Ο Τερίμ, η προσωπικότητα που βγάζει στον Παναθηναϊκό και μια λαμπάδα για τον Φορτούνη

Οσο κι’ αν αδικείται ή σε όποιο βαθμό κι’ αν θεωρεί ο ίδιος ο οργανισμός του Ολυμπιακού ότι αδικείται, το σίγουρο είναι ότι η λύση δεν είναι να φεύγει από το γήπεδο κάθε φορά που συμβαίνει αυτό. Ισα ίσα, που αυτές οι σκέψεις, θεωρητικά πάντα, κάνουν όλους αυτούς που ο Ολυμπιακός θεωρεί ότι τον βλάπτουν να αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο θάρρος. Αν, όπως λέει ο Κούγιας, υπάρχει εγκληματική οργάνωση θα μπορούσε να έχει άλλο στόχο, μεγαλύτερο από το να δει τον Ολυμπιακό να φεύγει από το γήπεδο; Ασφαλώς και όχι…

Η εικόνα στον αγώνα με την Κηφισιά, να γίνεται διαβούλευση για το αν η ομάδα θα μείνει ή θα φύγει από τον αγωνιστικό χώρο, είναι μία εικόνα η οποία δεν πρέπει να επιτρέψει ο ίδιος ο Ολυμπιακός να εμφανιστεί ξανά. Δεν έχει σημασία αν υπήρξε ή όχι εντολή. Και μόνο που υπήρξε συζήτηση για το αν πρέπει να φύγουν ή όχι, φτάνει. Η νομική οδός ή η όποια άλλη επιλέξει (σε νόμιμα πάντα πλαίσια) ο ίδιος ο Ολυμπιακός έξω από το γήπεδο, προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντά του, είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση, από αυτήν της ίδιας της ομάδας μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Εκεί ο Ολυμπιακός οφείλει να κάνει αυτό που έκανε και στην Καισαριανή. Οφείλει να παίζει. Ο Κώστας Φορτούνης όλα αυτά τα χρόνια έχει προσφέρει πολλά στον Ολυμπιακό και έχει πάρει και πολλά από τον Ολυμπιακό. Αυτή η απόφαση που πήρε στην Καισαριανή είναι μία απόφαση που έστω κι’ αν όλοι θα θελήσουν να την ξεχάσουν, είναι η σπουδαιότερη και σημαντικότερη που πήρε ποτέ για την ομάδα του. Υπηρέτησε τον Ολυμπιακό ως αρχηγός του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και έβγαλε την ομάδα του από σκέψεις που είναι απαγορευτικό να τις κάνει ως σύλλογος.

Και επειδή πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να κάνουν συγκρίσεις με το μπάσκετ, μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικές ιστορίες. Στο μπάσκετ ο Ολυμπιακός, όταν αποφάσισε να παίζει στην Α2, δεν έπαψε να υπάρχει. Ισα ίσα, που έπαιζε στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρωλίγκας. Στο ποδόσφαιρο με αντίστοιχη απόφαση δεν θα υπάρχει στο χάρτη για χρόνια.

Λίγη ώρα αργότερα ο Φατίχ Τερίμ κέρδιζε τους πρώτους του πόντους στο μυαλό των φίλων του Παναθηναϊκού. Ακόμη και αυτοί που εκτιμήσαμε και εκτιμούμε ακόμη, ότι η απομάκρυνση του Γιοβάνοβιτς ήταν και απρεπής και λανθασμένη, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι πιο τολμηρό και καλό Παναθηναϊκό από αυτόν τον Τερίμ στην Νέα Φιλαδέλφεια δεν έχουμε δει. Το σχέδιο του Τούρκου εφαρμόστηκε με πολύ μεγάλο βαθμό επιτυχίας για 75 λεπτά και φαίνεται ότι η προσωπικότητά του αρχίζει να κερδίζει τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Η άμυνα ψηλά, το πρέσινγκ μέχρι τον αντίπαλο τερματοφύλακα και η αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός όχι απλώς δεν ανησυχεί, αλλά θέλει να επιβληθεί, με την οποία έπαιξαν οι ποδοσφαιριστές του, είναι το δίχως άλλο δουλειά του Τερίμ και στο πνευματικό επίπεδο, αλλά και στο χορτάρι.

Κάπως έτσι από αυτήν την δική του επιλογή το ντέρμπι έγινε ματσάρα και θα μπορούσαν κάλλιστα να το έχουν πάρει και οι δύο. Κάπως έτσι μετατρέπει τον Κώτσιρα σε αμυντικό χαφ και τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα το υπηρετούν σαν να συνέβαινε πάντα. Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός πληρώνει την επιλογή του στο πρώτο γκολ του Λιβάι, αλλά δεν την εγκαταλείπει και δεν χάνει την πίστη του. Συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και ισοφαρίζει και ανατρέπει το σκορ. Αυτό σημαίνει πίστη στο πλάνο και ο Τερίμ την εξασφάλισε από τους παίκτες του Παναθηναϊκού σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Παναθηναϊκός στην Φιλαδέλφεια ήταν μία ομάδα της δικής του λογικής, της δικής του ιδιοσυγκρασίας.

Και το ίδιο θα γράφαμε αν είχε ηττηθεί ο Παναθηναϊκός στις καθυστερήσεις. Διότι ποτέ δεν παίζει ένας σε ένα ντέρμπι, πάντα παίζουν δύο. Η ΑΕΚ μπορεί να ήταν κακή σε γενικές γραμμές για 75 λεπτά, μπορεί εκτός από το πέναλτι - γκολ να είχε μέχρι εκείνο το σημείο δύο – τρεις τελικές ακόμη και αυτές χωρίς να ανησυχήσει ο Λοντίγκιν, αλλά στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού, όχι μόνο αρνήθηκε να χάσει, αλλά έβαλε στα καρέ του τον Παναθηναϊκό. Είναι μία σειρά από γεγονότα που επέτρεψαν να συμβεί αυτό. Οι αλλαγές του Παναθηναϊκού δεν βοήθησαν και κυρίως οι παίκτες του δεν είναι μαθημένοι να παίζουν σε αυτό το τέμπο. Είναι αδύνατο να παίξουν έτσι για 90 λεπτά αυτή την εποχή. Την ίδια ώρα η ΑΕΚ έβγαλε τον χαρακτήρα της στο χορτάρι, αλλά και το βάθος του ρόστερ της. Το να έρχονται από τον πάγκο, Μάνταλος, Αραούχο, Ελίασον, Γιόνσον, είναι όχι πολυτέλεια, αλλά ευλογία για μία ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Καμία άλλη δεν έχει τέτοια ποιότητα εκτός ενδεκάδας.

Η ΑΕΚ λοιπόν έπαιξε ρέστα και για εκατοστά στο τέλος δεν νίκησε. Η προσπάθεια και η νοοτροπία σωστά αφήνουν ικανοποιημένο τον Αλμέιδα, αλλά κυρίως πρέπει να τον προβληματίσουν ακόμη περισσότερο τα πρώτα 75 λεπτά. Η ΑΕΚ δεν έχει καμία σχέση με την περσινή εκδοχή της. Τα «πώς» και τα «γιατί» τα ξέρει μόνο ο Αλμέιδα…