Oλυμπιακός: Το «μέλλον» που έγινε «παρόν» και ο φαύλος κύκλος με τη διαιτησία

Δεν είναι σαφές και δεν θα μπορούσε να είναι σε αυτή τη χώρα, αν και πότε θα τελειώσει η ιστορία με τη διαιτησία στα ματς του Ολυμπιακού. Το ίδιο συνέβαινε και όταν είχαν οι Ερυθρόλευκοι το πάνω χέρι σε αυτό τον τομέα και υπήρχε κύμα αγανάκτησης από όλους τους υπόλοιπους. Είναι σαφές πλέον ότι, τώρα, είναι αυτοί που βιώνουν ανάλογες καταστάσεις και μπορώ να δεχθώ την άποψη πως απώτερος στόχος είναι να αποχωρήσει η ομάδα από έναν αγώνα και με αυτόν τον τρόπο να χάσει όχι μια, αλλά δύο σεζόν, με την προβλεπόμενη τιμωρία. Αυτό αποφεύχθηκε οριακά στην Καισαριανή και έχει ενδιαφέρον το ότι οι παίκτες στάθηκαν απέναντι στην εντολή να φύγουν, με βάση τουλάχιστον όσα είπε ο Φορτούνης.

Βέβαια, γύρω από αυτή την υπόθεση, υπάρχει η γενικότερη εικόνα που διανύει τη διαδρομή ανάμεσα στην ντροπή και τον σουρεαλισμό η οποία όμως είναι τόσο συνηθισμένη στην Ελλάδα πλέον και αυτό δεν αφορά μόνο το ποδόσφαιρο. Όσο περνάνε οι αγωνιστικές, όλο και περισσότερο είναι αποδεκτό ότι ο Ολυμπιακός, εκτός από τον εαυτό του, αδικείται από τη διαιτησία. Είτε αυτό γίνεται σκόπιμα (θέλει αστυνομική δουλειά η απόδειξη), είτε με την επιλογή διαιτητών και… βαριστών χαμηλού επιπέδου και αντιληπτικότητας στους αγώνες του, ώστε να κάνουν εύκολα το λάθος, το αποτέλεσμα –για την ομάδα- είναι το ίδιο. Το αν υπάρχει πρόθεση και πώς αυτό στοιχειοθετείται είναι κάτι που αφορά το (τυχόν) ποινικό σκέλος της υπόθεσης, αλλά ας μείνουμε στο αγωνιστικό. Εκεί όπου είναι σαφές πως όποια ομάδα μπαίνει στο γήπεδο με την πεποίθηση ότι το πιθανότερο είναι να αδικηθεί, ασφαλώς δεν θα έχει το μυαλό της αποκλειστικά στο παιχνίδι. Και να το έχει θα το χάσει στη διάρκεια του ακόμα και αν δεν υπάρξει «χοντρή» φάση εναντίον της. Ήταν σαφέστατο αυτό και για τον Ολυμπιακό κόντρα στην Κηφισιά και γι αυτό αποκτά μεγαλύτερη αξία η νίκη του. Πολύ περισσότερο που μιλάμε για ομάδα άναρχα στημένη, χωρίς συνοχή και λογική «οικογένειας» ώστε να μπορέσει να παλέψει και πνευματικά τέτοιες καταστάσεις. Όταν τα αποδυτήρια και η ενδεκάδα είναι κέντρο διερχομένων, δεν χτίζεις σύνολο όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και ψυχολογικά.

Πού είναι όμως η ντροπή και που ο σουρεαλισμός; Κατά βάση στο ίδιο σημείο, ανάλογα με το πώς θα διαβάσει κάποιος την κατάσταση. Αφού λοιπόν καταλήξουμε πως ό,τι βιώνει τώρα ο Ολυμπιακός το έχουν βιώσει επί σειρά ετών οι αντίπαλοι του και σε μικρότερο βαθμό (όσον αφορά τη χρονική διάρκεια κυρίως) το έχουν κάνει κι άλλοι «μεγάλοι» όταν είχαν το πάνω χέρι (πλην ΠΑΟΚ), υπάρχει η (εκτός φίλων Ολυμπιακού) εξής άποψη: «Καλά να πάθετε τώρα»! Αποψη η οποία εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Το σουρεαλιστικό λοιπόν είναι πως έχουμε καταλήξει ότι όντως είναι πειραγμένη η διαιτησία στην Ελλάδα (το «πώς» ας το βρουν οι αρμόδιοι) αλλά αυτό δεν ενοχλεί την πλειονότητα, αφού σκάει επάνω σ' αυτόν που είχε ωφεληθεί επί σειρά ετών από ανάλογες καταστάσεις. Υπάρχει δηλαδή στον….υπέροχο ποδοσφαιρικό κόσμο ένα αίσθημα «δικαιοσύνης», οπότε όλοι νιώθουν ανακουφισμένοι και δεν ενοχλούνται καθόλου από την εικόνα. ‘Η μάλλον ενοχλούνται αν πάρει καμιά…ξώφαλτση και τη δικιά τους ομάδα. Αλλά και αυτό υστερεί μπροστά στην αντιπάθεια που νιώθουν για τον Ολυμπιακό, οπότε κυριαρχεί –κατά κανόνα- αυτό το συναίσθημα.

Αν βέβαια καταλήγουμε ότι υπάρχει σε έναν τομέα διαφθορά και το αποδεχόμαστε επειδή μας ικανοποιεί λόγω της λανθάνουσας «δικαιοσύνης» που αποδίδεται τότε είναι που φτάνουμε στην ντροπή. Επειδή δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να θυμάται ή να ξέρει τι έχει γράψει ο καθένας μας τόσα χρόνια σε αυτή τη δουλειά, απλά θα σημειώσω ότι όταν ο Ολυμπιακός κυριαρχούσε και υπήρχαν τα περίφημα «φτιάξτε ομάδα να κερδίζετε και τη διαιτησία» και η αλαζονεία είχε φτάσει στο ταβάνι, υπήρχαν κάποιοι γραφικοί που… διαβάζαμε το μέλλον και γράφαμε και περιγράφαμε την εικόνα που ζούμε τώρα. Το «μέλλον» που έχει γίνει «παρόν». Για το «χαρτί» που κάποια στιγμή θα γυρίσει. Γιατί είναι περισσότερο από σίγουρο πως αν επιτρέπεις να λειτουργήσει ένας μηχανισμός ελέγχου, αυτός κάποια στιγμή θα χρησιμοποιηθεί (και) εναντίον σου.

Η σαπίλα που αφορά (ΚΑΙ) το ποδόσφαιρο στον αθλητισμό, όχι μόνο στο επίπεδο της Super League αλλά και χαμηλότερα, είναι τεράστια. Εκφράζεται με τη διαιτησία και τους «πρόθυμους» σε κάθε επίπεδο, αλλά όχι μόνο εκεί. Η «ντροπή» έχει να κάνει με το ότι αυτό έχει φτάσει να θεωρείται «φυσιολογικό», αφού το ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται σε μεγάλο βαθμό ως ένα περιβάλλον γενικότερης παρανομίας, με άτομα παραβατικής συμπεριφοράς. Είτε αυτή αφορά την παράβαση κανονισμών, είτε ακόμα πιο χοντρές καταστάσεις.

«Αφήστε τους να βγάλουν τα μάτια τους» λοιπόν; Εκεί έχουμε καταλήξει de facto. Απλά όσοι αισθάνονται τώρα ικανοποίηση γιατί βλέπουν να υποφέρει ο Ολυμπιακός και το χαίρονται ξεχνούν πως μιλάμε για φαύλο κύκλο. Ότι αυτό θα γυρίζει και –κατά καιρούς- θα επιστρέφει επάνω σε αυτόν που τώρα χαίρεται γιατί κάποιος άλλος θα έχει το «πάνω χέρι». Συμφωνώ πως το πρόβλημα δεν θα το λύσει ο απλός οπαδός, αυτός που τώρα χαίρεται ή οργίζεται, ανάλογα με το σε ποια πλευρά βρίσκεται. Δεν είναι δικιά του δουλειά πρακτικά. Είναι όμως ηθικά. Αν αποδέχεται δηλαδή ή όχι αυτές τις καταστάσεις στο άθλημα που αγαπάει και είναι δεκαετίες τώρα τρύπιο από παντού. Είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει να επιλέγει την πρόσκαιρη ικανοποίηση της «εκδίκησης», γιατί δεν μπορεί κάποιος να έχει και μεγαλύτερες απαιτήσεις από εδώ που τα λέμε.

Υ.Γ: Για τα αγωνιστικά παράδοξα του Ολυμπιακού τα έχουμε γράψει πολλές φορές. Μη λέμε τα ίδια κάθε φορά. Για πολλοστή φορά (όπως πολλά χρόνια τώρα) η άποψη μου είναι η ίδια διατυπωμένη σαφέστατα πολλάκις. Το πόσο καλά ή χάλια παίζεις δεν έχει να κάνει σε τίποτα με αυτά που δικαιούσαι να παίρνεις σε έναν αγώνα βάσει κανονισμών.