Οι ωραίοι τύποι αντίδοτο στην τοξικότητα

• Μην ξεχνάμε τον Κουλιεράκη

Το μόνο που δεν μου αρέσει στην περίπτωση του Κωνσταντέλια είναι το… «Ντέλιας». Μου κάνει σε πωλητή καρπουζιών με αγροτικό. Μια χαρά δουλειά είναι (και καθόλου ντροπή) αυτή βέβαια. Μην παρεξηγηθώ. Απλά το παλικάρι είναι πάρα πολύ αρχοντικό για τέτοιο παρατσούκλι. Κατά τα λοιπά υποκλίνομαι, πέρα από το αστείρευτο ταλέντο του, στην ευστροφία του, η οποία (χωρίς να τον γνωρίζω) δείχνει ότι δεν είναι μόνο ποδοσφαιρική. Και καλά τα λέει (όποτε τα λέει) και σωστά αποφασίζει και το σωστό ύφος έχει μέσα στο γήπεδο. Όχι…υφάκι, αλλά ύφος πιο σαφές και στιβαρό από τα 19 του χρόνια. Το που θα πάει το project (ορισμός που είναι και της μόδας) θα το δούμε. Έχει αρχίσει πάλι η γνωστή ιστορία «μην γράφετε, μη λέτε και πάρουν τα μυαλά του αέρα». Αν τα μυαλά αγαπημένοι μου αναγνώστες είναι φτιαγμένα για να πάρουν αέρα, δεν χρειάζεται να γράψει κανένας τίποτα. Το βλέπουμε ακόμα και στα τοπικά που ορισμένα παιδάκια καβαλάνε καλάμι επειδή έχουν (ή τα έχουν πείσει ότι έχουν) ταλέντο που δεν θα γίνει ποτέ κάτι πραγματικό και χειροπιαστό.

Ας αφήσουμε τον Κωνσταντέλια να ζήσει την ωραία ιστορία του, που μόλις τώρα ξεκινάει και μην είμαστε συνέχεια μέσα στη μίρλα ακόμα και για τα όμορφα. Σε τελική ανάλυση ακόμα και η πνευματική και ψυχολογική διαχείριση αυτής της υπόθεσης θα μας δείξει αν ο παίκτης μπορεί να κάνει όλο αυτό που η φύση δείχνει να το έχει επιλέξει να πετύχει. Όπως επίσης θα φανεί και πως ο ΠΑΟΚ σαν οργανισμός διαχειρίζεται σωστά τέτοιες περιπτώσεις. Αν και είμαι σίγουρος ότι πλέον ξέρει, πως αφού παράγει (και μπράβο του!) ταλεντάρες να τις κρατάει στον σωστό δρόμο εξελικτικά.

Μην ξεχνάμε τον Κουλιεράκη

Δίπλα στην καλλιτεχνική δημιουργία του Κωνσταντέλια, η οποία πέρα από το ταχυδακτυλουργικό που έκανε ξαπλωμένος απογειώνεται στη στρατόσφαιρα με την πάσα που ακολούθησε, μη λησμονήσουμε όμως και τον Κουλιεράκη. Οι αμυντικοί είναι πάντα αδικημένοι συγκριτικά με τους επιθετικογενείς και πρέπει να κάνουν…αρχιεπίσκοπους και όχι απλά παπάδες, για να τραβήξουν τα φώτα, αλλά ο 19χρονος Χανιώτης αξίζει και με το παραπάνω τα μπράβο. Και ας μην ξεχνάμε πως εκεί στα μετόπισθεν πιο εύκολα τραβάς τα φώτα με το…ανάθεμα, παρά με το μπράβο.

Ναι προτιμώ, χωρίς δεύτερη κουβέντα, να ασχολούμαι με αυτά και με τον Τεντόγλου που γεμίζει με την ωραία…φάση του στάδια στίβου (για αυτό περισσότερα αύριο στο podcast γιατί με τον Μίλτο υπάρχει όντως ένας κίνδυνος) παρά με την περιρρέουσα, γεμάτη από γκρίνια μέχρι και υστερία, ατμόσφαιρα μετά από την ήττα μιας ομάδας. Αποδέχομαι πως η ΑΕΚ έχει κάθε δικαίωμα μα φωνάζει για τη φάση του Ινγκασον με τον Λιβάϊ Γκαρσία, όπως είχε και ο ΠΑΟΚ να το κάνει για το δεύτερο γκολ του Αστέρα στην Τρίπολη. Γιατί και οι δύο για τον ίδιο λόγο φωνάζουν. Γιατί η φάση δεν ελέγχθηκε από τον VAR. Αλλά παρότι φωνάζουν για τον ίδιο λόγο πλακώνονται (και αυτοί) άμεσα ή έμμεσα. Τώρα γιατί εγώ (και πιθανολογώ και οι περισσότεροι από εσάς) αυτό πρέπει να το πάρω στα σοβαρά και να μην πω –και πάλι- ότι: «Όπως στρώνετε χρόνια έτσι κοιμάστε τώρα»; Θα μου πουν κάποιοι άνθρωποι που εκτιμώ ιδιαίτερα (ειλικρινά) μέσα σε κάποιες ΠΑΕ, ότι έχουν μικρότερο μερίδιο ευθύνης για αυτή την τοξικότητα, από άλλους. Κι εγώ θα απαντήσω: «Δυστυχώς για όλους μας είστε μειοψηφία».

Κούρασα και τον εαυτό μου με όλα αυτά, κάθε βδομάδα. Πάμε παρακάτω λοιπόν, σε μια κατάσταση που ολοένα και περισσότερο διαμορφώνεται πιεστική βαθμολογικά και θα ζήσουμε…υπέροχες στιγμές στα πλέϊ οφ. Παρ’ όλα αυτά να λέμε την αλήθεια, ζούμε και καλές ποδοσφαιρικές στιγμές πάνω στο χορτάρι. Φτιάχνονται καλές ομάδες, τα μεταξύ τους ματς κρίνονται στη λεπτομέρεια, στη συγκυρία και στη «μέρα», οπότε -πέρα από τη γκρίνια- υπάρχει προοπτική για πραγματικά συναρπαστικά πλεϊ οφ. Και συγκρατήστε, ότι πέρα από φάσεις που δικαιολογούνται τα νεύρα πάνω στην ένταση του αγώνα, οι παίκτες είναι δέκα φορές πιο επαγγελματίες από τη συμπεριφορά των μηχανισμών των ομάδων τους. Ξέρετε όμως πότε… θα ξυρίσω τον γαμπρό πραγματικά; Κάπου στον Ιούλιο που θα έχουμε ευρωπαϊκά ματς. Μην σας ενοχλώ. Συνεχίστε…