Παναθηναϊκός: Εσωσε την παρτίδα με «σωσίβιο» τα δοκάρια του Περιστερίου και στήριγμα τη νίκη επί του Αρη

Οποιος δεν παρακολούθησε το χθεσινό ματς του Παναθηναϊκού με το Βόλο και αρκέστηκε στα highlights μπορεί να αντιληφθεί πλήρως τα ποδοσφαιρικά «κατορθώματα» του Τριφυλλιού στην εξαιρετική παρουσίασή τους από τον Νίκο Αθανασίου. Δείτε τις τελικές προσπάθειες, τις ανακτήσεις μπάλας, τα xgoals και θα καταλάβετε τι είδους παιχνίδι έγινε χθες στη Λεωφόρο. Αυτή τη φορά οι αριθμοί αποτυπώνουν και την πραγματικότητα για το καλύτερο - με διαφορά - ματς του Τριφυλλιού στον β΄γύρο. Αυτό όμως που δεν μπορεί να συλλάβει κάποιος που δεν βρέθηκε στο «Απόστολος Νικολαϊδης» όπως ο Νίκος ή δεν στήθηκε μπροστά σε κάποια οθόνη, είναι τα… vibes.

Η Λεωφόρος κατάμεστη ξανά μετά το «διάλειμμα» με τη Λαμία. Με παλμό, με ελπίδα, με φλόγα! Και ακριβώς αυτό το τρίπτυχο κατατέθηκε και από τους παίκτες του Παναθηναϊκού στον αγωνιστικό χώρο. Από το πρώτο λεπτό. Από παλιούς και καινούριους. Από βασικούς και αναπληρωματικούς. Από ξένους και Ελληνες! Και στα δικά μου μάτια ήταν το πιο σημαντικό που μπορεί να κρατήσει σε μια άκρη του μυαλού του ένας φίλος της ομάδας και ένας οπαδός αντιπάλου, ενόψει του σαββατιάτικου ντέρμπι στο «Γ. Καραϊσκάκης» και της συνέχειας του πρωταθλήματος. Διότι ο Παναθηναϊκός μετά τον καταστροφικό Ιανουάριο και ειδικά μετά τα απανωτά «χαστούκια» από τον ΠΑΟΚ, αυτή τη δίψα την είχε χάσει. Διότι είχε χάσει την πίστη και τη φλόγα του.

Ούτε με τη Λαμία, ούτε με τον Αρη, παρότι ήταν σούπερ σημαντικά παιχνίδια μετά την «κατηφόρα», είχαν οι παίκτες του από το πρώτο λεπτό τέτοιο κέφι και πάθος, τέτοια συγκέντρωση, τόσα τρεξίματα όπως χθες. Αφήνουμε στην άκρη το «ποδοσφαιρικό» σκέλος: τους συνδυασμούς, τα σουτ εκτός περιοχής, την καταπληκτική απόδοση του Παλάσιος που μπήκε από «σπόντα» στην αρχική ενδεκάδα, την απόλυτη προσαρμογή του Μαντσίνι, τις ανακτήσεις μπάλας, τις κάθετες κινήσεις και τα «απλώματα» παιχνιδιού του Κουρμπέλη, τους «χορούς» του Ιωαννίδη, τις ντρίμπλες του Μπερνάρ. Όλα αυτά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα για έναν και μοναδικό λόγο: χωρίς τους Μπαριέντος - Ντέλετιτς στην αποστολή και με Τσοκάνη - Οζέγκοβιτς στον πάγκο, αυτός ο χθεσινός Βόλος ήταν η ομάδα με τη χειρότερη απόδοση εφέτος στη Λεωφόρο! Και δεν προσφέρεται για πολλά - πολλά συμπεράσματα ως αντίπαλος.

Μια ομάδα που δεν έκανε έστω ένα πράγμα σωστά στον αγωνιστικό χώρο! Δεν αμυνόταν σωστά μαχητικά και με πειθαρχία, δεν μπορούσε να κρατήσει τη μπάλα, δεν είχε την ικανότητα να στήσει επικίνδυνες αντεπιθέσεις με μακρινές πάσες, δεν έκανε τίποτα απολύτως. Ηττήθηκε με 2-0 αφού έμεινε (σωστά) με δέκα παίκτες, θα μπορούσε να χάσει 6-0 αν είχε μπει ένα γκολ στο πρώτο 20λεπτο. Δυο δοκάρια, τρία τετ α τετ, δυο πέναλτι (το ένα δεν καταλογίστηκε) και πολλές άλλες «ομορφιές» είχε το χθεσινό μενού του Παναθηναϊκού. Όμως αυτός ο χθεσινός Βόλος δεν μπορεί να αποτελέσει «κριτήριο» για τον Παναθηναϊκό. Ηταν απλώς σάκος του μποξ που λύγισε μετά την αποβολή του Σι στο 50'. Αυτό, όμως, που με βεβαιότητα μπορεί να κατατεθεί είναι ότι ο Παναθηναϊκός τη γύρισε τη σελίδα. Για να το πούμε πιο σωστά - αντιγράφοντας τα λόγια του Ζβόνιμορ Σάρλια - «βγήκε από τη μαύρη τρύπα».

Την είχε πει μετά τη νίκη επί του Αρη αυτή την ατάκα ο Κροάτης στόπερ. Και αποδείχθηκε με το «λυσσασμένο», αλλά ταυτόχρονα και οργανωμένο και υπομονετικό και «συνετό» και ευφάνταστο τρόπο παιχνιδιού του Παναθηναϊκού εναντίον του Βόλου, ότι τα πόδια «λύθηκαν» μετά από το 2-1 επί του Αρη. Ηταν αυτό το τρίποντο το δεύτερο βήμα προς το φως από το σκοτάδι! Το πρώτο ήταν εκείνο το απόγευμα με τα δοκάρια του Περιστερίου. Δηλαδή η απόφαση της ΑΕΚ να καταθέσει ένσταση για το ματς με τον Ατρόμητο δίνοντας το δικαίωμα και το χρόνο στον Παναθηναϊκό να επιστρέψει στην κορυφή με ένα ματς περισσότερο. Μερικές φορές, όμως, η μια νίκη φέρνει την άλλη. Κι΄ όσο αλλόκοτο ή παράξενο κι αν ακούγεται, όταν ο παίκτης και ο οπαδός βλέπει την ομάδα του στην πρώτη θέση «φτιάχνεται», κι ας γνωρίζει ότι ο δεύτερος έχει ένα ματς λιγότερο. Γεμίζει με καύσιμο. Παίρνει θάρρος. Βλέπει καθαρά τον στόχο. Αυτό συνέβη στον Παναθηναϊκό μετά το ματς με τη Λαμία. Εμεινε μόλις μία εβδομάδα στη δεύτερη θέση όταν γύρισε για πολλοστή φορά με κατεβασμένο κεφάλι από την Τρίπολη. Εκείνο ήταν το ναδίρ. Η κορύφωση της απογοήτευσης που πλησίαζε στην… παραίτηση. Η Λαμία ήταν ιδανικός αντίπαλος για μια «νίκη - άνω τελεία». Ο Αρης ήταν ο ιδανικός αντίπαλος για να σηκωθεί ψηλά η σημαία της αντεπίθεσης. Ο Βόλος ήταν ο ιδανικός αντίπαλος για το ολικό restart. Το ένα έφερε το άλλο...

Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό είναι άλλη υπόθεση. Άλλες συνθήκες, υψηλότερες απαιτήσεις, πολύ πιο σύνθετος ο γρίφος. Όμως το βέβαιο μετά απ΄αυτό το 3/3 για τον Παναθηναϊκό είναι πως δεν το παράτησε! Σε μεταβατικό στάδιο, με δοκιμές και αλλαγές στην ενδεκάδα, κατάφερε να σταθεί όρθιος. Νομίζετε ότι είναι εύκολο όταν έρχονται σερί οι κατραπακιές μετά από τις σερί επιτυχίες και… τέσσερις μήνες άνετους στην πρώτη θέση; Όπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, χρειάζεται μαχητική ψυχή! Πολλοί δεν την έχουν και ασφαλώς δεν είναι να τους κατηγορείς. Τους παίρνει από κάτω, δεν έχουν βοήθειες, καταρρέουν. Ο Παναθηναϊκός σηκώθηκε. Την έσωσε την παρτίδα. Και τώρα πια θα προσπαθήσει να κάνει και τη μεγάλη έκπληξη και να την πάρει κιόλας, παρότι δεν γεμίζει το μάτι σε κανέναν από τους αντιπάλους του.

Εδώ που τα λέμε, αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται από την αρχή της σεζόν. Ότι η ομάδα με το τέταρτο μπάτζετ δεν γέμιζε το μάτι σε κανέναν για πρωτάθλημα…