Τι Παναθηναϊκό θα μας δείξει ο Τερίμ

Φτάνει λοιπόν η ώρα της πρώτης στιγμής του Παναθηναϊκού υπό τον Φατίχ Τερίμ. Και τι Παναθηναϊκό, άραγε, να περιμένουμε; Η κοινή λογική στο ποδόσφαιρο λέει ότι ένας προπονητής δεν προλαβαίνει να αλλάξει τίποτα, όταν αναφερόμαστε στις αρχές του παιχνιδιού μιας ομάδας, σε ένα διάστημα 6 ημερών. Με άλλα λόγια, στο πρώτο του παιχνίδι, απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα, ο Τούρκος προπονητής δεν μπορεί να ποντάρει σε τίποτα άλλο παρά μόνο στην αύρα του και την ικανότητά του να μεταδίδει στους ποδοσφαιριστές την ένταση με την οποία ζει ο ίδιος το ποδόσφαιρο. Την όποια αλλαγή κανείς μπορεί να την περιμένει μόνο στο ψυχικό και το πνευματικό κομμάτι. Όχι στο τακτικό, διότι δεν είχε χρόνο για τακτικές τροποποιήσεις - εκτός και αν η αυτοπεποίθησή του και η αίσθησή του για την αντιληπτική ικανότητα των ποδοσφαιριστών τον έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι μπορεί να αλλάξει πράγματα από την πρώτη φορά.

Αν έπρεπε να βασιστούμε στο τελευταίο δείγμα δουλειάς ενός προπονητή που δηλώνει ότι δεν έπαψε ποτέ να εξελίσσει το μοντέλο παιχνιδιού του, και να βασίσουμε πάνω στην Γαλατάσαραϊ της σεζόν 2021-’22 την υπόθεση σχετικά με το τι Παναθηναϊκό θα μας παρουσιάσει στην εξέλιξη του χρόνου, η σύνοψη είναι η εξής: στο 4-1-4-1, η Γαλατά του είχε ένα “6αρι” στον κεντρικό άξονα και επένδυε μεγάλο μέρος της επιθετικής ανάπτυξης στον κεντρικό άξονα, όπου προσπαθούσε να δημιουργεί καταστάσεις παιχνιδιού στις οποίες υπερείχε αριθμητικά του αντιπάλου της. Εκείνη η Γαλατά έμοιαζε με τον περσινό Παναθηναϊκό στις ιδέες για την επιθετική ανάπτυξη και την ολοκλήρωση των επιθέσεων. Δεν κοίταζε το πλήθος των τελικών προσπαθειών αλλά την ποιότητα των ευκαιριών. Έκανε συντηρητική ανάπτυξη, χωρίς ρίσκο, με πολλές πάσες, ολοκλήρωνε τις περισσότερες επιθέσεις με εκτελέσεις εντός μεγάλης περιοχής. Η επιθετική ανάπτυξη βασιζόταν στις κινήσεις των κεντρικών μέσων και των πλάγιων επιθετικών μακριά από την μπάλα, και η ομάδα του απέφευγε πολύ το άμεσο ποδόσφαιρο με τις μακρινές μεταβιβάσεις από την άμυνα προς το βάθος της επίθεσης. Και όταν αμυνόταν έκανε εναλλαγές στήνοντας το αμυντικό της μπλοκ άλλοτε ψηλά στο τερέν, άλλοτε στο μεσαίο τρίτο, και άλλοτε στο βάθος, προσκαλώντας τον αντίπαλο να επιτεθεί.

Και τότε η ιδέα του Τερίμ ήταν να προσπαθεί να έχει η ομάδα του περισσότερο χρόνο κατοχής της μπάλας από τον αντίπαλο. Τα ποσοστά κατοχής όμως δεν ήταν πολύ υψηλά. Εκ των υστέρων, δηλαδή σε όσες συνεντεύξεις είχαν ποδοσφαιρικό περιεχόμενο στο διάστημα που έμεινε χωρίς ομάδα, ο Τερίμ μιλούσε για την εξέλιξη του παιχνιδιού και την επιθυμία που έχουν οι οπαδοί να βλέπουν την ομάδα τους να κάνει περισσότερα πράγματα με την μπάλα στα πόδια. Μελετώντας τα λόγια του έχω την αίσθηση ότι στον Παναθηναϊκό θα λειτουργήσει με την ανησυχία να έχει διαρκώς την μπάλα στα πόδια του και να ελέγχει το παιχνίδι μέσα από τον έλεγχο της μπάλας.

Ο λόγος του, στις τελευταίες συνεντεύξεις, σου δημιουργούσε την αίσθηση ότι δεν πρόκειται για έναν “συνταξιούχο” που ακολουθεί μια πεπατημένη που του είχε φέρει επιτυχίες πριν από χρόνια. Δηλαδή είναι κάποιος που αναφερόταν στην χρησιμότητα της ανάλυσης των δεδομένων και στην αξιοποίησή τους σε μια προσπάθεια βελτιστοποίησης της απόδοσης της ομάδας του. Είναι κάποιος που θέλει να κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του μάνατζερ και ειδικά την διαχείριση των ανθρώπων και όχι την καθημερινή δουλειά στις τακτικές.

Το κομμάτι αυτό, της διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού, ήταν διαχρονικά το μεγαλύτερο προτέρημά του. Επένδυε πολλά στις σχέσεις με τους ποδοσφαιριστές. Και αυτό ξεκίνησε από την πρώτη του στιγμή στον Παναθηναϊκό, όπως καταλάβαμε από την πρωτοβουλία να “τραπεζώσει” με δικά του έξοδα την ομάδα. Φυσικά εδώ η δουλειά είναι πολύ δυσκολότερη από αυτή που είχε στην Γαλατάσαραϊ σε αυτό το κομμάτι. Διότι στην Τουρκία είναι ο “Αυτοκράτορας”, ενώ εδώ είναι ένας Τούρκος προπονητής σε μια ελληνική ομάδα. Η αύρα της φήμης τον ακολουθεί, αλλά δεν είναι το ίδιο εύκολο να γοητεύσεις ένας ποδοσφαιριστή που δεν σε είχε δει ούτε να προπονείς, ούτε να παίζεις, ούτε να καθοδηγείς την εθνική ομάδα της πατρίδας του. Και σε αυτό το κομμάτι ο Τερίμ δεν έχει σύμμαχο τον χρόνο, διότι ο Ιανουάριος είναι γεμάτος από σημαντικά παιχνίδια και δεν αφήνει περιθώρια για να πάρει ανάσες και να έχει ήρεμες στιγμές με τους ποδοσφαιριστές του για να έρθει κοντά τους.

Στο ποδόσφαιρο, η ομάδα είναι μια αντανάκλαση της προσωπικότητας, της νοοτροπίας, της ψυχολογίας, της ιδιοσυγκρασίας του προπονητή της. Αν τον κοιτάξεις από αυτή την οπτική, ο Παναθηναϊκός περνά μέσα σε μερικές μέρες από τους “χαμηλούς τόνους” του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στους πολύ “υψηλούς τόνους” του Φατίχ Τερίμ. Το ξεκούμπωτο πουκάμισο για να φαίνεται το στήθος είναι η ίδια η στάση της ζωής του Τερίμ στο ποδόσφαιρο, από τον καιρό που ήταν παίκτης και έκανε το ένα τάκλιν πίσω από το άλλο, μέχρι τον καιρό που οδηγούσε την Γαλατάσαραϊ στους τίτλους. Τα τουρκικά media έχουν χτίσει για αυτόν μια εικόνα της επιτομής της απροκάλυπτης αρρενωπότητας: επιθετικός, αυταρχικός, αψύς. Και εκείνος την έχει αγκαλιάσει αυτή την εικόνα, όπως εύκολα κανείς καταλαβαίνει αν παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ του.

Πίσω στο 2017, ο Τερίμ αποχώρησε από τον πάγκο της Εθνικής Τουρκίας επειδή η τουρκική ομοσπονδία δεν μπορούσε να αδιαφορήσει για το γεγονός ότι εκείνος εισέβαλε σε ένα εστιατόριο για να λύσει τις διαφορές του με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος ήταν ανταγωνιστής του γαμπρού του. “Μίλησα με τον τύπο στο τηλέφωνο, και μου έδωσε μια άσχημη απάντηση”, είχε πει τότε, για να εξηγήσει την επιλογή του να μπει στο αμάξι και να οδηγήσει 500 χιλιόμετρα προκειμένου να πάει για να λύσει την … παρεξήγηση από κοντά. Από τον Γιοβάνοβιτς, στον Τερίμ, αν ο Παναθηναϊκός γίνει σύντομα μια αντανάκλαση του νέου του προπονητή, δεν θα έχει καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό που βλέπαμε μέχρι τις παραμονές των Χριστουγέννων. Για καλό του ή όχι, είναι κάτι που θα διαπιστώσουμε στο γήπεδο.