Και πώς θα νιώσουν ασφαλείς οι διαιτητές;

Προφανώς τους Έλληνες στην δεδομένη στιγμή μας απασχολούν ή θα έπρεπε να μας απασχολούν πολύ πιο σοβαρά θέματα, όπως για παράδειγμα η εξέλιξη των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική κυβέρνηση. Δηλαδή προφανώς όλο αυτό το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό και “δικαιολογεί” το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει ασχοληθεί καθόλου κατά την διάρκεια των τελευταίων ημερών με την απόφαση των διαιτητών του ποδοσφαίρου να απέχουν από τους αγώνες μέχρι κάποιος να τους πείσει ότι θα μπορούν να λειτουργούν με μεγαλύτερη ασφάλεια. (παρεμπιπτόντως δεν κατάλαβα πώς γίνεται να μην κάνουν αποχή οι διαιτητές στα ματς του κυπέλλου και να κάνουν μόνο στα ματς του πρωταθλήματος, αλλά ας το σταματήσω εδώ αυτό…).

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει άλλες προτεραιότητες δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να δώσει σημασία στο θέμα που αναδεικνύει με την συμπεριφορά του το σύνολο των διαιτητών. Δεν γνωρίζω ποιος και πότε θα τους συναντήσει, φοβάμαι ότι θα είναι μια συνάντηση για το θεαθήναι, αλλά σε αυτό το κείμενο θα αναπτύξω τον συλλογισμό μου απαλλαγμένος από αυτή την προκατάληψη.

Θεωρητικά οι Έλληνες διαιτητές δεν θα αρκεστούν σε ένα αίτημα για εξομοίωση του δικού τους πρωτοκόλλου ασφαλείας με αυτό που ακολουθείται για την προστασία των ξένων διαιτητών που έρχονται για να σφυρίξουν στην Ελλάδα. Οι ξένοι πλέον προστατεύονται, από την ώρα που πατούν το πόδι τους στην Ελλάδα μέχρι να ξαναμπούν στο αεροπλάνο της επιστροφής στην πατρίδα τους. Και ναι, για τους ξένους συνήθως αυτό είναι αρκετό. Είναι όμως ή μπορεί να γίνει αυτό το πρωτόκολλο αρκετό και για τους Έλληνες;

Η ιστορία λέει ότι το πρόβλημα των Ελλήνων διαιτητών, σχετικά με τις απόπειρες εκφοβισμού, δεν περιορίζεται στην ώρα της δουλειάς. Δηλαδή δεν είναι μόνο τα όσα τραβάνε στο γήπεδο. Είναι και το “μετά”, αλλά καμιά φορά και το “πριν”. Είναι τα μέλη της οικογένειας τους, το σπίτι και το μαγαζί τους, το οτιδήποτε μπορεί να τους επηρεάσει. Με όλα αυτά τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση για να τους πείσει ότι θα αλλάξει η ρουτίνα τους;

Σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα έχω πολλές φορές γράψει σε αυτό το blog ότι ένα σώμα επαγγελματιών διαιτητών, το οποίο θα “άνοιγε” τους τραπεζικούς και τηλεφωνικούς λογαριασμούς του σε μια αρχή που θα παρακολουθούσε και θα κατέγραφε τα πάντα είναι πιθανότατα η μόνη λύση στο ελληνικό πρόβλημα που σχετίζεται με τον επηρεασμό της διαιτησίας. Οι Έλληνες έχουμε διαχρονικά αποδείξει ότι τίποτα άλλο δεν λειτουργεί αποτελεσματικά.

Φυσικά υπάρχει πάντα και η πιθανότητα μιας απόφασης να σφυρίζουν μόνο ξένοι, δεδομένου ότι οι Έλληνες δεν μπορούν αν ζήσουν μακριά, σε μια άλλη χώρα, σε ένα πολύ καλύτερα προστατευμένο περιβάλλον.

Ακριβώς αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους ξένους και τους Έλληνες διαιτητές στο ποδόσφαιρο. Το ότι τόσο εμείς, το περιβάλλον, όσο και αυτοί, οι διαιτητές, σκεφτόμαστε διαφορετικά λόγω της απόστασης. Εμείς σκεφτόμαστε ότι αυτοί είναι ξένοι και δεν επηρεάζονται από το ελληνικό περιβάλλον. Και αυτοί ξέρουν ότι, στην πλειονότητά τους, ζουν σε κράτη που ξέρουν να προστατεύουν καλύτερα τον πολίτη τους - όχι μόνο τον διαιτητή.

Αυτό το πρόβλημα, της ανασφάλειας των διαιτητών, είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα σχετικά με το πώς νιώθουν στην συντριπτική πλειονότητά τους οι δημόσιοι λειτουργοί και όσοι είναι, λόγω θέσης, αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις. Στην Ελλάδα φοβούνται. Μακριά από την Ελλάδα φοβούνται πολύ λιγότερο.

Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να το αλλάξει αυτό; Δεν αρκεί μια αλλαγή σχετικά με το ποδόσφαιρο, διότι η Ελλάδα δεν μπορεί ξαφνικά να φτιάξει μια φούσκα για να τους βάλει μέσα τους διαιτητές και να τους κρατά προστατευμένους. Για να αλλάξει η κατάσταση, και να νιώσουν μεγαλύτερη ασφάλεια οι διαιτητές, δεν αρκεί να αλλάξει το ποδόσφαιρο - πρέπει να αλλάξει η Ελλάδα. Μπα…