Ήταν που η ΚΕΔ θα μας μιλούσε για τις “επίμαχες φάσεις” μετά από κάθε αγωνιστική…

Μετά από 30 χρόνια στην αθλητική δημοσιογραφία, η νοοτροπία μου σχετικά με την στάση που πρέπει να έχει ο δημοσιογράφος απέναντι στις αποφάσεις που έχει λάβει μια ομάδα διαιτητών κατά την διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα έχει διαφοροποιηθεί. Δεν βρίσκω νόημα να είμαι ακόμη ένας που “παίρνει θέση για τον διαιτητή”, και αυτό για δύο λόγους: επειδή το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει φτιάξει ποδοσφαιρόφιλους που ζητούν την άποψή σου μόνο επειδή επιθυμούν να ακούσουν από το τζουκμπόξ το αγαπημένο τους τραγούδι και όχι επειδή θέλουν να την ακούσουν και να τη σεβαστούν, και επειδή το μικροσύμπαν της “δημοσιογραφίας” έχει γεμίσει από εμπόρους που σου πουλάνε αυτό που θες να φας παρόλο που ξέρουν ότι η τροφή σου κάνει κακό.

Βρίσκω όμως νόημα να ασχολούμαι με την ουσία. Στην προκειμένη περίπτωση η ουσία είναι σχετική με την δράση της Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας και με την άρνηση των επιχειρηματιών στις οποίες ανήκουν οι ποδοσφαιρικές εταιρείες να συμφωνήσουν στα βασικά προκειμένου να ευνοήσουν την βελτίωση της διαιτησίας.

Περίπου 40 ημέρες πίσω η Επιτροπή Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου μας ενημέρωσε, μετά από μια συνεδρίαση κατά την οποία κυρίως ασχολήθηκε με την προστασία των διαιτητών, ότι ανάμεσα στα άλλα αποφάσισε “την επαναφορά του σχολιασμού των επίμαχων φάσεων από την ΚΕΔ με την δημοσιοποίηση του βίντεο”. Ήταν 11 Δεκεμβρίου 2023, σήμερα είναι 23 Ιανουαρίου 2024 και εμείς ακόμη περιμένουμε το βίντεο με τον αρχιδιαιτητή ή κάποιον άλλο αξιωματούχο της ΚΕΔ που θα έχει την ευθύνη να μας εξηγεί τις αποφάσεις των διαιτητών ώστε να μαθαίνουμε αν ένας διαιτητής έχει αποφασίσει σωστά ή τι έκανε λάθος, στην περίπτωση του λάθους.

Η ΚΕΔ ζει σήμερα στην εποχή που κάνει μια διαρροή για να μας πει ότι ο διαιτητής και ο ψηφιακός διαιτητής έκαναν λάθος στο “Κλεάνθης Βικελίδης” σε μια φάση πέναλτι, λες και δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους οι αρχιδιαιτητές για να μας πληροφορήσουν επισήμως και επωνύμως. Και το ίδιο ισχύει για ένα σωρό άλλα λάθη σε παιχνίδια της ίδιας αγωνιστικής της Superleague ή προηγούμενων.

Η ΚΕΔ σήμερα ζει στην εποχή που ο αρχιδιαιτητής της, ο οποίος δεν εμφανίστηκε ποτέ δημοσίως για να μας μιλήσει για το όραμα και τα σχέδιά του, συνεχίζει να ζει μακριά από την Ελλάδα και να μην εμφανίζεται ούτε όταν η Επιτροπή Επαγγελματικού ποδοσφαίρου συνεδριάζει για να συζητήσει αν θα κάνει δεκτή την εισήγηση του αρχιδιαιτητή για την αλλαγή ενός συνεργάτη του τόσο σημαντικού όσο είναι αυτός που φέρει την ευθύνη του VAR στην Ελλάδα. Άρα αν δεν εμφανίζεται για να επιχειρηματολογήσει για αυτά τα θέματα, πώς να περιμένουμε να εμφανιστεί για να μας εξηγήσει με ποια λογική φέρνει στην Ελλάδα τον Νταμπάνοβιτς ή αυτόν τον Δανό Κρογκ στο Άρης - Ολυμπιακός;

Την ίδια ώρα στις ερασιτεχνικές κατηγορίες επικρατεί η εξής κατάσταση: επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί διαιτητές, ένας διαιτητής μπορεί να ξεκινά να “παίζει” σε ένα γήπεδο στις 9 το πρωί με αγώνες παιδικών τμημάτων και να συνεχίζει, σερί, μέχρι τις 5 το απόγευμα. Αυτό που ακούς, σαν να παίζει λούπα, από τους παράγοντες των τοπικών ενώσεων ποδοσφαιρικών σωματείων είναι ότι “δεν έχουμε αρκετούς διαιτητές”. Και εγώ αναρωτιέμαι, ποιος θα το λύσει αυτό το πρόβλημα αν όχι η ηγεσία της διαιτησίας στην Ελλάδα;

Θεωρητικά, για όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να “καίγονται” και η Ομοσπονδία και οι επιχειρηματίες - ιδιοκτήτες των ποδοσφαιρικών εταιρειών που μετέχουν στο πρωτάθλημα. Θα έπρεπε να έχουν συμφωνήσει σχετικά με τα όρια της δικής τους συμπεριφοράς και των Μέσων Ενημέρωσης που οι ίδιοι ελέγχουν, θα έπρεπε να έχουν εγγυηθεί για την ασφάλεια των διαιτητών, θα έπρεπε να έχουν συμφωνήσει στην ανάγκη η ΚΕΔ να ενημερώνει και να πληροφορεί όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, δηλαδή τις ομάδες και τους ποδοσφαιρόφιλους, για τις “επίμαχες φάσεις” προκειμένου να μην δημιουργούνται εντυπώσεις και να μη χύνεται δηλητήριο στα κεφάλια όλων μας.

Το ίδιο το ποδόσφαιρο όμως με την συμπεριφορά του δείχνει ότι του είναι αδιάφορο όλο αυτό. Καθένας για την πάρτη του και τα μικροσυμφέροντά του. Και όχι μόνο. Καθένας είναι έτοιμος να πολεμήσει με κάθε τρόπο και χωρίς όρια αξιοπρέπειας ή ηθικής για να πετύχει τον στόχο του. Εδώ δεν παίζουμε ποδόσφαιρο. Πόλεμο κάνουμε.