Ο Τερίμ ως ανάχωμα και η "εξαίρεση" Γιοβάνοβιτς στον "κανόνα" Αλαφούζου

• Ο "κυματοθραύστης" Τερίμ

Αν κάτι κέρδισε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που δεν το λες και συνηθισμένο, είναι η αποδοχη από συντριπτικά μεγάλο μέρος του ποδοσφαιρικού κοινού εντός και εκτός Παναθηναϊκού. Όπως και τον σεβασμό, αλλά και την αντίδραση στον τρόπο που καρατομήθηκε από τους Πράσινους. Επειδή λοιπόν όταν απολύεται κάποιος το ζόρι το βιώνουν ο ίδιος και η οικογένεια του, στην περίπτωση του έγινε κάτι που δεν το βλέπουμε συχνά. Αυτή η συμπεριφορά της κοινής γνώμης μάλιστα είχε να κάνει, όχι απαραίτητα με την πεποίθηση ότι ο Σέρβος τεχνικός έπρεπε (απαραίτητα ) να συνεχίσει τη δουλειά του στον Παναθηναϊκό. Ακόμα και αυτοί (η πλειοψηφία τους τουλάχιστον) που πίστευαν ότι ο κύκλος του στο Τριφύλλι έχει κλείσει, στάθηκαν απέναντι στον τρόπο αλλά και τις ημέρες που έγινε η κίνηση του Γιάννη Αλαφούζου. Και αυτό το σκηνικό είναι ακόμα ένα κέρδος όσον αφορά την αξιοπρέπεια που ο Ιβάν δίδαξε στο διάστημα που υπηρέτησε το ελληνικό ποδόσφαιρο, από μια θέση υψηλών απαιτήσεων και εντάσεων.

Για να λέμε την ωμή αλήθεια ασφαλώς και είναι δικαίωμα του Γιάννη Αλαφούζου, όπως και κάθε ιδιοκτήτη να κάνει αυτή ην κίνηση. Όποιος πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο είναι στα χέρια των οπαδών μπορεί και να πιστεύει τον Τσέφεριν που λέει ότι "το ποδόσφαιρο δεν πωλείται". Και πωλείται και αγοράζεται και δεν είναι και απαραίτητο αυτοί που το αγοράζουν να το γνωρίζουν κιόλας (ως άθλημα). Με το οικονομικό πάρε-δώσε και τη ματαιοδοξία έχει να κάνει. Η οποία μπορεί να σε οδηγήσει στην πεποίθηση ότι ξέρεις περισσότερα και από έναν προπονητή. Το τελευταίο δεν αφορά (ασφαλώς) μόνο το αφεντικό του Παναθηναϊκού. Αλλά δεν θα του ζητήσει και κανένας τον λόγο πέρα από την οποία δυσαρέσκεια υπάρχει στα social media η οποία εκτονώνεται και όσο γρήγορα εμφανίζεται. Αυτό βέβαια έχει να κάνει και με τα αποτελέσματα που θα έρθουν από εδώ και πέρα, αλλά και πάλι ελάχιστοι είναι οι ιδιοκτήτες ή πρόεδροι που άφησαν μια ομάδα επειδή έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο. Σε αντίθεση με τους προπονητές.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς λοιπόν θα γίνει ανάμνηση. Καλή κατά βάση γιατί και αγωνιστικά και από πλευράς συμπεριφοράς ανέβασε τον Παναθηναϊκό αρκετά σκαλοπάτια. Αν ο Τερίμ έρθει και πάρει π.χ ένα ντάμπλ ασφαλώς και θα γίνει...καλύτερη ανάμνηση όταν αποχωρήσει. Πόσο πιθανό είναι αυτό; Δεν πιστεύω και πολύ, αφού μάλλον άλλο λόγο έχει η έλευση του στην Ελλάδα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Ο "κυματοθραύστης" Τερίμ

Ποιος είναι ο άλλος λόγος; Αυτός ότι συνηθίζεται αρκετά από ιδιοκτήτες ομάδων όταν θέλουν να κάνουν τέτοια αλλαγή. Να "ακουμπήσουν" πάνω σε ένα όνομα που θα μπορέσει να απορροφήσει τυχόν αναταράξεις και "κύματα" αν τα πράγματα πάνε χειρότερα από πριν.

Είναι δεδομένο ότι ο Γιάννης Αλαφούζος είχε αποφασίσει αρκετά νωρίτερα από τα Χριστούγεννα να αποπέμψει τον Γιοβάνοβιτς, αλλά δεν έβρισκε το θάρρος να το κάνει αλλά και μια εναλλακτική η οποία ως μέγεθος θα μπορέσει να είναι σε πρώτο πλάνο περισσότερο από τον ίδιο, στο επόμενο στάδιο. Είναι αυτή ο Τερίμ; Αν σταθούμε στο ότι ήταν σχεδόν εν αποστρατεία και δεν έχει εξελιχθεί προπονητικά αρκετό καιρό, όχι. Αν μετρήσουμε όμως το όνομα του και την ικανότητα διαχείρισης καταστάσεων και χαρακτήρων, ίσως ναι. Για τον Γιάννη Αλαφούζο πάντα.

Στις πρώτες δηλώσεις που έκανε επί ελληνικού εδάφους φάνηκε το αναμενόμενο. Ότι θα λειτουργήσει πολύ -και θα το "πουλήσει" κιόλας- με το δεύτερο σκέλος προσπαθώντας να μιλήσει στον εγωισμό και την καρδιά των παικτών του και του κόσμου. Ας πούμε ότι σε αυτό μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα από τον Γιοβάνοβιτς που βασίστηκε μεν πολύ στη δύναμη του γκρούπ αλλά δεν κατάφερε να παρουσιάσει ομάδες με το μαχαίρι στα δόντια, καθώς πίστευε ότι αυτές μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους, θεωρώντας ότι ήταν έτοιμες τακτικά και αγωνιστικά. Το λογικό για έναν κανονικό επαγγελματία προπονητή.

Η αίσθηση μου είναι ότι με το υλικό που θα παραλάβει ο Τερίμ είναι δύσκολο να κάνει κάτι διαφορετικό με συνθήματα...ψυχής και καρδίας κλπ. Εδώ βέβαια έρχεται να προστεθεί και η παράμετρος "μεταγραφές", όπου υποτίθεται ότι ο Αλαφούζος περίμενε πάντα με το ταμείο ανοιχτό αλλά ο Γιοβάνοβιτς δεν ήθελε να παρειντα δώρα που του έδινε η ιδιοκτησία. Αυτό τουλάχιστον μάθαμε διαβάζοντας τους λόγους αντικατάστασης του, στη σχετική "διαρροή" της ΠΑΕ. Το άμεσο μέλλον θα δείξει που βρίσκεται η αλήθεια, αν και το πλήθος των μεταγραφών τον Ιανουάριο ούτε εφικτό, ούτε ασφαλές είναι, ούτε απαραίτητα προσθέτει ποιότητα.

Άρα σε πρώτη ανάγνωση αν και η απόλυση Γιοβάνοβιτς και η πρόσληψη Τερίμ είναι οι συνεχόμενοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι υπηρετούν τον σκοπό που παρουσιάζεται επίσημα. Την αγωνιστική αναβάθμιση του Παναθηναϊκού. Ασφαλώς και όλα κρίνονται στο γήπεδο και ουδείς είναι προφήτης. Μπορούμε όμως να κρίνουμε με τα όσα βλέπουμε τώρα αλλά και τα όσα έχουμε στο παρελθόν, στις ημέρες Αλαφούζου στον Παναθηναϊκό. Στις οποίες ο Γιοβάνοβιτς ήταν η θετική εξαίρεση στον μέτριο έως κακό κανόνα.

ΥΓ: Δεν διεκδικώ ρόλο... στρατηγικού αναλυτή αλλά η δήλωση "είμαστε δυο χώρες που μοιραζόμαστε την ίδια θάλασσα" του Τερίμ, όπως και να το κάνεις, έχει ένα θέμα. Βλέπετε αυτή η...θάλασσα έχει πολλά νησιά για τα οποία γίνεται εσχάτως αρκετή κουβέντα. Δεν ξέρω αν υπονοείται και κάτι ακόμα λοιπόν ή απλά ο Τούρκος τεχνικός είπε αβίαστα και αφιλτράριστο ότι σκέφτεται.