Ντρέπομαι, δύο χρόνια μετά την δολοφονία του Αλκη

Δύο χρόνια μετά την δολοφονία του Αλκη Καμπανού βλέπεις και ακούς μια κυβέρνηση που καταλαβαίνεις ότι για ακόμη μια φορά ψάχνει να βρει κάτι να σου πει και όχι κάτι να κάνει για την πάταξη της γηπεδικής βίας. Σου δίνει να καταλάβεις ότι έκλεισε τα γήπεδα επί 2 μήνες απλώς για να έχει να σου πει ότι έκανε κάτι, και ότι τώρα σε φλομώνει στο αφήγημα για τα δρακόντεια μέτρα και τα ψηφιακά εισιτήρια ποντάροντας στο ότι εσύ δεν ασχολείσαι πολύ και έτσι δεν θα καταλάβεις ότι σε δουλεύει.

• ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ #giatonAlki

Δύο χρόνια μετά την δολοφονία του Αλκη Καμπανού διαβάζεις κάθε τρεις και λίγο ότι σε κάποιο σχολείο, σε κάποιο μαγαζί, σε κάποιο πεζοδρόμιο κάποιοι “τις έπαιξαν”, ή ότι πολλοί επιτέθηκαν σε έναν ή σε λίγους, ότι βγήκαν μαχαίρια και ένα σωρό άλλα πολεμοφόδια. Κάθε φορά μένεις με το “πάλι καλά” επειδή η νέα πληροφορία δεν μεταδίδει την είδηση του θανάτου ακόμη ενός ανθρώπου. Εκεί έχουμε φτάσει να ζούμε. Τόσο χαμηλά έχουμε βάλει τον πήχη. Ανακουφιζόμαστε που ακούμε ότι “απλώς” τους έστειλαν στο νοσοκομείο και … πήραν εξιτήριο.

Δύο χρόνια μετά από την δολοφονία του Αλκη Καμπανού βλέπεις σήμερα δύο μεγάλες ομάδες να έχουν στήσει έναν λεκτικό τσαμπουκά που είναι δεδομένο ότι σηκώνει την ένταση παραμονές δύο αγώνων μεγάλης αξίας μεταξύ αυτών των δύο ομάδων με την παρουσία οπαδών στα γήπεδα. Και σκέφτεσαι ότι για ακόμη μια φορά κάποιος θα την πληρώσει για όλη αυτή την όξυνση του φανατισμού. Διαβάζεις τους νεότερους να “σκοτώνονται” ψηφιακά και το νιώθεις ότι αυτός ο ψηφιακός τσαμπουκάς τους μπορεί σε όποια ευκαιρία να γίνει φυσικός τσαμπουκάς και να μας κοστίσει.

Δύο χρόνια μετά τόσο το ίδιο το ποδόσφαιρο όσο και η διοίκηση του κράτους δεν έχουν κάνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ που να μας κάνει αισιόδοξους σχετικά με την ασφάλεια όσων πηγαίνουν στο γήπεδο. Την ασφάλειά μας όταν κυκλοφορούμε στους δρόμους δεν την πιάνω καν, διότι αυτό δεν είναι ένα ζήτημα του ποδοσφαίρου - είναι κοινωνικό, συνολικό. Και με αυτό δεν τολμά να ασχοληθεί κανείς. Όμως όπως περίτρανα αποδεικνύεται η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει ούτε το απλό, να εξαρθρώσει τις εγκληματικές οργανώσεις που φορούν ποδοσφαιρικά κασκόλ και κρύβονται μέσα στους οπαδούς.

Όλο αυτόν τον καιρό, από τα μέσα του Δεκεμβρίου που άδειασαν από κόσμο υποχρεωτικά τα γήπεδα, έμαθα να κυκλοφορώ στις εγκαταστάσεις και να συναντώ στεναχωρημένους μεν αλλά και ανακουφισμένος συγχρόνως ανθρώπους. Είτε επρόκειτο για τους υπαλλήλους που βγάζουν το μεροκάματο στα γήπεδα είτε επρόκειτο για τους αστυνομικούς, είτε επρόκειτο για τους υπόλοιπους που εργάζονται στο ποδόσφαιρο, όλοι τους πήγαιναν ανακουφισμένοι αυτό τον καιρό για δουλειά. Δεν είχαν να σκέφτονται την πιθανότητα να βρεθούν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή και να την πληρώσουν ως παράπλευρες απώλειες επειδή έγινε ένα “ντου” ή μια επίθεση από “αγνώστους”. Εκεί έχουμε φτάσει.

Δύο χρόνια μετά τον Αλκη, έξι μήνες μετά τον Μιχάλη, δεν έχω απολύτως κανέναν λόγο που να με κάνει αισιόδοξο ότι δεν θα χαθούν κι άλλοι ή ότι δεν θα υπάρξουν άλλα θύματα επιθέσεων - μέσα ή έξω από τα γήπεδα. Το ίδιο το ποδόσφαιρο φωνάζει με τη στάση του ότι δεν κάνει ούτε το ελάχιστο - δηλαδή να πάψει να παράγει βία με τη συμπεριφορά του ή έστω να πάψει να ρίχνει λάδι στη φωτιά με τη δημόσια συμπεριφορά του. Και η κυβέρνηση φωνάζει σε κάθε περίσταση στην διάρκεια αυτής της διετίας ότι δεν θέλει να κάνει τίποτε άλλο εκτός από μια προσπάθεια να βγαίνει “άβρεχτη” μετά από κάθε καταιγίδα βίας.

Από την πρώτη στιγμή είχα γράψει ότι ο Άλκης δεν θα είναι ο τελευταίος. Έγραψα το ίδιο όταν δολοφονήθηκε ο Μιχάλης. Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω.