Μια “φωνή” του Τερίμ, μια πάσα του Μπερνάρ, μια νίκη για τον Παναθηναϊκό σε μια δύσκολη μέρα

Η μόνη καλή πτυχή που βρίσκω στην βουβαμάρα που επικρατεί στα γήπεδα της Superleague είναι η σχετική με τη δυνατότητα που μας δίνεται να ακούμε, εκτός από το να βλέπουμε, τις πληροφορίες που μεταφέρουν τα προπονητικά επιτελεία στους ποδοσφαιριστές την ώρα που αγωνίζονται. Και επειδή η βουβαμάρα έχει συμπέσει με την άφιξη του Φατίχ Τερίμ, αυτές οι κλινικές συνθήκες σου δημιουργούν την αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα ζωντανό ντοκιμαντέρ για την ηγεσία και την μεθοδολογία του.

Σε προηγούμενα παιχνίδια είχε γίνει αντιληπτό ότι ο Τερίμ δημιουργεί ένα πρωτόκολλο επικοινωνίας με τους παίκτες του επιλέγοντας έναν παίκτη από κάθε γραμμή με τον οποίο επιδιώκει την επαφή κατά την εξέλιξη του παιχνιδιού. Ο τερματοφύλακας, ένας κεντρικός αμυντικός (ο Αράο, όταν παίζει εκεί), ένας κεντρικός μέσος (ο Βιλένα, όταν είναι στο γήπεδο) και ο σέντερ φορ είναι οι παίκτες με τους οποίους επιδιώκει συχνότερα την επαφή. Παρά την ηλικία και το “εγώ” του, ο Τερίμ δεν έχει παρωχημένη αντίληψη σχετικά με την στάση που κρατά κατά την ώρα εξέλιξης του παιχνιδιού. Είναι κάποιος που έχει θετική στάση, και προσπαθεί με νεύματα και επιφωνήματα να επιβραβεύει τις καλές προσπάθειες, να παροτρύνει, αλλά και να προκαλεί τους ποδοσφαιριστές και την ομάδα του να αλλάξουν τέμπο, να ανεβάσουν την ένταση, να κρατήσουν τον ρυθμό, να διατηρήσουν την δυναμική όποτε την δημιουργούν.

Ο Τερίμ είναι απαιτητικός, και φροντίζει να τους το δείχνει, δηλαδή δεν είναι κάποιος που διστάζει να πιέσει τους ποδοσφαιριστές και να τους “τσιτώσει” προκειμένου να μπουν περισσότερο στο παιχνίδι ή να ακολουθήσουν τις αρχές του. Το ματς με τον Αστέρα Τρίπολης μας έδωσε ένα καλό σχετικό παράδειγμα.

Προς τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου ο Τερίμ έβλεπε τον Μπερνάρ, πάνω στις κινήσεις του οποίου δίχως την μπάλα αλλά και στις επιλογές του με την μπάλα ο Τούρκος προπονητής είχε επενδύσει μεγάλο μέρος της επιθετικής ανάπτυξης, να χαμηλώνει τον ρυθμό του. Σαν να έπαιρνε ανάσες, σε εκείνο το διάστημα ο Βραζιλιάνος είχε περιορίσει τις κινήσεις του χωρίς την μπάλα και τη ζητούσε λιγότερο στα πόδια του. Με τις φωνές και τα νεύματά του ο Τερίμ προσπάθησε να τον παρασύρει για να ξαναμπεί στον ρυθμό. Και ο Μπερνάρ “μπήκε” στις αμέσως επόμενες επιθέσεις.

Προφανώς αυτή η προσπάθεια του Τερίμ να βάλει παραπάνω πίεση στον Μπερνάρ προκειμένου αυτός να είναι ενεργοποιημένος στο τερέν και να πάρει πρωτοβουλίες και καλές αποφάσεις συνεχίστηκε κατά την ανάπαυλα του ημιχρόνου. Και κάπως έτσι ο Μπερνάρ έφτασε στην πάσα προς τον Μαντσίνι, που έβαλε την βάση για το 1-0. Ο Μπερνάρ ήταν ενεργοποιημένος και γι’ αυτό εκμεταλλεύτηκε την πάσα που πήρε από τον Βαγιαννίδη, μετά από το βολέ του αντίπαλου τερματοφύλακα και οργάνωσε, λαμβάνοντας γρήγορα και στη σωστή στιγμή μια πολύ καλή απόφαση, την επίθεση που έφερε το γκολ.

Σε ένα μέτριο παιχνίδι, με έναν Παναθηναϊκό που δεν είχε δυνάμεις και επιθετικές λύσεις στον πάγκο, απέναντι σε μια καλοστημένη άμυνα στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς, ένας ποδοσφαιριστής πήρε μια απόφαση που συνεισέφερε σημαντικά στην επίτευξη ενός γκολ που άνοιξε τον δρόμο προς τη νίκη. Μια απόφαση την οποία “προκάλεσε” ο προπονητής επαναφέροντας τον ποδοσφαιριστή του μέσα στο παιχνίδι.

Όλο αυτό μοιάζει με μια λεπτομέρεια. Μια λεπτομέρεια που έβγαλε τον Παναθηναϊκό από την δύσκολη θέση σε μια απαιτητική κατάσταση παιχνιδιού.

Όταν έχει την ικανότητα να αφουγκράζεται καλά την ομάδα του, ένας προπονητής μπορεί με μια φωνή και δύο νεύματα να αλλάξει τα δεδομένα σε ένα παιχνίδι.