Ο Τερίμ ξεκίνησε με χαμηλούς τόνους επειδή έκρινε ότι έτσι θα βοηθήσει τη νέα του ομάδα

Το βράδυ της Τετάρτης στην άδεια Λεωφόρο όλα περιστρέφονταν γύρω από τον Φατίχ Τερίμ. Όχι μόνο επειδή είναι αυτός που διαδέχθηκε, με άτσαλο τρόπο, τον πιο επιτυχημένο προπονητή των τελευταίων ετών στον Παναθηναϊκό, αλλά και επειδή πρόκειται για τον διασημότερο προπονητή που έχει προσγειωθεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής και με γεμάτο γήπεδο, αλλά το άδειο σκηνικό λειτουργούσε σαν αδιάφορο φόντο χωρίς περισπασμούς.

Προφανώς είχαν ενδιαφέρον όλες οι τακτικές τροποποιήσεις που έκανε από το πρώτο κιόλας παιχνίδι του. Διότι αυτές οι επιλογές ήταν δηλωτικές της αυτοπεποίθησής του. Ο Τούρκος προπονητής ανέβασε στην σέντρα την αμυντική γραμμή του Παναθηναϊκού, και το έκανε με μια ομάδα που δεν είχε μάθει να τοποθετείται σε αυτά τα μέτρα κατά την φάση άμυνας στην διάρκεια των τελευταίων 2,5 ετών. Τον έβγαλε από την ρουτίνα και την ζώνη ασφαλείας του τον Παναθηναϊκό από την πρώτη του φορά ο Τερίμ, και αυτή είναι μια επιλογή που μοιάζει με “τρέλα” για κάποιον που δεν έχει την εμπειρία να την διαχειριστεί.

Πάνω από τις τακτικές επιλογές του όμως, μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε ο τρόπος της πρώτης φοράς του. Ο Τερίμ, κάποιος που όχι μόνο ξέρει πώς να τραβά πάνω του το ενδιαφέρον αλλά το κάνει με επιστημονική υποστήριξη (έχει ήδη φέρει αρκετούς συνεργάτες στην Ελλάδα που ασχολούνται με την εικόνα και την επικοινωνία του), ήταν παραπάνω από προσεκτικός στην πρεμιέρα του. Ήταν σαν να νοιάζεται πολύ να μην αποσπάσει την προσοχή της ομάδας του και της δημιουργήσει μεγαλύτερο εκνευρισμό. Πάτησε για πρώτη φορά το γήπεδο δύο λεπτά πριν από την έναρξη του παιχνιδιού, χωρίς πολλή φασαρία και λεζάντες. Ενθάρρυνε αρκετές φορές τους ποδοσφαιριστές του κατά την διάρκεια των πρώτων 48’ αγωνιστικών λεπτών, δηλαδή μέχρι να φτάσει στο μαξιλαράκι του 2-0. Και η στάση του ήταν από την αρχή θετική και ήρεμη. Έμενε ήρεμος στις υποδείξεις για τα μέτρα που επιθυμεί να στηθεί η ομάδα του όταν έκανε άμυνα. Έδειχνε, με ηρεμία, πότε ήθελε κάτι διαφορετικό από τον τερματοφύλακα ή τους κεντρικούς αμυντικούς του κατά το πρώτο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεων. Επικοινωνούσε με ήρεμο και θετικό τόνο προς τον Βιλένα και τον Μλαντένοβιτς τα διαφορετικά πράγματα που ήθελε να κάνουν - είτε επρόκειτο για την τοποθέτησή τους στο τερέν είτε για τις επιλογές που έκαναν με την μπάλα. Και όσες φορές “φώναξε” - κυρίως όταν έβλεπε μια άσκοπη πάσα προς τα πίσω, ο τόνος του ήταν εμψυχωτικός - όχι επικριτικός.

Στην πρώτη φορά, μόλις μετά από πέντε - έξι προπονήσεις, που βρέθηκε σε αγώνα, ο Τερίμ είχε την σοφία να επιλέξει τα ίδια πρόσωπα στις ίδιες θέσεις προκειμένου να έχει την ασφάλεια ότι βάζει στο γήπεδο ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών από το οποίο αναδύονται όλα τα βασικά στοιχεία - ζητούμενα από την ομαδική λειτουργία. Τους έβαλε συγκεντρωμένους στο ματς, τους βοήθησε να διαχειριστούν τον εκνευρισμό μέχρι να φτάσουν στο 1-0, τους κράτησε σε υψηλό τέμπο μέχρι να φτάσουν στο 2-0, και έπειτα τους βοήθησε να διαχειριστούν και την φθορά από το μεγάλο κομμάτι υψηλής έντασης αλλά και την αλλαγή στην στάση του αντιπάλου από την ώρα που αυτός βρέθηκε με δύο κεντρικούς επιθετικούς στο τερέν.

Προφανώς κάπως έτσι φανταζόμουν το ντεμπούτο ενός προπονητή που κουβαλά εμπειρία 36 ετών στους πάγκους και έχει κατακτήσει 1 ευρωπαϊκό και 16 τουρκικούς τίτλους. Είναι όμως άλλο να το υποθέτεις και άλλο να το ζεις. Δεν έχω ιδέα τι θα πετύχει ο Φατίχ Τερίμ με τον Παναθηναϊκό. Για όλους εμάς όμως που μελετάμε το ποδόσφαιρο η παρουσία ενός προπονητή αυτού του βεληνεκούς και επιπέδου είναι πολύτιμη.

Ένας “φασαριόζος” προπονητής, που κυκλοφορεί με ανοιχτό πουκάμισο και λυμένο ζωνάρι, επέλεξε ένα πολύ ήσυχο ντεμπούτο διότι αυτό έκρινε ότι θα βοηθούσε την ομάδα του να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά αυτή την κατάσταση της πρώτης φοράς μαζί του. Μπορεί να μην έβαλε ποτέ το μπουφάν και να έμεινε με ένα ψηλό μαύρο πουλόβερ που δεν έκρυβε τον ανοιχτό γιακά στο πουκάμισο, αλλά επέλεξε να μην ανεβάσει ποτέ τους τόνους. Αυτό το κράτησε για τις επόμενες φορές, όταν θα κρίνει ότι του χρειάζεται.