Η μεγάλη προσφορά του Δημήτρη Μελισσανίδη στην ΑΕΚ!

Στην καλύτερη στιγμή του, από κάθε άποψη, στο σύνολο των περίπου 15 ετών της διοικητικής του θητείας στην ΑΕΚ ο Δημήτρης Μελισσανίδης μπορεί να αισθάνεται πλέον πιο δικαιωμένος από ποτέ για την επιμονή του από την πρώτη στιγμή να επαναφέρει το κέντρο της δραστηριότητας της ομάδας στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ο διοικητικός ηγέτης της Ενωσης μπορεί ακόμα να μην έχει αρχίσει τον δικό του απολογισμό για τα συν και πλην αυτής της μεγάλης πορείας, που αποτελεί τη μεγαλύτερη σε διάρκεια παραγοντική ενασχόληση στα 100 χρόνια της ιστορίας της ομάδας, μπορεί να έχει στο μυαλό του πράγματα τα οποία ακόμα δεν έχει διευθετήσει, μπορεί ήδη να έχει βάλει τις επόμενες προτεραιότητες γιατί αυτό είναι που του δίνει ζωή, μπορεί ακόμα και να σκέφτεται την επόμενη μέρα της ομάδας χωρίς τη συμμετοχή της οικογένειας Μελισσανίδη, τα μπορεί είναι πολλά αλλά υπάρχει και ένα δεδομένο.

Με την ευκαιρία των εγκαινίων του Μουσείου Προσφυγικού Ελληνισμού στην OPAP Arena, τη δημιουργία του οποίου ο Δημήτρης Μελισσανίδης είχε αχνά περιγράψει ένα μεσημέρι στο Αϊντχόφεν της Ολλανδίας, τέτοιες μέρες πριν από 31 χρόνια, στις 4 Νοεμβρίου του 1992, πριν από τη ρεβάνς με την PSV για το τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών, εκτιμώ ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να τεθεί το ακριβές ορόσημο της μεγάλης προσφοράς του Δημήτρη Μελισσανίδη στο προσφυγικό σωματείο της ΑΕΚ, πριν καν ολοκληρωθεί ο απολογισμός αυτής της μεγάλης διοικητικής διαδρομής.

Και αυτή η προσφορά δεν είναι άλλη από την επανασύνδεση της ΑΕΚ με την καταγωγή της, το λόγο της ίδρυσής της και τις προσφυγικές της καταβολές, κάτι που επιδίωξε συνειδητά και με ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης ο Δημήτρης Μελισσανίδης από την πρώτη στιγμή της διοικητικής του ενασχόλησης το καλοκαίρι του 1992 και ολοκλήρωσε στην ουσία με τα χθεσινά εγκαίνια βάζοντας τη σφραγίδα της ταύτισης της ΑΕΚ με τον προσφυγικό Ελληνισμό (Μικρασιατικό αλλά και Ποντιακό) και εκείνες τις αλησμόνητες πατρίδες που από την καταστροφή του 1922 και έπειτα χάραξαν τη μετεξέλιξη της σύγχρονης Ελλάδας.

Και βέβαια ο Ποντιακής καταγωγής Δημήτρης Μελισσανίδης δεν δημιούργησε την ιστορία, αλλά ζωντάνεψε τους δεσμούς της ΑΕΚ με την ιστορική της κληρονομιά, γιατί το μεγάλο του πιστεύω ήταν ανέκαθεν ότι εκεί εντοπίζεται και η μεγαλύτερη πηγή δύναμης για την ομάδα αλλά και άντλησης φίλαθλου κοινού, ειδικά στις μέρες μας που τα υπόλοιπα πολλά και ιστορικά προσφυγικά σωματεία της Αθήνας -κυρίως- βρίσκονται σε παρακμή.

Ο επαναπροσδιορισμός της ΑΕΚ ως σωματείου που εκπροσωπεί την προσφυγιά και τα ιδεώδη μίας μεγάλης Ελλάδας, πολύ μακρινής πλέον, αποτέλεσε αυτοσκοπό για τον νυν ιδιοκτήτη της ομάδας όχι τώρα και με την ευκαιρία της επιστροφής της στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά για όσους μπορούν να θυμηθούν, από την πρώτη στιγμή που μαζί με τον Γιάννη Καρρά έγινε εντελώς απρόσμενα και ξαφνικά ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, αγοράζοντας το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών από τον Ανδρέα Ζαφειρόπουλο.

Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μετά από την τραυματική πρώτη εμπειρία της ΑΕΚ με την καθιέρωση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και τα λεγόμενα «πέτρινα χρόνια» της δεκαετίας του ’80, είναι γεγονός ότι οι δεσμοί της ομάδας με την προσφυγική της καταγωγή και τους Πολίτες ιδρυτές της είχαν ατονήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μπορεί και η ίδια η ΑΕΚ να ήθελε να ξεπεράσει την αρχή της ιστορικής της διαδρομής, μπορεί να μην ήταν και τόσο πολύ στη… μόδα της εποχής, μπορεί οι στάχτες της καταστροφής να είχαν πλέον ολοκληρωτικά σβήσει!

Είχε μεταπολεμικά μεσολαβήσει και η διοικητική παρουσία δύο πολύ μεγάλων προέδρων, που χάραξαν την ιστορία και την αναγέννηση της ΑΕΚ, μετά την προπολεμική της ακμή, συμβάλλοντας και στην ολοκλήρωση των έργων του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, των κορυφαίων Νίκου Γκούμα και Λουκά Μπάρλου, οι οποίοι δεν είχαν ιδιαίτερες προσφυγικές αναφορές. Ο τελευταίος πρόεδρος της ΑΕΚ, που την συνέδεε άμεσα με το παρελθόν της ήταν ο Αιμίλιος Ιωνάς, επικεφαλής του συλλόγου στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ο οποίος σταδιακά παρέδωσε στους νεότερους, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’40.

Πέραν των φιλικών αγώνων με τις τουρκικές ομάδες, που είχαν γίνει καθεστώς για τις ομάδες μας στα μεταπολεμικά χρόνια, η τελευταία σημαντική επιστροφή για την ΑΕΚ στα εδάφη της καταγωγής της για να τονώσει και πάλι τις ιστορικές της καταβολές ήταν στις 26 Νοεμβρίου του 1945 με πρόεδρο τον Αιμίλιο Ιωνά και τον νεαρό τότε παράγοντα Νίκο Γκούμα να μετέχει της αποστολής προκειμένου να εξασφαλιστούν οι απαραίτητοι πόροι από τα σημαντικά φιλικά που έδωσε στην Πόλη για να συνεχιστούν τα έργα στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Σε εκείνο το ταξίδι στην Ολλανδία τον Νοέμβριο του 1992 για τη ρεβάνς με την Αϊντχόφεν του Ρομάριο μετά τη νίκη στο πρώτο ματς της Φιλαδέλφειας με το πολύ όμορφο γκολ του Βασίλη Δημητριάδη, ένα ταξίδι που στιγμάτισε τη μετέπειτα διοικητική πορεία του Δημήτρη Μελισσανίδη, ο διοικητικός ηγέτης της ΑΕΚ άνοιξε για πρώτη φορά τα χαρτιά του και περιέγραψε το σχέδιο του. Ηταν η πρώτη φορά που εμείς οι… τότε νεαροί ρεπόρτερ ακούγαμε έναν πρόεδρο της ΑΕΚ να μιλάει για προσφυγιά, για ιστορικές καταβολές, για Πόντο και Μικρά Ασία, για ένα μεγάλο κομμάτι του Ελληνισμού που εκπροσωπεί ο σύλλογος, ακόμα και για επείγουσα ανάγκη με την πρώτη ευκαιρία για επιστροφή της ομάδας στην Πόλη!

«Η μεγάλη δύναμη της ΑΕΚ είναι η ιστορία της, εκεί πρέπει να ακουμπήσει πέραν του στόχου της αγωνιστικής της ακμής» είχε πει στο τραπέζι στους δημοσιογράφους ο 41χρονος τότε ποδοσφαιρικός παράγοντας, όταν όλοι εμείς είχαμε στο μυαλό μας την ποδοσφαιρική αναμέτρηση με την PSV της επόμενης μέρας.

Μπορεί με την επιστροφή από το Αϊντχόφεν ο Δημήτρης Μελισσανίδης να είχε περισσότερο στο μυαλό του την αναμόρφωση των Ακαδημιών της ΑΕΚ, εντυπωσιασμένος από τις υποδομές της PSV και το εκπληκτικό προπονητικό της κέντρο, μπορεί να είχε βάλει τους συνεργάτες του να ψάχνουν σε όλη την Ελλάδα το ειδικό τουβλάκι έξω από τα επίσημα του «Φίλιπς Στάντιον» που του άρεσε και τελικά χρησιμοποίησε στην ανακαίνιση του τοίχου της οδού Καππαδοκίας έξω από τη Θύρα 18 της παλιάς Νέας Φιλαδέλφειας, αλλά το σχέδιό του δεν το εγκατέλειψε ποτέ.

Λίγοι θυμούνται σήμερα το τηλεοπτικό σποτ, πρωτοποριακό για την εποχή, που δημιούργησε με πλάνα από την καταστροφή της Σμύρνης για να υπενθυμίσει τη χρονική αφετηρία της ίδρυσης της ΑΕΚ (σποτ που είχε τότε προκαλέσει την αντίδραση επώνυμων φίλων του Πανιωνίου που θεωρούσαν ότι αυτά τα συμβάντα σχετίζονταν αποκλειστικά με τη συνέχεια της δράσης της δικής τους ομάδας στα ελλαδικά εδάφη) και πολύ περισσότερο το ανάγλυφο της Αγιά Σοφιάς που δέσποζε στον τοίχο του Μέμπερς Κλαμπ στο τότε «Νίκος Γκούμας», μπακγκράουντ των ιστορικών εκδηλώσεων στα τελευταία χρόνια του γηπέδου μέχρι την κατεδάφισή του το 2003. Ηταν στην ουσία η πρώτη σύνδεση της ΑΕΚ με την καταγωγή της σε όλα τα χρόνια δημιουργίας του γηπέδου από το 1930 και μετά. Μαζί με τον μεγάλο μαρμάρινο Δικέφαλο Αετό στα περίφημα μάρμαρα της πάλαι ποτέ Θύρας 18, αντίγραφο του οποίου επανατοποθέτησε στα γραφεία της ΠΑΕ στο Μαρούσι.

Για τον Δημήτρη Μελισσανίδη η εκπροσώπηση και η ταύτιση της ΑΕΚ με τον προσφυγικό Ελληνισμό αποτέλεσε συστατικό στοιχείο και την πιο στέρεη βάση για την ύπαρξη και την ιστορική συνέχεια της ομάδας, σημαντικότερο ίσως και από τους τίτλους και τις μεγάλες νίκες, που για όλους εμάς τους υπόλοιπους αποτελούν λογικά τη μεγαλύτερη εστία δημιουργίας νέων φιλάθλων. Μπορεί πολλοί να τον χαρακτήρισαν ακόμα και υπερβολικό ή και εμμονικό ως προς αυτή την προτεραιότητα που είχε θέσει. Γεγονός είναι, όμως, ότι αυτή η κληρονομιά κράτησε όρθια την ομάδα στις πολύ δύσκολες εποχές που ακολούθησαν μαζί με την προσδοκία της επιστροφής στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Για αυτό και τα εγκαίνια του Μουσείου του Προσφυγικού Ελληνισμού, μαζί φυσικά με τα προ ενός έτους εγκαίνια της OPAP Arena, αποτελούν την τεράστια παρακαταθήκη του Δημήτρη Μελισσανίδη στην ΑΕΚ. Ένα σχέδιο 30ετίας, το οποίο σε μεγάλο βαθμό κορυφώθηκε χθες το μεσημέρι στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Και θα είναι πολύ μεγάλο κέρδος για όλες τις ομάδες μας, να αρχίσουν επιτέλους να αυτοπροσδιορίζονται με βάση τη δική τους ιστορία και τα όσα εκπροσωπούν. Εχουν όλες πολύ μεγάλη ιστορία προκειμένου να πάψουν να αυτοπροσδιορίζονται μέσα από την πολεμική και την ισοπέδωση της ιστορίας των αντιπάλων τους, κάτι που αποτελεί ελληνικό φαινόμενο. Είναι όλες μεγάλες ομάδες γιατί αντιμετωπίζουν ισάξιους αντιπάλους με τεράστια ιστορία.

Είναι μάλλον άτοπο να θεμελιώνουν το μεγαλείο τους σε μια ιστορική διαδρομή κόντρα σε… κλέφτες, ψεύτες, ανύπαρκτους, χουντικούς, ναζί και… ανύπαρκτους! Καλή ευκαιρία για να αναθεωρήσουμε τον τρόπο σκέψης μας!