Γήπεδα σε καραντίνα: η κυβέρνηση άνοιξε μια τρύπα στο νερό

Τώρα λοιπόν που και επισήμως μετράμε επιτέλους αντίστροφα για την επιστροφή των ποδοσφαιρόφιλων στις κερκίδες των γηπέδων του ελληνικού πρωταθλήματος, είναι μια καλή στιγμή για να επιβεβαιώσουμε αυτό που είχαμε υποθέσει οι περισσότεροι από την πρώτη στιγμή: επί δύο μήνες η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα άλλο από μια τρύπα στο νερό. Αν κάτι πέτυχε ήταν μόνο αυτό που επεδίωκε μετά από την δολοφονία του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη στον Ρέντη - δηλαδή να κερδίσει λίγο χρόνο για να ηρεμήσει η κατάσταση και να μη ξεφύγει αυτή από κάθε έλεγχο σε μια στιγμή που οι άνδρες των ΜΑΤ έφταναν περίπου να αρνούνται να πάνε στα γήπεδα.

Η ιστορία αυτού του διμήνου δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κερδίσει λίγο χρόνο για να διαχειριστεί, εσωτερικά, την κρίση στη σχέση της με την αστυνομία, την ίδια ώρα που εξασφάλιζε με αυτό τον τρόπο ότι δεν θα χυθεί αμέσως κι άλλο αίμα έξω από τα γήπεδα και άρα ότι δεν θα γινόταν ακόμη βαρύτερο για εκείνη το πολιτικό κόστος.

Και τώρα, αφού την άνοιξε την τρύπα στο νερό, ετοιμάζεται να ανοίξει τα γήπεδα δίχως απολύτως καμία αλλαγή. Οι νέες κάμερες δεν θα λειτουργούν ακόμη, η νέα μορφή του εισιτηρίου δεν θα υπάρχει, δηλαδή δεν θα έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Και για να μη τρώμε παραμύθι, ούτε διοικητικές ποινές πρόκειται να επιβληθούν στις ομάδες διότι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να κάνει καμία ΔΕΑΒ, όπως και αν την βαφτίσει η κυβέρνηση, διότι ακόμη και αν της το επέτρεπε η ΕΠΟ δεν θα της το επέτρεπε η FIFA.

Επειδή όλο αυτό προκαλεί την νοημοσύνη όλων μας, ξαναρωτώ, ρητορικά: για ποιο λόγο έμειναν κλειστά επί 2 μήνες τα γήπεδα; Και αφού υπήρχαν λόγοι ασφάλειας, πώς αυτά τώρα ανοίγουν δεδομένου ότι πριν από τον Μάρτιο δεν θα λειτουργούν κάμερες και πριν από τον Απρίλιο δεν θα μπορεί να εφαρμοστεί το μέτρο του νέου εισιτηρίου; Για πόσο ανόητους μας περνούν;

Και πάω στο παρακάτω, να σας μιλήσω για το εσωτερικό αστείο όλων εμάς που πηγαίνουμε στα γήπεδα αυτό τον καιρό, των κλειστών θυρών: τους μπαχαλάκηδες ποιος θα τους ελέγξει τη στιγμή που κάνουν το “ντου” για να μπουν στο γήπεδο; Και για ποια … τουρνικέ μιλάμε όταν η επικρατούσα κατάσταση στα γήπεδα είναι η “δίνω ένα δεκαρικάκι στον πορτιέρη και με βάζει”;

Όλοι εμείς, που πηγαίνουμε στα γήπεδα και βλέπουμε τους σεκιούριτι που είναι, στην πλειονότητά τους, βγαλμένοι από τα “πέταλα” και που παρατηρούμε πώς γίνεται η διαδικασία του ελέγχου στις εισόδους, προσπαθούμε αυτό τον καιρό να διασκεδάσουμε τον εκνευρισμό μας για όλη αυτή την εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζουν οι πολιτικοί σχετικά με τη νέα κατάσταση που θα επικρατεί στα γήπεδα λες και τα έχουν αγγίξει με μαγικό ραβδί. Μας δουλεύουν κατάμουτρα.

Αν ήμουν κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας θα είχα ήδη κινηθεί κατά αυτών που έκλεισαν για δύο μήνες τα γήπεδα. Θα παρουσίαζα την επικρατούσα κατάσταση κατά το κλείσιμο, ύστερα θα έδειχνα τη … νέα πραγματικότητα, η οποία δεν θα έχει απολύτως καμία διαφορά, και θα ζητούσα να με αποζημιώσουν για το δίμηνο που έμεινα μακριά από τη θέση που έχω πληρώσει για το … τίποτα.

Όσο άδικη ήταν η απόφαση για την ερημοποίηση του ποδοσφαίρου για δύο μήνες, άλλο τόσο εξοργιστική είναι η επιβεβαίωση που παίρνουμε σήμερα για το γεγονός ότι ΠΑΛΙ δεν αλλάζει τίποτα στα γήπεδα για να νιώσουμε πιο ασφαλείς και πιο σίγουροι ότι δεν θα ξαναζήσουμε μαύρες στιγμές.