Νίκη - «ασπιρίνη» με ταπεινότητα, «σφαλιάρα» και... ΑΕΚ

Ηταν πολύ «πονηρό» το χθεσινό ματς για τον Παναθηναϊκό. Ο Γιοβάνοβιτς το ήξερε, δεν χρειαζόταν ιδιαίτερα μαθήματα. Ηξερε ότι ήταν απίθανο σ' αυτό το ματς ο Παναθηναϊκός να ρίξει... τεσσαρο-πεντάρα. Είναι έμπειρος, είναι σοβαρός, είναι ταπεινός, σέβεται πραγματικά και όχι στα λόγια κάθε αντίπαλο. Όμως πολλές φορές σε τέτοιου είδους παιχνίδια ο προπονητής δεν μπορεί να μεταδώσει σε όλους τους παίκτες την αίσθηση του κινδύνου. Τη Λαμία, αυτή η γενιά παικτών του Παναθηναϊκού, την είχε νικήσει σε όλα τα ματς, σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, μέσα – έξω επί Γιοβάνοβιτς. Πόσο εύκολο, πιστεύετε, ήταν για τον κόουτς, λίγες μέρες πριν από το ματς με τη Ρεν, να τους πείσει ότι αυτή είναι η πιο βελτιωμένη ομάδα της λίγκας συγκριτικά με πέρυσι; Πάρα πολύ δύσκολο!

Αυτή τη φορά στην Καισαριανή ο Παναθηναϊκός είχε τις συγκυρίες υπέρ του. Προερχόταν από νίκη με πολύ προβληματική εμφάνιση και γκολ στο 90’ στο «Αθανάσιος Διάκος» και από τρομερή κατραπακιά στη Γαλλία. Αρα, τα κεφάλια μέσα. Και το κυριότερο: μόλις πριν από μία εβδομάδα είχε σκοντάψει στο ίδιο γήπεδο η μοναδική ομάδα από την οποία έχει ηττηθεί εφέτος το Τριφύλλι στο πρωτάθλημα. Κάπου εκεί κανονικά τελειώνει η κουβέντα. Δεν χρειάζεται να πεις πάρα πολλά σε έναν σοβαρό επαγγελματία παίκτη. Αν είναι ελαφρόμυαλος, επιπόλαιος και έχουν πάρει τα μυαλά του αέρα, του δείχνεις και του υπενθυμίζεις πώς αυτή η νεοφώτιστη ομάδα πήρε βαθμούς από τον Αρη, ισοφάρισε τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, έχασε τρία γκολ στο «Γ. Καραϊσκάκης» προτού καθαρίσει το ματς ο Ποντένσε, πώς έμεινε αήττητη σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια της, πώς σκοράρει στα τελευταία λεπτά και μπορεί να σου κάνει τη ζημιά εκεί ακριβώς όπου πονάς ως ομάδα: στο δικό σου αμυντικό transition, στη δική της ταχύτατη επιθετική μετάβαση (παρότι χθες ο Αναστασίου έβαλε Κρισιούμα και Μπιφουμά στο τέλος).

Η ζημιά θα μπορούσε να γίνει στη μεγάλη ευκαιρία της Κηφισιάς στο πρώτο ημίχρονο, όταν ο Τετέι έκανε τον Ζλάταν διότι ο Γεντβάι και ο Ρουμπέν δεν πίστεψαν ότι θα τους περάσει και γι’ αυτό δεν τον σταμάτησαν με φάουλ όπως έκανε σοφά (με κίτρινη κάρτα) ο Μλαντένοβιτς σε αντεπίθεση της γηπεδούχου στο 87’. Κατά τα λοιπά, όμως; Κατά τα λοιπά, ο Παναθηναϊκός, αν και φλύαρος κατά διαστήματα, είχε χθες μια καλή μέρα στη δουλειά. Διότι δεν υποτίμησε τον αντίπαλό του και αυτό μεταφράστηκε στο «μηδέν» κίνδυνοι μετά το 0-1: με συγκέντρωση, με πάθος, με ποδοσφαιρική σκληράδα μερικές φορές. Με κατοχή μπάλας 75% και με τις γνωστές αδυναμίες του απέναντι σε πολύ κλειστές άμυνες αν δεν σκοράρει γρήγορα για να «ανοίξει» τον αντίπαλο.

Τουλάχιστον αυτή τη φορά είχε πλουραλισμό: το έψαξε με συνδυασμούς, με κάθετες, με στατικές φάσεις, με σουτ εκτός περιοχής, με όλους τους τρόπους. Η καλύτερη φάση του ήταν το play station γκολ του Αϊτόρ που ακυρώθηκε λόγω οφσάιντ («καρμπόν» σε πολλά ματς με πάσα-«μαχαιριά» του Ρουμπέν στην πλάτη του ακραίου αμυντικού του αντιπάλου) και η μεγάλη τύχη του ότι είχε έναν καταπληκτικό Μαντσίνι. Όχι επειδή έβαλε το γκολ: πήγε δοκάρι και μέσα, θα μπορούσε να πάει δοκάρι και έξω και να μιλούν τώρα πολλοί για «κρίση», «κάμψη», δυστοκία και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Αλλά για την ακαταπόνητη προσπάθειά του, την επιτυχία του στα 1 Vs 1, τις έξυπνες κινήσεις του χωρίς τη μπάλα, τη συνέπεια και την εργατικότητά του όσο αγωνίστηκε.

Στα καλά νέα για τον Παναθηναϊκό η σταθερότητα του Λοντίγκιν που έπιασε το μοναδικό δύσκολο που του έτυχε, η πρώτη θετική εμφάνιση του Ρουμπέν μετά από πολύ καιρό, το βροντερό «είμαι εδώ» του Αϊτόρ ο οποίος προφανώς και δεν έχει καμία σχέση με τον Βέρμπιτς, η all around παρουσία του Τσέριν, η συμμετοχή και προσφορά του Ζέκα για να νιώσει χρήσιμος, η σοβαρότητα του απόλυτου team player Κώτσιρα, η ενέργεια του Μπερνάρ ως αλλαγή μετά από κακή παρουσία στη Γαλλία. Στα αρνητικά η παρατεταμένη «εξαφάνιση» του Φίλιπ Τζούρισιτς, η αρνητική παρουσία του Σπόραρ, τα προβλήματα του ευπαθούς Γεντβάι που αντικαταστάθηκε. Kαι η ευκαιρία του Ιωαννίδη, o οποίος στο 93’ ενώ υποδέχεται τη μπάλα και αποφεύγει τον αντίπαλό του λες και είναι ο Ρονάλντο, σουτάρει λες και είναι ο Ιωαννίδης του Λεβαδειακού πάνω στον υπέροχο και πάλι Αναγνωστόπουλο.

Αν θέλει ο Ιωαννίδης να είναι αυστηρός με τον εαυτό του, μετά από τόσο ποιοτικά ξεμαρκαρίσματα πρέπει να φεύγει στην εξέδρα για να πανηγυρίσει με το δαχτυλάκι σαν τον αγαπημένο του, Ρονάλντο και όχι να πιάνει το κεφάλι του σε φάση «πω, τι έχασα», όπως χθες. Kι αν θέλει να ωριμάσει πιο γρήγορα, ας ξαναδεί την τελευταία φάση του χθεσινού αγώνα, όταν «προσφέρει» χωρίς κανένα λόγο φάουλ στον αντίπαλο και στέλνει «από το πουθενά» εννέα παίκτες της Κηφισιάς στην περιοχή του Παναθηναϊκού στο 90’ +6’: στο ίδιο λεπτό που μια κακιά στιγμή της Μαρσέιγ του είχε προσφέρει τη δική του μεγαλύτερη εφετινή στιγμή.

Υ.Γ. 1: Εχασε τον Μάγκνουσον, ήταν έτοιμος ο Γεντβάι. Εχασε τον Γεντβάι, είχε έτοιμο τον Αράο. Εχασε και τον Αράο και τον Γεντβάι, είχε έτοιμο τον Ζέκα. Αν χάσει όλους αυτούς μαζί και τον Ζέκα, θα έχει έτοιμο τον Κώτσιρα. Ετσι κάνει ο καλός προπονητής και ο σωστός μάνατζερ. Δεν μιζεριάζει. Ψάχνει για λύσεις. Και ο σωστός τεχνικός διευθυντής για μεταγραφές…

Υ.Γ. 2.: Ο καλός προπονητής, όμως, δεν είναι ο Θεός! Δεν είναι τέλειος. Και η κριτική που ασκείται για επιλογές σε συγκεκριμένα παιχνίδια προς ανοιχτόμυαλους ανθρώπους χωρίς έπαρση, όπως είναι ο Γιοβάνοβιτς, τους βοηθά. Δεν τους εμποδίζει. Είτε την ενστερνίζονται είτε την απορρίπτουν, δεν την αντιμετωπίζουν ως «έχθρα» ή «πολεμική» γιατί δεν κουβαλούν συμπλέγματα, δεν είναι πνιγμένοι στην ανασφάλεια, δεν βλέπουν φαντάσματα γύρω τους. Σπανίζουν τέτοιοι προπονητές γενικώς, αλλά ευτυχώς στην Ελλάδα αυξάνονται τα τελευταία χρόνια, ειδικά στους «μεγάλους» του λεκανοπεδίου...

Όταν, λοιπόν, αναφέρεται ότι είναι μέγα σφάλμα να βάζεις τον Βιλένα βασικό σε εκτός έδρας ματς εναντίον της Ρεν ή να αντικαθιστάς τον Τσέριν αντί του Ολλανδού όταν βάζεις τον Τζούρισιτς διότι χάνεις πολλά και στο αμυντικό transition όπου έχεις πρόβλημα και στις γρήγορες ανακτήσεις μπάλας που χρειάζεσαι, δεν… αμαρτάνεις. Ούτε κάνεις κάτι φοβερό και τρομερό. Γράφεις το πασιφανές, δεν κάνεις καμιά «επανάσταση» ούτε σηκώνεις το λάβαρο της επίθεσης. Αυτά είναι τα αυτονόητα σε άλλες χώρες, τα στοιχειώδη που τείνουμε να ξεχάσουμε, όπως και τις «δύσκολες» (και καλά…) ερωτήσεις στις συνεντεύξεις Τύπου. Εχει πήξει η ελληνική αθλητικογραφία στην αποθέωση και στο γλείψιμο τα τελευταία χρόνια, στο τέλος θα μας... ζητούν να γράψουμε και κάτι επικριτικό, όταν υπάρχει λόγος ασφαλώς. Αλλιώς μας τα έμαθαν οι παλιοί, αλλιώς τα μαθαίνουμε στους νέους. Σύμφωνοι, δεν είναι ίδιες οι συνθήκες με τις προηγούμενες δεκαετίες. Σύμφωνοι, πρέπει να μεγαλώσουμε τις αποστάσεις από την ανθρωποφαγία στα social media. Αλλά μην φτάσουμε και στο άλλο άκρο, της αυτολογοκρισίας σε απλά, αγωνιστικής φύσης, ζητήματα: μιλάμε πάντα για κανονικούς δημοσιογράφους, όχι για «τζουκ μποξ» παντός χρώματος από τα οποία δεν υπάρχουν τέτοιου είδους… απαιτήσεις.