Ολυμπιακός: Η εχθρολαγνεία, ο προπονητής και η εικόνα στο γήπεδο

Δευτέρα πρωί ο κόσμος παιδεύεται να φτάσει στη δουλειά του σε μια Αθήνα, άθλια και μποτιλιαρισμένη. Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα αλλά στην ευρύτερη περιοχή αυτής της κακοχτισμένης, ασφυκτιούσας τρύπας (όπως δυστυχώς έχει καταντήσει) κατοικεί το 50% και πλέον του πληθυσμού της χώρας. Άρα, κάνοντας τις σχετικές μαθηματικές πράξεις, περισσότερο από το 50% των πέντε εκατομμυρίων οπαδών του Ολυμπιακού που όπως λέει η ανακοίνωση της ΠΑΕ που βγήκε μετά τα επεισόδια στον Βόλο «προκαλούνται εδώ και 3,5 χρόνια και ένα ξέσπασμα ήταν τουλάχιστον αναμενόμενο».

Μπορεί κάποιος που ασχολείται με την τραπ να πιστεύει πως όλοι ασχολούνται με την τραπ. Κάποιος που πάει στο Survivor να έχει την ίδια πεποίθηση. Επίσης κάποιος που είναι celebrity να θεωρεί το ίδιο. Γενικά κατανοώ πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν έχουν όχι απλά την αίσθηση, αλλά την πεποίθηση πως αυτό που είναι η δικιά τους προτεραιότητα είναι και για τον υπόλοιπο κόσμο. Ότι όπως έχουν αυτοί λυμένα τα δικά τους θέματα στην καθημερινότητα και έχουν αναδείξει ένα από αυτά να είναι στο κέντρο της προσοχής του, έτσι συμβαίνει και για τους άλλους. Προφανώς και δεν είναι έτσι.

Το πόσοι είναι οι οπαδοί κάθε ομάδας σε αυτή τη χώρα κανένας δεν γνωρίζει πραγματικά και δεν απασχολεί και κανέναν. Για τον απλούστατο λόγο ότι από αυτούς που λένε «είμαι η τάδε ομάδα» πάνω από το 50% δεν ξέρει τη Δευτέρα το πρωί καν το αποτέλεσμα του αγώνα της την προηγούμενη ημέρα. Και από αυτούς που ξέρουν, πιστέψτε με, από τις επτά το πρωί που ανοίγουν τα ματάκια τους για να βγει το μεροκάματο είναι λίγοι αυτοί που κουβαλάνε το μαράζι πόσες ευκαιρίες έχασε ο επιθετικός τους, πόσα λάθη έκανε ο στόπερ τους και –αντίστοιχα- τι έκανε ο διαιτητής και ο VΑRίστας. Ναι, ασφαλώς και υπάρχουν και αυτοί. Αλλά υπογράφω ότι πέντε, τέσσερα, τρία εκατομμύρια κόσμος σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα έχει σοβαρότερα ζητήματα να ασχοληθεί και αυτό επιλέγει να κάνει.

Το τι θα επιλέξει η διοίκηση του Ολυμπιακού και κάθε μεγάλης ΠΑΕ (γιατί περίπου τα ίδια κάνουν όλοι με μικρές διαφοροποιήσεις ανά περίπτωση) να κάνει όταν το καράβι πάει προς τα βράχια για ακόμα μια φορά είναι δικιά της υπόθεση. Το σίγουρο είναι ότι οι σεζόν δεν κρίνονται από τις ανακοινώσεις αλλά από την πορεία μέσα στο γήπεδο. Αυτό δεν είναι καν δικιά μου άποψη, αλλά έχει εκφραστεί πολλές φορές από κύκλους του Ολυμπιακού και φίλα προσκείμενα (σε αυτόν) ΜΜΕ όταν οι Ερυθρόλευκοι κυριαρχούσαν σε όλους τους τομείς, όταν είχαν ομάδες που άξιζαν το χειροκρότημα και έπαιζαν ωραία μπάλα σε Ελλάδα και Ευρώπη (αναλογικά πάντα με τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου). Όταν την ίδια περίοδο οι αντίπαλοί τους φώναζαν και έβγαζαν ανακοινώσεις.

Αν η φάση του οφσάϊντ γκολ του Μασούρα, που δύσκολα καταλαβαίνει κάποιος γιατί ακυρώνεται, αλλά και πάλι ο κανονισμός δίνει το δικαίωμα της υποκειμενικής κρίσης στον διαιτητή, δικαιολογεί όσα είδαμε στον Βόλο και αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά, τότε έχουν φτάσει σε σημείο που πρέπει να ανησυχούν σοβαρά οι φίλοι του Ολυμπιακού. Αυτοί που σκέφτονται σοβαρά τι ομάδα θέλουν δηλαδή. Αφού λοιπόν ξεπερνάμε όλα τα υπόλοιπα, τις δυσλειτουργίες της ομάδας που εμφανίζονται κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή και δεν κάνουμε κουβέντα για παίκτες που ήρθαν κάποια στιγμή ως (πιθανές) συμπληρωματικές λύσεις και παρουσιάζονται τώρα ως το πετράδι του στέμματος, αφού ξεπεράσουμε ότι μετά από τις ανάσες που πήραν και την εξέλιξη που είχαν κάπου μετά τα μέσα Σεπτεμβρίου οι Ερυθρόλευκοι αρχίζουν και έχουν σαφέστατα πτωτική πορεία και δεν παίρνουν βοήθεια από τους πολλούς «μετακλητούς» που έχουν και αυτή τη σεζόν, αφού αφήσουμε στην άκρη ότι στη σέντρα βγαίνει μόνο ο προπονητής (όχι πως δεν φταίει) και όλοι οι υπόλοιποι είναι «αθώοι του αίματος», τότε, ναι, μπορούμε να καταλήξουμε ότι κάποιος θέλει να εξοντώσει τον Ολυμπιακό.

Οι «εχθροί» είναι η μόδα που πουλάει τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Εσωτερικοί, εξωτερικοί, εθνικοί, οπαδικοί, υπαρκτοί και φανταστικοί. Μικροί που κάποιοι τους μετράνε με τη σκιά τους στον τοίχο και τους κάνουν να φαίνονται τεράστιοι. Αυτό ασφαλώς δεν αφορά μόνο το ποδόσφαιρο. Στην πολιτική, στις επιχειρήσεις, παντού η φόρμουλα αυτή δουλεύει κανονικά. Έχετε την απαίτηση να ασχοληθούμε σοβαρά με την «εχθρολαγνεία»; Το ερώτημα βέβαια είναι αν φταίνε οι εχθροί γιατί την πληρώνει ο προπονητής. Αλλά αυτή είναι διαχρονική απορία.

Υ.Γ: Είναι εντυπωσιακό να ανακαλύπτει πώς κινούνται οι ανεκπαίδευτες και με σαφή επιθετική και εκδικητική διάθεση μονάδες καταστολής της αστυνομίας μόνο όταν το πρόβλημα έρχεται μπροστά του. Ότι δεν έχουν άλλη λύση και επιθυμία από το πνίξουν (όλο) τον κόσμο στα χημικά επειδή δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν αλλιώς πενήντα άτομα που πετάνε πέτρες. Με τη διαφορά ότι αυτό συμβαίνει χρόνια τώρα, σε πάμπολλες περιπτώσεις όπου αυτές οι μονάδες βρίσκονται απέναντι στον πολίτη ακόμα και όταν αυτός δεν κρατάει πέτρες. Θα ήταν ένα ενδιαφέρον θέμα για να ασχοληθεί κάποιος όταν έχει ΜΜΕ στην κατοχή του.