που θα ληφθούν για τον κεντρικό του άξονα θα είναι και καθοριστικές για την πορεία του μέχρι το τέλος της σεζόν.

Υ.Γ.1: Δυστυχώς για την ΑΕΚ πλέον ό,τι κι αν γίνει στην υπόθεση του αγώνα με τον Ατρόμητο, είναι «χαμένη». Επαναλαμβάνω: είχε δίκιο που κατέθεσε την ένσταση, όμως δεν αξιολογήθηκε σωστά από την Ενωση ο αντίκτυπος που θα είχε αυτή η επιλογή της. Και πραγματικά η σημερινή απόφαση στο δικό μου μυαλό και βάσει των σχετικών άρθρων του ΚΑΠ, μοιάζει απίστευτη (αυτός είναι ο κανονισμός, δεν λέω ότι είναι σωστός). Πλέον, αφού αποφάσισε να καταθέσει και έφεση η ΑΕΚ, ό,τι κι αν συμβεί, «κερδισμένη» δεν μπορεί να αναδειχθεί από αυτή την ιστορία. Και εκτός όλων των άλλων, υπάρχει και το ακραίο σενάριο: να πάει να παίξει στο Περιστέρι στις 8-9 Μαρτίου, λίγες μέρες πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ούσα πίσω από τον Παναθηναϊκό σε μεγαλύτερη του ενός βαθμού απόσταση, ενώ αν είχε αγωνιστεί εκείνο το απόγευμα ήταν επικεφαλής της βαθμολογίας και στα πολύ high της. Hδη, αν δεν το έχουν καταλάβει στην Ενωση, έχουν προσφέρει σημαντικό ψυχολογικό αβαντάζ - «σωσίβιο» στους Πράσινους που έμειναν μόνο μία εβδομάδα στη δεύτερη θέση...

Υ.Γ. 2: Και κάτι ακόμα για την ΑΕΚ, απλώς για να καταγραφεί στα πρακτικά. Είναι πλήρως αντιληπτή η εκτίμηση, η αγάπη, ή και η... πώρωση των φίλων της με τον Ματίας Αλμέιδα. Οχι μόνο διότι η μεταμόρφωση της ομάδας έγινε σε χρόνο dt βάσει των... «φυσιολογικών» ποδοσφαιρικών δεδομένων, αλλά για το όλο «πακέτο» που εκπέμπει ως προφίλ και προσωπικότητα. Ομως επειδή δεν μπορώ καν να φανταστώ σε τι... ύψη θα βρεθεί ο Αργεντινός αν η ΑΕΚ κατακτήσει τον τίτλο, απλώς υπενθυμίζουμε ότι η προσωπολατρία ουδέποτε ωφέλησε το συγκεκριμένο σύλλογο...