Άρης: Ζητείται προσωπικότητα και χαρακτήρας

Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο, τούτο όμως δεν τα χαρακτηρίζει και φυσιολογικά. Στην πραγματικότητα, η λογική έφυγε από το χορτάρι, μια εξαφάνιση ίσα κι όμοια μ’ αυτή του Άρη. Ζήτημα νοοτροπίας; Προφανώς. Δεν χωρούν αμφιβολίες. Όταν κάτι επαναλαμβάνεται ασφαλώς δεν στέκει το επιχείρημα της ατυχίας της στιγμής αλλά αυτό της διαχρονικής αφέλειας ή ακόμη χειρότερα, του πραγματικού επιπέδου μιας ομάδας. Έγινε με την Κηφισιά στο «Κλ. Βικελίδης». Ξανάγινε με τη Λαμία πριν από δέκα-δώδεκα μέρες, στην Τρίπολη ήταν ακόμη χειρότερο. Και να’ ταν τίποτε νεοσύλλεκτοι στην αμυντική τετράδα να πεις «πάει κι έρχεται», αλλά από κοτζαμάν γαλονάδες, διάβολε, δεν επιτρέπεται τούτη η συμπεριφορά. «Ανεπίτρεπτο» που είπε και ο Νέβεν Τζούρασεκ και την παραμονή του αγώνα είχε αναφωνήσει και ο Γιάκουμπ Μπράμπετς θυμούμενος τον αγώνα με τη Λαμία. Ο Τσέχος ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ο δε ο Κροάτης δεν έθελξε δα με την παρουσία του. Για να φέρει ισορροπία μπήκε στο γήπεδο αλλά η ανισορροπία εντάθηκε. Πάρτι ο Μιριτέλο, γιορτή ο Ρεγκίς, ό,τι ήθελε έκανε ο 36χρονος Μουνάφο και ο Καλτσάς ήταν… διαόλου κάλτσα.

Νωρίτερα, ο Άρης δεν είχε κάνει τίποτε σπουδαίο για να φτάσει στο επίσης απρόσμενο 0-2. Το σχέδιο με τον Άλβαρο Ζαμόρα πίσω από τον Λορέν Μορόν ήταν πετυχημένο. Αξιοποίησε ένα λάθος της αντίπαλης άμυνας, μετά είδε το αφελές ανέβασμα της και τα στρέμματα που ανοίχθηκαν μπροστά του. Θα μπορούσε να είχε απολαύσει έναν υγιεινό περίπατο υπό τον συννεφιασμένο ουρανό της Τρίπολης. Έτσι πράττουν τουλάχιστον αυτοί που έχουν σωστή νοοτροπία ή έστω χαρακτηρίζονται από αγωνιστική σοβαρότητα. Φαίνεται ότι αυτή η ομάδα δεν διαθέτει κάτι από αυτά. Εκεί που έκανε ένα βήμα προς τα μπρος, να’ σου δύο της οπισθοχώρησης. Διαφορετικά θα έβαζε και τρία και τέσσερα γκολ, κυρίως όμως δεν θα έδινε δικαιώματα στα μετ’ όπισθεν. Μερικές εκλάμψεις έχει στη διάρκεια της σεζόν ίσα-ίσα για τη διατήρηση της ελπίδας η οποία εξανεμίζεται στη διάρκεια του χρόνου.

Στο 0-2 θα περίμενε κανείς να λειτουργήσει, τουλάχιστον, με εξυπνάδα παίζοντας (κυρίως) με το μυαλό του αντιπάλου. Κράτημα μπάλας και κυκλοφορία αυτής περιμένοντας το απελπισμένο ανέβασμα του καθώς οι γραμμές του ήταν σχεδόν στη γραμμή του κέντρου και με μεγάλες αποστάσεις μεταξύ της αμυντικής τετράδας. Να η κατάλληλη στιγμή για παιχνίδι στην πλάτη της άμυνας σαν αυτό που έκανε ο Ζαμόρα στο πρώτο ημίχρονο. Τίποτε από αυτά. Μπροστά στη μάχη, οι γαλονάδες βρέθηκαν σε πανικό, τι περιμένεις λοιπόν από τα παιδαρέλια; Οι στόπερ είχαν μόνο κακές τοποθετήσεις, ο Μάρτιν Μοντόγια ήταν συνεχώς ένα βήμα πίσω από τον Νίκο Καλτσά και στον άξονα ο Ζαν Ζουλ είχε «τυφλωθεί» από τον πανικό. Από τον Ρούμπεν Πάρντο έχω πάψει να περιμένω, έτυχε και το κακό φεγγάρι του Μόζες Οντουμπάτζο. Το ίδιο ίσχυσε και για τον Χουλιάν Κουέστα. Και μπροστά στο κακό που φαινόταν ότι θα ερχόταν, κανείς (μα κάνεις!) δεν έβαλε τις φωνές. Μια ηγετική φυσιογνωμία να ρίξει… δύο-τρία γαλλικά, να ψελλίσει δυο κουβέντες. Αλλά ηγέτης δεν υπάρχει απόντος και του Βλάντιμιρ Νταρίντα. Και ηγέτης δεν είναι αυτός που βάζει το γκολ αλλά τούτος που όταν μιλάει τον ακούν όλοι με ευλάβεια και νιώθουν κάθε λέξη του.

Δεν υπάρχουν διδάγματα μετά από τέτοια «κάζο» παρά μόνο ζημία. Για τί διδάγματα να μιλήσει κανείς ότι κάτι είναι επαναλαμβανόμενο. Και η άποψη περί του μονόδρομου του Κυπέλλου δεν στέκει. Το άκουσα χθες αυτό ότι ούτως ή άλλως ο Άρης δεν μπορεί να στοχεύσει σε κάτι άλλο πέραν της διάκρισης στο Κύπελλο. Κι αυτό τι σημαίνει; Ό,τι χωνεύονται χουνέρια σαν το χθεσινό (;) ή ό,τι επιτρέπονται τέτοιες αγωνιστικές συμπεριφορές; Και πώς θα διεκδικήσει ο Άρης την πρόκριση έναντι της ΑΕΚ; Με εμφάνιση σαν τη χθεσινή; Τι είναι η υλοποίηση ενός στόχου; Συσκευασία μιας χρήσης; Αυτή προϋποθέτει πολλά. Νοοτροπία, σκληράδα, σφυρηλάτηση, δεν είναι ένας διακόπτης που απλά γυρίζει. Για να πετύχεις, πρωτίστως πρέπει να είσαι σκληρός και όχι μαλακός σα βούτυρο. Οφείλεις να μάθεις να μη δέχεσαι να μαζεύεις την μπάλα από τα δίχτυα σου. Είναι ζήτημα εγωισμού, αγωνιστικής αξιοπρέπειας και χαρακτήρα.