Με διαιτητές σαν αυτόν, θα γίνουν επεισόδια και με κλειστές πόρτες

Το φετινό είναι ένα πρωτάθλημα που μέχρι εδώ σου υπόσχεται ότι δεν πρέπει να θεωρείς δεδομένη την επικράτηση του φαβορί επί του αουτσάιντερ - είτε είναι μεγαλύτερο είτε μικρότερο το φαβορί σε ένα παιχνίδι. Πρωτάθλημα στο οποίο το “αουτσάιντερ” του ντέρμπι Άρης - ΠΑΟΚ επικρατεί επί του “φαβορί” της στιγμής. Πρωτάθλημα που σου προσφέρει ένα Παναθηναϊκός - Παναιτωλικός με το φαβορί του 80%, βάσει στοιχηματικών αποδόσεων, να δυσκολεύεται και αναγκάζεται να παραμείνει σε εγρήγορση μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Πρωτάθλημα στο οποίο οι προπορευόμενοι έχουν χάσει από 11 έως 19 βαθμούς σε 17 αγωνιστικές. Πρωτάθλημα με μικρές αποστάσεις ανάμεσα στους προπορευόμενους.

Σε μια άλλη χώρα, αυτό θα ήταν ένα πρωτάθλημα για να το ευχαριστηθείς. Στην Ελλάδα του 2024 αυτό είναι ένα πρωτάθλημα που κάνει παιχνίδια με την συμμετοχή μόνο των εργαζόμενων, δηλαδή χωρίς θεατές - χωρίς αυτούς για τους οποίους παίζεται. Κι είναι ένα πρωτάθλημα που δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να πείσει για την δικαιοσύνη του - φυσικά όπως όλα τα προηγούμενα.

Προτού εστιάσω στο κομμάτι της διαιτησίας, θα ξαναπώ ότι με την άδικη απόφασή της να κλείσει τις πόρτες των ποδοσφαιρικών γηπέδων η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να βγάλει τον εαυτό της προσωρινά από την δύσκολη θέση. Όπως αύριο μεθαύριο μπορεί να μας ξαναπεί να μη μπούμε στην αττική οδό επειδή μπορεί να χιονίσει, έτσι έκανε και με την γηπεδική βία. Έκλεισε τα γήπεδα για να ξενοιάσει για λίγο από την βία. Κι αν αύριο κρίνει ότι η λύση στον επικοινωνιακό πονοκέφαλό της είναι να μη παίζεται καθόλου ποδόσφαιρο, μπορεί να αποφασίσει κι αυτό - να απαγορεύσει τα παιχνίδια. Είναι τόσο δημιουργική η προσέγγισή της.

Βλέποντας το Ολυμπιακός - ΑΕΚ σκεφτόμουν ότι αν τα ντέρμπι της κανονικής περιόδου και του κυπέλλου και, πολύ περισσότερο, των play-offs διεξαχθούν με διαιτητές αμφίβολης προέλευσης και ποιότητας, οι Ελληνες θα φτάσουμε να γράψουμε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία: θα κάνουμε σοβαρά επεισόδια σε άδεια γήπεδα. Και ενδεχομένως αυτά να μην αποδειχθούν τα χειρότερα επεισόδια βίας που θα σχετίζονται με το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Με έναν αρχιδιαιτητή που θα είχε εμφανιστεί, θα μας είχε παρουσιάσει το πλάνο του, θα μας είχε εξηγήσει πώς θα κινηθεί για την επιλογή διαιτητών για τα ντέρμπι, θα εμφανιζόταν για να μας εξηγεί και να μας αναλύει την θέση της ΚΕΔ για τις κρίσιμες αποφάσεις των διαιτητών στα παιχνίδια και θα έπειθε διαιτητές από τα κορυφαία πρωταθλήματα ή τις κορυφαίες κατηγορίες της UEFA για να έρθουν και να σφυρίξουν στα ντέρμπι, το πρωτάθλημα θα ήταν καλύτερο. Διότι όλοι θα είχαμε λιγότερο δηλητήριο στο κεφάλι μας.

Εμείς ζούμε σε ένα πρωτάθλημα στο οποίο ήρθε να σφυρίξει ένα ντέρμπι κορυφής ένας ανώνυμος διαιτητής - όχι διεθνής τα τελευταία χρόνια - από την Σλοβακία, ο οποίος έδινε από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού την εντύπωση ότι το βάρος αυτού του ματς είναι πολύ μεγαλύτερο από τις δικές του δυνατότητες. Έχασε τρεις φάσεις στον πειθαρχικό έλεγχο, ξεχνώντας τρεις κίτρινες κάρτες για χτυπήματα, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι δεν έχει το καθαρό μυαλό και την αποφασιστικότητα για να ερμηνεύσει τους κανόνες του παιχνιδιού και να τους εφαρμόσει. Φάσεις κατά τις οποίες σε άφηνε να καταλάβεις ότι δεν χειρίζεται το ματς με ψυχραιμία.

Ζούμε σε πρωτάθλημα που σε αφήνει, εσένα τον θεατή, σε πλήρη σύγχυση σχετικά με το τι είδες και τι συνέβη σε σχέση με τους κανόνες του αθλήματος διότι δεν σε ενημερώνει. Ένα πρωτάθλημα που σε αφήνει στον αέρα, να πιστέψεις όσα θα πει ο κάθε ανεκπαίδευτος - σε σχέση με τους κανόνες του παιχνιδιού - δημοσιογράφος ή “δημοσιογράφος”, και ύστερα να εκτεθείς σε καθηγητές διαιτησίας που καθένας λέει άλλα με συνέπεια να παρουσιάζουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις σε σχέση με τις αποφάσεις του διαιτητή.

Συνοψίζοντας, όταν βλέπεις έναν διαιτητή που δεν σε πείθει βάσει βιογραφικού και προέλευσης, να μην διαχειρίζεται με ψυχραιμία ένα ντέρμπι, όταν δεν τον ακούς ποτέ να σου εξηγεί τις αποφάσεις του, κι ύστερα εκτίθεσαι στην άποψη του κάθε “ειδικού”, χάνεις την μπάλα και ξεχνάς και τα βασικά. Και στο τέλος αηδιάζεις και παύεις να ασχολείσαι.

Και για να δημιουργήσω μια εικόνα σχετική με τον συλλογισμό μου, σκεφθείτε το εξής, ανεξάρτητα με το αν έχετε την εντύπωση ότι ο Σλοβάκος διαιτητής αποφάσισε σωστά στο γκολ του Μασούρα και στο μαρκάρισμα του Κάλενς στον Ναβάρο: αν αυτές τις ίδιες αποφάσεις τις είχε πάρει ένας “Φέλιξ Μπριχ”, κι αν εσύ ο θεατής γνώριζες εκ των προτέρων ότι το ίδιο βράδυ ή την επόμενη ημέρα θα άκουγες και θα έβλεπες τον αρχιδιαιτητή να σου αναλύει τις φάσεις και να σου εξηγεί αν και γιατί αποφάσισε σωστά ή λάθος ο Μπριχ, θα έβαζες ή θα κρατούσες το ίδιο δηλητήριο στο μυαλό σου; Θα είχαν χώρο όλοι αυτοί που σου χαλάνε το μυαλό με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου;

Γνωρίζω τους κανόνες του παιχνιδιού. Και επειδή απαιτώ από τον εαυτό μου να έχει καλή κατανόηση των κανόνων και της εφαρμογής τους, έχω περάσει από εκπαίδευση - από την αυστραλιανή ομοσπονδία επειδή η ελληνική δεν φρόντισε ποτέ να δημιουργήσει ένα τέτοιο σχολείο για τους δημοσιογράφους. Έχω άποψη σχετικά με τα όσα έκανε ο Σλοβάκος, όπως έχω και για κάθε έναν προηγούμενο. Έχω πολύ καθαρή άποψη ότι αυτός δεν είναι διαιτητής του επιπέδου των ελληνικών ντέρμπι. Και γι’ αυτό έχω την πίστη ότι με διαιτητές σαν αυτόν το πρωτάθλημα θα γεννήσει ή θα πυροδοτήσει βία είτε μείνουν κλειστές οι πόρτες των γηπέδων είτε όχι.