Άρης: Τα μπαλώματα και ο κορμός

Στο καταχείμωνο, συνήθως, οι σκέψεις είναι κοντές. Οι ομάδες προσπαθούν να μπαλώσουν κενά, ψάχνουν την άμεση λύση του αγωνιστικού προβλήματος δίχως την πολυτέλεια να απλώσουν τους συλλογισμούς τους μακρύτερα του καλοκαιριού. Τον Γενάρη δεν αναζητούνται παίκτες ελεύθεροι και ωραίοι γιατί αυτοί κουβαλούν παράλληλα και το μειονέκτημα κενού πέντε-έξι μηνών, αλλά… παιγμένοι. Ολίγον δυσαρεστημένοι από τον αγωνιστικό ρόλο τους στην ομάδα, τυχόν ενοχλημένοι από την (οικονομική) ασυνέπεια της ομάδας ή ακόμη ποδοσφαιριστές οι οποίοι είτε προέρχονται από εξαιρετικό πρώτο μισό και ψάχνουν την ευκαιρία «απόδρασης» από το χαμηλότερο επίπεδο είτε έχουν αποφασίσει την αλλαγή περιβάλλοντος εργασίας γι’ άλλους λόγους.

Σε βάθος πενταετίας, ο καλύτερος Γενάρης για τον Άρη ήταν εκείνος του 2019 γιατί κατάφερε να συνδυάσει κάτι που αναζητεί και τώρα. Δηλαδή, τις άμεσες λύσεις παράλληλα της δημιουργίας ενός κορμού ποδοσφαιριστών. Εκείνον τον χειμώνα οι Λίντσεϊ Ροζ, Ντάνι Λάρσον, Μιχάι Κόρχουτ και φυσικά ο Γιάννης Φετφατζίδης δεν είχαν αποδειχθεί απλά… λίρα εκατό αλλά είχαν βασικό ρόλο και στην ομάδα της επόμενης αγωνιστικής περιόδου.

Δεν ξέρω αν είναι εφικτή η επανάληψη αυτής της ιστορίας, σίγουρα όμως η δημιουργία κορμού στοιχειοθετεί την τεκμηριωμένη άποψη του Άκη Μάντζιου επί των προϋποθέσεων επιτυχίας μιας ομάδας. Κοινώς το… χωρίς κορμό δεν πας πουθενά. Ο Άρης το είχε κάνει υπέροχα με αφετηρία εκείνο το καλοκαίρι του 2018 όπου προφανώς είχε προχωρήσει σε κινήσεις ρίσκο αλλά τις υποστήριξε και δικαιώθηκε βάσει της αγωνιστικής εικόνας του. Το ότι μακροημέρευσε ένα σημαντικό ποσοστό εκείνων των επιλογών και φυσικά έγινε αποδεκτό από τον κόσμο της ομάδας, είναι στοιχείο επιτυχίας.

Δεν συνέβη το ίδιο στα χρόνια που ακολούθησαν δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν προσπάθειες δημιουργίας ενός κορμού παικτών. Η πλειοψηφία των επιλογών δεν βγήκαν, ίσως επίσης η απαίτηση για το κάτι παραπάνω να οδήγησε σε χαμηλότερο επίπεδο υποστήριξής τους, η ουσία είναι ότι το club έφτασε να κάνει 19 μεταγραφές σ’ ένα καλοκαίρι.

Για να επιστρέψω στο σήμερα, προφανώς το μπάλωμα των φανερών αγωνιστικών αδυναμιών θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα, αν όμως συνδυαστεί και με τη δημιουργία κορμού, τόσο το καλύτερο. Κακά τα ψέματα και… ντελάλη δεν θα βγάλει κανείς εκ των έσω της ομάδας αλλά λίγο πολύ άπαντες γνωρίζουν σε ποιους μπορούν να υπολογίζουν – επί του σχεδίου αγωνιστικής αναβάθμισης – και σε ποιους όχι. Βέβαια, το να σπάσεις ένα συμβόλαιο δεν είναι απλό πράγμα ειδικά όταν πρόκειται για ισχυρές δεσμεύσεις αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Ωστόσο, τόσο ο Άκης Μάντζιος όσο και ο Θόδωρος Καρυπίδης ξέρουν τι μπορούν να περιμένουν ασχέτως του ότι θα δεχθούν με χαρά τυχόν διάψευσή τους. Ξέρουν επίσης ότι πρέπει να φτιαχτεί αυτός ο κορμός.

Για παράδειγμα, η επιστροφή του Λίντσεϊ Ροζ λειτουργεί προς αυτήν την κατεύθυνση γιατί τα αγωνιστικά στοιχεία του είναι γνωστά και η συμφωνία προβλέπει συνεργασία διάρκειας 2.5 ετών. Παρότι τα (μέχρι στιγμής) δεδομένα δεν υποστηρίζουν την επέκταση της συνεργασίας με τον Φαμπιάνο Λέισμαν, αν υπάρξει ανατροπή αυτών, στο τέλος της φετινής χρονιάς ο Άρης δεν θα έχει να σκέφτεται για στόπερ καθότι θα διαθέτει τέσσερις μαζί με τους Μπράμπετς, Βέλεθ. Κι αν επίσης βγάλουμε από την εξίσωση τον Ρόναλντ Ματαρίτα στο αριστερό άκρο θα έχει και τρεις πλάγιους οπισθοφύλακες (Οντουμπάτζο, Μοντόγια Φεράρι). Μάνι-μάνι το κομμάτι της άμυνας θα φύγει από κάθε προβληματισμό, εφόσον ασφαλώς ανανεώσει και ο Χουλιάν Κουέστα.

Αν αντίστοιχες προϋποθέσεις δημιουργηθούν και στη μεσοεπιθετική γραμμή (μέσω του Γενάρη), το καλοκαίρι δεν θα χρειαστεί να… κατασκηνώσει κανείς στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», ίσα-ίσα που η ομάδα θα αφοσιωθεί σε συγκεκριμένο αριθμό ενισχυτικών ενεργειών κι έχοντας χρόνο στη διάθεσή της. Κυρίως όμως, θα έχει την πολυτέλεια της ηρεμίας και παράλληλα θα έχει αποφύγει αυτό το μοτό του… «ομάδα από την αρχή» που σε τελική ανάλυση δεν έχει δικαιώσει κανέναν.