Ποιος αξιολογεί το έργο του προπονητή στην Ελλάδα;

Οι πολλοί, και ειδικά αυτοί που δεν είναι βυθισμένοι στην τοξικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, χαίρονται με την διαπίστωση ότι παρακολουθούν ένα ανταγωνιστικό, εντελώς ανοιχτό στην διεκδίκηση του τίτλου, πρωτάθλημα. Διότι ναι, για το πρωτάθλημα είναι ευλογία το να νικά ο Ατρόμητος τον Παναθηναϊκό, το να παίρνει ισοπαλία ο Παναιτωλικός από την ΑΕΚ, το να δυσκολεύεται ο Ολυμπιακός να νικήσει τον Πανσερραϊκό. Στην πλειονότητα των άλλων χωρών ένα πρωτάθλημα που φτάνει στην πρώτη αγωνιστική του β’ γύρου και έχει τέσσερις ομάδες στριμωγμένες στην απόσταση των δύο βαθμών στις πρώτες θέσεις είναι ένα πρωτάθλημα με μεγάλη απήχηση. Στην Ελλάδα είναι λόγος για να αναρωτιούνται οι ομάδες, ή πιο σωστά οι διοικήσεις τους, σχετικά με το αν έχουν ή όχι τον κατάλληλο προπονητή στον πάγκο - λόγος για να διώχνουν προπονητές.

Ο τελευταίος που παρουσιάζεται, ως οργανισμός, να προβληματίζεται έντονα στο κομμάτι αυτό είναι ο Παναθηναϊκός. Έκανε 4 ήττες στα τελευταία 5 παιχνίδια. Κι είναι σαν να ξεχάστηκε ότι στα προηγούμενα 21 ματς είχε κάνει 5 ήττες, εκ των οποίων οι 4 ήταν σε ευρωπαϊκές αναμετρήσεις απέναντι σε ομάδες μεγαλύτερων κυβικών, δηλαδή σαν να ξεχάστηκε μια πορεία που τον έφτασε, μέσα από προκριματικές φάσεις, μέχρι τους ομίλους του Europa League και την μάχη μέχρι την τελευταία αγωνιστική για συμμετοχή στο Conference League τον Φεβρουάριο, αλλά και μια πορεία που τον κρατούσε μέχρι πριν από λίγες ημέρες στην 1η θέση της βαθμολογίας στο πρωτάθλημα.

Προφανώς ένας ποδοσφαιρικός οργανισμός μπορεί και πρέπει να προβληματίζεται, αλλά δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ενός, δύο ή πέντε αγώνων το μόνο ή έστω το κυριότερο έναυσμα για να φτάνει να αμφισβητεί τον προπονητή του.

Κάποτε όντως τους προπονητές τους έκρινε σε μεγάλο ή και, καμιά φορά, απόλυτο βαθμό το αποτέλεσμα της Κυριακής. Σήμερα, που οι σύλλογοι έχουν γίνει εταιρίες και λειτουργούν με εταιρικές διαδικασίες, αυτή η διαδικασία - της αξιολόγησης ενός επαγγελματία που κατέχει μια τόσο κρίσιμη θέση σαν αυτή του μάνατζερ θα έπρεπε να ανατίθεται σε επαγγελματίες που έχουν ισχυρή κατανόηση του αντικειμένου. Και όχι μόνο, αλλά κάθε εταιρεία θα έπρεπε να τους εφοδιάζει με τα απαραίτητα εργαλεία και να τους παρέχει τους απαραίτητους πόρους για να μπορούν να κάνουν σωστά αυτή την δουλειά. Κάποτε, που δεν υπήρχε γνώση και δεν υπήρχαν και εργαλεία αναζήτησης της πληροφορίας, αποφάσιζε μόνο του ένα αποτέλεσμα για την αποτελεσματικότητα της δουλειάς ενός προπονητή. Σήμερα, στην εποχή της ανάλυσης της απόδοσης, τα εργαλεία είναι εκεί και σε περιμένουν για να τα αξιοποιήσεις προκειμένου να πάρεις τεκμηριωμένες απαντήσεις και να οδηγηθείς σε τεκμηριωμένες αποφάσεις κατά την διαδικασία αξιολόγησης του έργου που παράγει ένας προπονητής, ο οποίος πλέον είναι διευθυντής ενός ολόκληρου επιτελείου και όχι απλά αυτός που φτιάχνει την ενδεκάδα και πωρώνει τους παίκτες προτού βγουν να παίξουν.

Δυστυχώς για αυτήν, η ποδοσφαιρική Ελλάδα εξακολουθεί να ζει στην εποχή του αυτοκράτορα μεγαλομετόχου, ο οποίος επιβάλει με τον παρά του τις αποφάσεις και τελικά την πραγματικότητα, δηλαδή το σήμερα και το αύριο της ομάδας δίχως να αλλάζει την διαδικασία στην λήψη των σοβαρών αποφάσεων. Ζούμε ακόμα στην εποχή του “πρόεδρε άλλαξέ τα όλα” μετά από μια ήττα ή ένα σερί ανεπιτυχών αποτελεσμάτων που απομακρύνουν πρόσκαιρα μια ομάδα από τους στόχους που έχει βάλει. Ζούμε ακόμη το ποδόσφαιρο μεγαλομετόχων που συμπεριφέρονται σαν το κακομαθημένο παιδί που νομίζει ότι μπορεί να αποφασίζει μόνο για όλα και δίχως να ζητά, ή να δίνει εξηγήσεις. Σαν κακομαθημένο παιδί που δεν το χωράει το μυαλό του ότι σε ένα πρωτάθλημα είναι δυνατόν να χαθούν αγώνες από μικρότερες ομάδες. Άνθρωποι που τους ανήκει η πλειοψηφία των μετοχών απαξιώνουν όλες τις σχετικές επιστήμες και ένα σωρό επιστημονικά εργαλεία αξιολόγησης του έργου ενός προπονητή ή μιας ομάδας προπονητών, διαλύουν ομάδες ξεπατώνοντας το ρόστερ ή αλλάζοντας κάθε τρεις και λίγο τον προπονητή ή/και τον τεχνικό διευθυντή και φροντίζουν σε κάθε επόμενη φορά αποτυχίας να δείχνουν οποιονδήποτε άλλον ως υπεύθυνο για την αποτυχία και όχι τον εαυτό τους.

Είμαστε ακόμη στο σκοτάδι, σε μια εποχή που η Ευρώπη λειτουργεί με προβολείς που δεν καίγονται. Και έχει πλάκα που αναρωτιόμαστε γιατί βρισκόμαστε τόσο χαμηλά στο ευρωπαϊκό ranking και δεν βγάζουμε πολλές ομάδες στην Ευρώπη.