Ποδοσφαιριστές και media είμαστε κότες

Και ξαφνικά το ζήτημα της γηπεδικής βίας στον ελληνικό αθλητισμό αποκτά ενδιαφέρον. ‘Η, πιο σωστά, οι εξελίξεις δημιουργούν μια αίσθηση ότι μέρη του οικοσυστήματος του ελληνικού - κυρίως του επαγγελματικού - αθλητισμού αρχίζουν να ασκούν μια πραγματική πίεση προς την κατεύθυνση που πρέπει, δηλαδή προς την κυβέρνηση.

Τι έχουμε εδώ τώρα; Έχουμε τους διαιτητές να εκδηλώνουν μια πρωτοφανή αποφασιστικότητα να μην επιστρέψουν στα γήπεδα αν δεν πειστούν ότι θα νιώθουν πιο ασφαλείς. Και κοντά σε αυτούς έχουμε πλέον και τους αστυνομικούς, μετά τον σοβαρότατο τραυματισμό του αστυνομικού, που δείχνουν αποφασιστικότητα για να απαιτήσουν από την κυβέρνηση να δώσει σημασία στο γεγονός ότι έχουν φτάσει και αυτοί να μην αισθάνονται ασφαλείς στα ελληνικά γήπεδα.

Τι θα έπρεπε τώρα να συμβεί; Να κάνουν το ίδιο, δηλαδή το αυτονόητο, και οι ποδοσφαιριστές, και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ή εμπλεκόμενοι με τον επαγγελματικό αθλητισμό στην Ελλάδα, αλλά και όλοι εμείς που εργαζόμαστε στα media και ζούμε με τον ίδιο φόβο: του εκφοβισμού, της τρομοκρατίας και της βίας.

Ας είμαστε ειλικρινείς: μέχρι στιγμής στον “αγώνα” έχουν μπει μόνο οι δύο πιο αντιδημοφιλείς ομάδες και αυτές που ασκούν την μικρότερη επιρροή στην κοινωνία επειδή ακριβώς μοιάζουν “αντιπαθείς” στα μάτια ενός σημαντικού μέρους της κοινότητας των φιλάθλων και της κοινωνίας γενικότερα. Άρα η κυβέρνηση αισθάνεται, μεν, μια πίεση αλλά η ένταση αυτής της πίεσης δεν έχει καμία σχέση με αυτή που θα δημιουργούσε η συμμετοχή των ποδοσφαιριστών ή των αθλητών των ομαδικών αθλημάτων γενικότερα και η συμμετοχή των αθλητικών και μη media.

Αλλά, το έχω ξαναπεί, πώς να το κάνουν αυτό οι ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες κλπ. και τα media; Όλοι αυτοί ζουν με την “δεν δαγκώνω το χέρι που με ταΐζει” νοοτροπία. Οι δημοφιλείς ποδοσφαριστές ανήκουν στις μεγάλες ομάδες. Πολλά από τα media ανήκουν σε αυτούς που έχουν τις ομάδες. Άρα, να ‘χαμε να λέγαμε.

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΠΡΑΚΟΣ ΕΞΗΓΕΙ ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ ΦΕΤΟΣ Ο ΙΒΑΝ ΓΙΟΒΑΝΟΒΙΤΣ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ

Η ΕΠΟ πρότεινε, λέει, στους διαιτητές να έχουν έναν αστυνομικό στα αποδυτήρια. Σωθήκαμε, λέω εγώ και το ίδιο θα έλεγε ακόμη και ένα μικρό παιδί αν είχε βρεθεί έστω μια φορά σε διάδρομο αποδυτηρίων και είχε δει παράγοντες και ένα σωρό άσβερκους να κάνουν αίσχη μπροστά στα μάτια φοβισμένων αστυνομικών που κοιτούσαν από την άλλη πλευρά μη τυχόν και μπλέξουν. Αν πράγματι θέλεις, ΕΠΟ, να τους βοηθήσεις τους διαιτητές να αναπνέουν καλύτερα στους διαδρόμους και τα αποδυτήριά τους, τότε βάλε ένα κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης το οποίο θα στέλνει ΖΩΝΤΑΝΑ την εικόνα στην ΚΕΔ και στην κρατική αρχή για την τήρηση της τάξης. Αν κάνεις αυτό, δεν χρειάζεται να στείλεις κανέναν φουκαρά αστυνομικό στα αποδυτήρια.

Τι έχει να προτείνει η ΕΠΟ για τους αστυνομικούς που βλέπουν κάθε έναν που συλλαμβάνουν να κυκλοφορεί μετά από δύο ημέρες ελεύθερος και να τους περιμένει στη γωνία του σπιτιού τους για να ξεσπάσει πάνω τους;

Τι έχει να προτείνει η Επιτροπή Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου για τους δημοσιογράφους και τους εργαζόμενους στα media που πηγαίνουν ή φεύγουν κυνηγημένοι από τα γήπεδα ή δέχονται τηλεφωνήματα εκφοβισμού ή χάνουν την δουλειά τους επειδή είπαν ή έγραψαν κάτι “που δεν πρέπει”;

Τι έχει να προτείνει η ΕΠΟ στην Επιτροπή Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου για τους ποδοσφαιριστές που προπηλακίζονται από “οπαδούς” όταν απαιτούν τα δεδουλευμένα τους, ή κόβονται από την ομάδα για “1 ημίχρονο, 2 τελικό” λόγους;

Στο ποδόσφαιρο, όπως στην κοινωνία, κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας όταν λέμε ότι το πρόβλημα της γηπεδικής βίας θα λυθεί σε μια κυβερνητική σύσκεψη το Σάββατο. Συζητάμε για την ίδια χώρα που μάζεψε το καλοκαίρι τους μεγαλομετόχους πάνω στην στιγμή της δολοφονίας του Μιχάλη Κατσούρη και ενώ είχε κοντά της και τον πρόεδρο της UEFA δεν τόλμησε να τους πει κιχ.

Η βία δεν βγαίνει από το γήπεδο αν δεν το απαιτήσει η κυβέρνηση από τους ιδιοκτήτες των ομάδων. Και η κυβέρνηση έχει αποδείξει, όπως και οι προηγούμενες, ότι δεν θα το κάνει παρά μόνο αν πιεστεί. Η πίεση δεν ασκείται από διαιτητές και αστυνομικούς. Ασκείται μόνο από αυτούς που έχουν μεγάλη επιρροή στο κοινωνικό σύνολο. Αυτή την έχουν οι αθλητές και δευτερευόντως τα media. Αν δεν μπουν να παίξουν και αυτοί, ο αγώνας που ξεκίνησαν να δίνουν οι διαιτητές και οι αστυνομικοί μοιάζει χαμένος από χέρι.