Γιοβάνοβιτς: Θα (μας) λείψεις πολύ κύριε Ιβάν!
Μία από τις σημαντικότερες ποδοσφαιρικές ειδήσεις και εξελίξεις της σεζόν, λίγο πριν εκπνεύσει ο χρόνος…
Μία πραγματικά απρόσμενη εξέλιξη και για αυτό προκάλεσε τόσο μεγάλες αντιδράσεις θετικές και αρνητικές, δεν έχει αυτό τόσο μεγάλη σημασία…
Και είναι χαρακτηριστικό το πόσο μεγάλο θόρυβο προκάλεσε εντός και εκτός Παναθηναϊκού, αν και οι αλλαγές προπονητών στην Ελλάδα αποτελούν ρουτίνα και καθημερινότητα…
Αν και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ναι μεν σημάδεψε την εξέλιξη του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια και την επιστροφή του στην κανονικότητα, αλλά δεν πρόλαβε να δημιουργήσει τον μύθο του Ντούσαν Μπάγεβιτς παλαιότερα στην ΑΕΚ, του Ερνέστο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό, του Ραζβάν Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ, δεν πρόλαβε καν να κατακτήσει ένα νταμπλ, όπως ο Ματίας Αλμέιδα στην πρώτη του σεζόν στην Αγιά Σοφιά…
Αυτή βέβαια μπορεί να είναι η μεγάλη ικανοποίηση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Όχι η μεγάλη αναστάτωση που έχει προκληθεί, γιατί σαν άνθρωπος δεν είναι από εκείνους που θέλουν να γίνονται το επίκεντρο των εξελίξεων, ούτε έχει τέτοιες ματαιοδοξίες… Είναι πραγματικά σεμνός άνθρωπος και ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής για τέτοια βουητά… Και είναι πραγματικά απίστευτο να έχει ξεσηκώσει τόσο μεγάλες αντιδράσεις η απόλυσή του όταν ο διάδοχός του λέγεται Φατίχ Τερίμ!
Μπορεί εύκολα και ο ίδιος να διαπιστώσει το τι άφησε πίσω του και αυτό είναι το σημαντικότερο για το οποίο μπορεί να υπερηφανεύεται ένας επαγγελματίας σε οποιοδήποτε χώρο. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται και παρέρχονται. Αλλά η εκτίμηση στο πρόσωπο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς που έπαιξε το παιχνίδι του με τους δικούς του κανόνες, έμεινε ο ίδιος από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή και δεν αλλοίωσε τον εαυτό του προκειμένου να επιβιώσει στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν είναι μικρό πράγμα… Δεν μιλάμε για την Πρέμιερ Λιγκ, μιλάμε για την ελληνική Σούπερ Λιγκ!
Δεν θα κρύψω ποτέ ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι στη δική μου ταπεινή ιεραρχία ένα από τα πρόσωπα του ελληνικού ποδοσφαίρου που έχω πολύ ψηλά σε εκτίμηση από τότε που τον γνώρισα με το τεράστιο 10 στην πλάτη ως δεκάρι του Ηρακλή και στη συνέχεια ως προπονητή, τότε που ο συγχωρεμένος αποδυτηριάκιας Κώστας Καίσαρης είχε γράψει το αμίμητο ότι… «σε κάθε ματς γερνάει δέκα χρόνια». Κάτι που ο ίδιος μου το είχε παραδεχθεί μερικά χρόνια αργότερα, όταν έχτιζε πετραδάκι-πετραδάκι το προπονητικό του όνομα στον ΑΠΟΕΛ της Κύπρου, πριν έρθει η μεγάλη πορεία μέχρι τους 8 του Champions League.
Έκτοτε τον αναζητούσα πάντα είτε ως δημοσιογράφος, είτε ως… αντίπαλος γιατί η συνύπαρξη με έναν τόσο απλό και αυθεντικό άνθρωπο του ποδοσφαίρου, με τα δικά του κουσούρια, όπως όλοι μας, ήταν πάντα απολαυστική. Δεν γνωρίζω πως είναι η συνεργασία μαζί του, δεν μου δείχνει από τους εύκολους ανθρώπους στη συνεργασία, αλλά σε κάθε περίπτωση η εκτίμησή μου στο πρόσωπό του δεν κλονίστηκε ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Δεν σκοπεύω να σχολιάσω την ποδοσφαιρική απόφαση της αντικατάστασής του στον πράσινο πάγκο από τον μεγάλο Φατίχ Τερίμ. Μία από τις πιο εντυπωσιακές από κάθε άποψη αλλαγές προπονητή από τη δεκαετία του ’80 που θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο με τις αμέτρητες αλλαγές προπονητών και τις συνεχείς αποκαθηλώσεις ειδώλων πραγματικών ή όχι…
Το σίγουρο είναι ότι ο κύριος Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα μου λείψει πολύ ως φίλαθλος που παρακολουθεί την ελληνική Super League, θα μας λείψει πολύ γενικότερα, θα λείψει από το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Θα λείψει η καθαρότητα του λόγου του και η τόσο προσεγμένη χρήση των λέξεων σε μια γλώσσα που δεδομένα δεν είναι η μητρική του. Θα λείψουν τα σωστά νοήματα που κάθε φορά περνούσε, ακόμα και με τους εκατό σφυγμούς του προπονητή μετά από μια μεγάλη νίκη ή μία οδυνηρή αποτυχία. Εκεί που φαίνονται οι σημαντικές προσωπικότητες. Στις νίκες είναι εύκολο να το παίζεις υπεράνω…
Θα λείψει και η προπονητική αλλά και η επικοινωνιακή του αξιοπρέπεια, η αυτοπειθαρχία του που ελάχιστες φορές την έχασε και η όχι επιτηδευμένη σοβαρότητα και διαφοροποίηση από τους μέσους όρους έκφρασης στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ο απόλυτα επιτυχημένος προπονητικά Ιβάν Γιοβάνοβιτς πέτυχε κάτι που ελάχιστοι προπονητές έχουν πετύχει στο δύσκολο ελληνικό ποδόσφαιρο. Να περιβάλλουν και να χαρακτηρίσουν με το δικό τους τρόπο συμπεριφοράς αλλά και επικοινωνιακής λειτουργίας την ίδια τους την ομάδα. Να επιβάλλει το δικό του στίγμα και σε πολλές περιπτώσεις να διαφοροποιήσει μόνος του τον Παναθηναϊκό. Μπορεί να ακούγεται αστείο ή κάτι ασήμαντο αλλά στα δικά μου μάτια δεν είναι. Και σίγουρα λίγοι προπονητές το έχουν καταφέρει. Πολλοί έχουν καταφέρει να διατηρήσουν το δικό τους ύφος, ήθος και συμπεριφορά, λίγοι να το μεταδώσουν σε μία ομάδα μεγάλη όπως είναι ο Παναθηναϊκός.
Και το οξύμωρο της απόφασης που πήρε ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός είναι ότι δημιούργησε την ίδια στιγμή μία -κατά την ταπεινή μου άποψη- μεγάλη απώλεια στην καθημερινότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου και ταυτόχρονα μία ακόμα μεγαλύτερη προσμονή για το βαθμό προσαρμογής αλλά και ανταπόκρισης στα δικά μας δεδομένα μίας τεράστιας φυσιογνωμίας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που ακούει στο όνομα Φατίχ Τερίμ.
Η ιστορία έχει δείξει ότι οι -φαινομενικά τουλάχιστον-… τρελές αποφάσεις σπανίως δικαιώνονται από την ποδοσφαιρική λογική. Εδώ όμως μιλάμε για την έλευση στην Ελλάδα του «Fatih The Emperor Terim», οπότε κάπου μπερδεύονται η τρέλα με τη λογική…
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
