Άρης: Η ενοχλητική αφέλεια ακύρωσε την οφθαλμοφανή βελτίωση

Βλέποντας ξανά τα δύο τελευταία λεπτά είναι αδύνατο να χωρέσει ο νους τόση ποδοσφαιρική αφέλεια. Και η αναφορά δεν εστιάζει στην επιπόλαιη επιλογή του Άλβαρο Ζαμόρα , ο οποίος μπήκε στο παιχνίδι κι έδωσε πνοή, καθότι τούτος μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω έλλειψης εμπειρίας, δεν είχε την παραμικρή κατεύθυνση από τους μπαρουτοκαπνισμένους και υπό τον φόβο απώλειας της κατοχής της μπάλας που θα γεννούσε ευκαιρία transition παιχνιδιού στον αντίπαλο έκανε ένα σουτ έτσι απλά για να φύγει η μπάλα από τα πόδια του. Αν η μπάλα πήγαινε στην κερκίδα όλα θα είχαν τελειώσει αλλά κατέληξε στην αγκαλιά του Αλεξέι Κοσέλεφ, του MVP του χθεσινού αγώνα.

Πιο ενοχλητική είναι η αντίδραση των υπολοίπων. Από τον Μπίργκερ Βερστράτε ο οποίος για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι μπήκε ως αλλαγή, ήταν αρνητικός δείχνοντας άρνηση συμβιβασμού με τον ρόλο του αμυντικού χαφ που έρχεται από τον πάγκο και στην προκριμένη περίπτωση υποχρέωσε τον Μόζες Οντουμπάτζο να αφήσει τη θέση του για να τον καλύψει. Κυρίως όμως αυτή του απίθανου Σουηδού, τον Νταβίντ Μόμπερκ Κάρλσον ο οποίος αλλού αρμενίζει. Είναι αυτό που λένε… «μια δουλειά είχε να κάνει» αλλά ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Στάθηκε σε μια ευθεία δίχως την παραμικρή περιέργεια περί της τοποθέτησης του Αμαράλ ο οποίος «τρύπησε» τρεις φορές τη δεξιά πλευρά του Άρη στα τελευταία έξι-επτά λεπτά του αγώνα! Στη δε φάση εκτέλεσης του Μάλτσι τα αμυντικά χαφ είναι στο πουθενά και η αμυντική τετράδα έχει μπει σχεδόν μέσα στην εστία. Τόσα είναι τα μαζεμένα λάθη.

Αυτό που έκανε χθες ο Άρης παραπέμπει σε Ντοστογιέφσκι. Έγκλημα και τιμωρία. Έγκλημα γιατί η οφθαλμοφανής βελτίωσης αυτής της ομάδας αποτυπώνεται μέσα από τον αριθμό των τελικών προσπαθειών, κυρίως όμως των ουσιαστικών ευκαιριών που δεν αξιοποίησε. Χθες ήταν 24. Αν μπει στη «σούμα» και ο αγώνας με τον ΟΦΗ, καταλήγουμε στον αριθμό 40. Προφανώς δεν πρόκειται για xGoals αλλά διάβολε, δεν γίνεται ο τελικός απολογισμός να περιορίζεται στα τρία γκολ. Το ποσοστό αποτελεσματικότητας είναι απίστευτα χαμηλό. Ο Άρης έχει βελτιώσει το παιχνίδι του, παράγει αλλά πλην του Λορέν Μορόν υστερεί σε παρουσία παικτών που σκοράρουν. Τιμωρία γιατί χάνει βαθμούς σε παιχνίδια στα οποία θα έπρεπε να είχε αποχωρήσει θριαμβευτικά από το χορτάρι, σαν το χθεσινό. Κακώς δεν αξιοποιήθηκαν οι ευκαιρίες, κακώς επίσης έφτασε στο σημείο να παίξει με τη φωτιά στα τελευταία δευτερόλεπτα. Το ίδιο έγινε με τον ΟΦΗ. Κάποια στιγμή η… γούνα θα καιγόταν κι αυτή του Άρη έγινε φουρνέλο.

Και οι βαθμοί που χάνονται δεν γυρίζουν πίσω. Η άποψη περί «κάλυψης του χαμένου εδάφους» είναι μια από τις μεγαλύτερες απάτες στον επαγγελματικό αθλητισμό. Χαμένο έδαφος σημαίνει απώλεια και αυτή δεν καλύπτεται, αλλά προσπαθείς να ζήσεις μ’ αυτή. Απέναντι στην Κηφισιά δεν άξιζε, δεν πήρε... end of story. Το ίδιο και με τον Ατρόμητο. Χθες όμως, όφειλε να είχε πάει ευτυχισμένος στη διακοπή των Χριστουγέννων. Είναι φανερό όμως ότι οι «11» που εμπιστεύεται ο Άκης Μάντζιος έχουν… σκάσει και η δε οπισθοφυλακή δεν ανταποκρίνεται. Ειδικά οι τέσσερις στην άμυνα οι οποίοι πορεύονται με κουρασμένο μυαλό και δίχως καθαρή σκέψη. Φέτος ο Βλάντιμιρ Νταρίντα δεν κάνει δα την εξαιρετική περσινή σεζόν αλλά όταν (υποχρεωτικά) φεύγει από το γήπεδο γιατί ξεμένει από ανάσες, η ομάδα κόβεται στα δύο. Ούτε πέντε λεπτά δεν μπορεί να λείψει. Αυτό εκθέτει τους υπόλοιπους κεντρικούς χαφ εξαιρουμένου του Ζαν Ζουλ ο οποίος προσφέρει.

Τούτο όμως είναι ζήτημα που θα απασχολήσει στις επόμενες ημέρες. Η περιβόητη αξιολόγηση που ανέφερε και ο Άκης Μάντζιος. Χρησιμοποίησε μέλλοντα, στην πραγματικότητα όμως αυτή έχει γίνει. Ξέρει καλά ο έμπειρος τεχνικός και η ιδιοκτησία ποιοι είναι χρήσιμοι και ποιοι όχι. (Και) χθες επιβεβαιώθηκε η ανάγκη ποιοτικής ενίσχυσης. Καλύτερα λίγοι και καλοί, παρά πολλοί και λίγοι. Αν κάποιος αρνείται να συμβιβαστεί με τον ρόλο του ή μπαίνει στο γήπεδο για να βγάλει μια υποχρέωση τεσσάρων-πέντε λεπτών, καλύτερα να βρεθεί φόρμουλα αποχώρησης. Δεν είναι τόσο απλό, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να καταρριφθεί η ψευδαίσθηση περί παρουσίας πολλών παικτών η αντίστοιχων με ποιοτικά χαρακτηριστικά όταν αυτοί δεν μπορούν να τελειώσουν μια δουλειά. Ο Άρης χρειάζεται ποδοσφαιριστές που να… το λέει η καρδούλα τους. Ενίσχυση ποιότητας από τη μέση και μπροστά, ακραίους που έχουν το γκολ στο αίμα τους μπας και τερματιστεί η μοναξιά του Μορόν και παίκτες με την πρόθεση αποδοχής συγκεκριμένου αγωνιστικού ρόλου. Έτσι φτιάχνεται μια ομάδα.