Ολυμπιακός: Όταν ο 3ος φορ του ΠΑΟ έχει «ένα στα δύο» και οι δύο βασικοί φορ των ερυθρόλευκων έχουν «μηδέν στα πέντε»…

Ο τίτλος μου σε ένα κομμάτι προ 15 ημέρων ήταν, «ο Ολυμπιακός πήρε τρεις σέντερ φορ και σέντερ φορ δεν έχει».

Χθες, στη Λεωφόρο, έπαιξαν οι δύο πιο βασικοί φορ του Ολυμπιακού. Πρώτα, για 69 λεπτά, ο Ναβάρο, που ήρθε τον Δεκέμβριο και μπήκε από την πρώτη στιγμή στην αρχική ενδεκάδα, συμπληρώνοντας πλέον οκτώ σερί παιχνίδια. Και, στη συνέχεια, από το ημίχρονο, ο Ελ Κααμπί, που ήταν ο Νο 1 κυνηγός της ομάδας μέχρι που πήγε στο Κόπα Άφρικα, από το οποίο και μόλις επέστρεψε. Για 24 λεπτά μάλιστα έπαιξαν μαζί χθες, για πρώτη φορά.

Η σούμα λέει ότι οι δύο φορ του Ολυμπιακού βρέθηκαν πέντε φορές σε θέση γκολ! Πραγματικά εντυπωσιακό δεδομένο για ντέρμπι-δηλαδή πόσες ευκαιρίες πρέπει να έχουν οι επιθετικοί σου σε ένα ντέρμπι για να βάλουν ένα γκολ; Δεν υποστηρίζω ότι ήταν όλες κλασικές ευκαιρίες για γκολ, όμως ήταν ξεκάθαρες ευκαιρίες.

Στην πρώτη, στο 13’, ο Ναβάρο βγήκε ωραία στην πλάτη της άμυνας από κάθετη του Μασούρα, όμως αντί να σουτάρει με τη μία από πραγματικά ευνοϊκή θέση, καθυστέρησε τόσο όσο να τον κόψει ο στόπερ και εν τέλει να κάνει ένα κακό γύρισμα.

Στη δεύτερη, στο 45+1, ο Μασούρας γύρισε την μπάλα στον Ναβάρο στο ύψος της μικρής περιοχής. Με το σώμα γυρισμένο, επιχείρησε να σκοράρει με τον πιο δύσκολο τρόπο, με ψαλιδάκι, στέλνοντας την μπάλα ουσιαστικά στην αγκαλιά του γκολκίπερ.

Στην τρίτη, στο 64’, ο ίδιος ο Ναβάρο έβγαλε με εξαιρετική πάσα, κάτι στο οποίο δεν μας είχε συνηθίσει, τον Ελ Κααμπί απέναντι από τον τερματοφύλακα. Ο Μαροκινός αντί να κάνει ένα καλό κοντρόλ και να πλασάρει, έχασε το κοντρόλ με συνέπεια να σουτάρει υπό την πίεση του στόπερ και πάνω στα πόδια του γκολκίπερ.

Στην τέταρτη, στο 68’, ο Ελ Κααμπί αυτή τη φορά κοντρόλαρε καλά την μπάλα με το στήθος στη σέντρα του Έσε και έκανε το σουτ στο δεύτερο δοκάρι, μόνο που ο αντίπαλος με όντως εκπληκτικό τάκλιν έδιωξε σε κόρνερ.

Στην πέμπτη, στο 84’, ο Ελ Κααμπί είχε και τρίτη ευκαιρία για αν σκοράρει, αλλά αυτή τη φορά αστόχησε σε σουτ στην κίνηση από καλή θέση στην περιοχή, σε σέντρα του Φορτούνη.

Όταν οι δύο βασικοί σου φορ, δεν μπορούν να τελειώσουν καλά έστω μία από τις πέντε φάσεις που έχουν, τι τύχη μπορείς να έχεις σε ένα ντέρμπι; Πόσο δε μάλλον όταν ο αντίπαλος σέντερ φορ, προσέξτε, ο τρίτος σέντερ φορ του Παναθηναϊκού, πίσω από τους τραυματίες Ιωαννίδη και Σπόραρ, έχει δυο στιγμές και τη μία την κάνει γκολ, με πραγματικά σεντεφρορίσια κεφαλιά (2-0), ενώ στην άλλη έκανε ένα σουτ λίγο έξω από την περιοχή που μπλόκαρε ο Πασχαλάκης.

Κανονικά, θα έπρεπε να σταματάγαμε εδώ κάθε συζήτηση για το ντέρμπι: Ο τρίτος φορ του ΠΑΟ χρειάστηκε δύο τελικές για να σκοράρει-οι δύο βασικοί φορ του Ολυμπιακού είχαν πέντε στιγμές από καλές έως πολύ καλές θέσεις και έμειναν στο μηδέν...

Κάπως έτσι, άλλωστε, κρίνονται τα ντέρμπι σε γενικές γραμμές. Σε κάποιες λεπτομέρειες, σε κάποιες στιγμές, σε κάποιες συγκρίσεις. Διότι, η κάθε ομάδα είχε από ένα μεσοεπιθετικό παίκτη που λέμε ότι κάνει τη διαφορά. Ο Παναθηναϊκός είχε από την αρχή του αγώνα τον Μπακασέτα κι ο Ολυμπιακός είχε από το ξεκίνημα του β΄ ημιχρόνου τον Φορτούνη-κακώς όχι από την αρχή του αγώνα, όπως αποδείχθηκε από την εικόνα του φανερά ανέτοιμου λόγω απουσίας 25 ημερών λόγω τραυματισμού Ρίτσαρντς, που στα 10 τελευταία λεπτά του α΄ μέρους, και μιλάω απολύτως σοβαρά, δεν ακούμπησε καν την μπάλα…

Ο Μπακασέτας λοιπόν ήταν μέσα στο πρώτο γκολ, έφτιαξε το δεύτερο, έβγαλε σε πλεονεκτική θέση για γκολ τον Παλάσιος στο 49’ αλλά αυτός έκανε κακό κοντρόλ και είχε και τέσσερα επικίνδυνα σουτ: τα δύο τα εξουδετέρωσε ο Πασχαλάκης και τα άλλα δύο τα κόντραραν στην ίδια φάση οι Κάρμο και Ντόη-νομίζω ότι ειδικά το δεύτερο θα ήταν δύσκολο για τον γκολκίπερ.

Ο Φορτούνης, από την άλλη, είχε ένα καλό σουτ στο 85’ που έδιωξε ο γκολκίπερ, μία καλή μπαλιά στον Ελ Κααμπί στο 84’ και μία καλή εκτέλεση φάουλ για κεφαλιά του Κάρμο, δηλαδή τα δύο καλά του πράγματα τα έκανε όταν τελείωνε το ματς, στο δίλεπτο 84-85. Το ίδιο (82’) και μία καλή συνεργασία του με τον Ρόντινεϊ. Κατά τα άλλα, κακές όλες οι εκτελέσεις κόρνερ, όχι καλές σέντρες και πάσες και, κλασικά, κακή άμυνα στο δεύτερο γκολ του ΠΑΟ. Δεν ισχυρίζομαι πως ήταν κακός, όμως σίγουρα δεν ήταν αρκετός. Από τον Φορτούνη περιμένεις να μπει και να κάνει κάτι, κι όχι μόνο στο τελευταίο δεκάλεπτο.

Τα ίδια μπορώ να καταγράψω ως σύγκριση και σε άλλα ζευγάρια του ντέρμπι, απλά πήρα τα πιο ενδεικτικά, τους φορ και τα δεκάρια. Αλλά κάπως έτσι διαμορφώνονται τα αποτελέσματα στα ντέρμπι, με τις στιγμές που κάνουν τη διαφορά. Κι έτσι, με ίδιες τελικές (11-11), με ίδια κατοχή μπάλας (51-49), με ίδιες κερδισμένες μονομαχίες αμυντικά και γενικά με παρόμοια σχεδόν όλα τα δεδομένα του αγώνα, ο ΠΑΟ κέρδισε με 2-0…

Ίσως γιατί οι «πράσινοι» είχαν ένα μίνιμουμ χημείας στην ενδεκάδα τους, ενώ ο Ολυμπιακός επέλεξε να έχει δίδυμα με μηδέν βαθμό χημείας: οι Ντόη-Κάρμο έπαιξαν για πρώτη φορά μαζί, οι Ναβάρο-Ελ Κααμπί έπαιξαν για πρώτη φορά μαζί και οι Έσε-Τσικίνιο είχαν παίξει μαζί 12 λεπτά με τον ΠΑΣ...Α, και οι Ορτέγκα-Ρίτσαρντς είχαν παίξει μαζί 56 λεπτά στο 1-1 του Κυπέλλου στη Λεωφόρο.

Τι συνοχή μπορεί να έχει μία ενδεκάδα υπό τέτοιες συνθήκες; Μπορείς μάλιστα να πεις ότι και καλά έπαιξε ο Ολυμπιακός ακριβώς υπό αυτές τις συνθήκες! Ο Καρβαλιάλ είχε την ατυχία να χάσει παραμονές μάλιστα του ντέρμπι δύο παίκτες που υπολόγιζε ως βασικούς, τον Ρέτσο και τον Ζέλσον-αν καταλάβαινα καλά από τις προπονήσεις, Ρέτσος και Ντόη θα ήταν οι σέντερ μπακ και Ορτέγκα-Ζέλσον θα έπαιζαν από αριστερά. Ατυχώς, όμως, κι αυτά τα πράγματα, οι τραυματισμοί της τελευταίας στιγμής, συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο.

Θα μπορούσε ο προπονητής, πάντως, ακόμη κι έτσι, να αντιμετωπίσει γενικά διαφορετικά την κατάσταση, προτάσσοντας τη χημεία της ομάδας: να παίξει με Ντόη-Μπιανκόν σέντερ μπακ, με Έσε-Καρβάλιο κεντρικά χαφ και με Ορτέγκα-Φορτούνη αριστερά. Κάποιοι θα το πουν…εξτρίμ, αλλά με Έσε-Καρβάλιο δίδυμο στα χαφ δεν είχε παίξει ο Ολυμπιακός στο 1-1 του Κυπέλλου με τον ΠΑΟ, αλλά και στο 2-1 στο Χαριλάου, κάνοντας τα δύο καλύτερα του ημίχρονα (τα α΄) επί Καρβαλιάλ; Με Ντόη-Μπιανκόν δεν είχε παίξει δίδυμο στην άμυνα στη ρεβάνς (0-0) του Κυπέλλου, και είχε κρατήσει το μηδέν για 120 λεπτά στο Καραϊσκάκη;...

Αλλά όταν το, πιθανό, σκεπτικό είναι, «να βάλουμε τις μεταγραφές, γιατί αν χάσουμε, θα μας πουν και τι τους φέραμε αυτούς τους παίκτες»…

Άσχετο: Γνώμη μου είναι ότι η ομάδα δεν αντέχει και έβδομο προπονητή μέσα σε δύο σεζόν. Ακριβώς όμως με αυτή την έκφραση, «δεν αντέχει». Άσε που δεν έχει νόημα. Δηλαδή, πήρες εφτά (!) παίκτες από την Πορτογαλία Γενάρη μήνα, για να διώξεις τον προπονητή που τους έφερε; Η ποδοσφαιρική λέει, ότι θα πας ακόμη πιο κάτω. Και πάντα υπάρχει το πιο κάτω. Προσέξτε, λέω «γνώμη μου».

Η φωτογραφία της ημέρας:

Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι ο Καρβαλιάλ θα πήγαινε στη Λεωφόρο με τη φιλοσοφία που είχε πάει και στο Χαριλάου και πιο πριν πάλι στη Λεωφόρο για το Κύπελλο. Με Φορτούνη, Ποντένσε στον πάγκο και χωρίς Καμαρά (άσχετα αν είναι εκτός ομάδας, πάλι δεν θα έπαιζε). Απλά επέλεξε τον όντως πιο ποιοτικό Τσικίνιο από τον Καρβάλιο και αντικατέστησε με τον Κάρμο τον Ρέτσο και με τον Ρίτσαρντς τον Ζέλσον. Και νομίζω ότι ακριβώς, στις αλλαγές της προηγούμενης, δοκιμασμένης συνταγής, προέκυψαν τα προβλήματα.

Διότι, ο Κάρμο μέχρι να μπει στο παιχνίδι το σκορ ήταν 2-0…Ο Ρίτσαρντς άντεξε 35 λεπτά και αυτά σε μέτριο επίπεδο…Κι ο Τσικίνιο ήταν πραγματικά πολύ καλός στο α΄ ημίχρονο, όμως φάντασμα του καλού εαυτού του στο β΄-απολύτως λογικά! Το παιδί αυτό στην Μπενφίκα έπαιζε (συνήθως όχι πολύ, αλλά έπαιζε) μέχρι τις 20 Οκτωβρίου-έκτοτε, έμπαινε αλλαγή, όταν έμπαινε, μετά το 80’-85’ και η συμμετοχή του ήταν βασικά ένα ημίχρονο στις 3 Δεκεμβρίου. Με τι ρυθμό να αντέξει τώρα 90λεπτο;...

Στα δικά μου μάτια ο Καρβαλιάλ παρουσίασε ένα καλό πλάνο. Αποδείχθηκε αυτό από το ίδιο το παιχνίδι: ο Ολυμπιακός απειλήθηκε στα πρώτα 45 λεπτά μόνο στη φάση του γκολ-άντε και σε ένα σουτ από φάουλ του Μπακασέτα. Αντιθέτως, απείλησε σε τέσσερις περιπτώσεις. Ήταν ένα «λάθος του ποδοσφαίρου» να χάνει 0-1. Με τα λάθη του ποδοσφαίρου, βεβαίως, να εξηγούνται από τα λάθη των προπονητών και των ποδοσφαιριστών: η επιλογή του Ρίτσαρντς ήταν ατυχής, όπως νομίζω εξηγήθηκε επαρκώς. Και το πλήρωσε η ομάδα στη φάση του 1-0, αφού ενώ είχε τσιμπήσει την μπάλα στο ξεκίνημα της φάσης, την έχασε πολύ εύκολα με συνέπεια ο Ορτέγκα να βρεθεί ανάμεσα σε δύο και στην εξέλιξη της επίθεσης να έρθει το γκολ.

Το δεύτερο σημαντικό, έως και κραυγαλέο, λάθος του Καρβαλιάλ ήταν ότι άφησε τον Τσικίνιο επί 90 λεπτά, ενώ ο συμπατριώτης του είχε «σκάσει» από το ημίχρονο. Εδώ πραγματικά θεωρώ ότι είναι απορίας άξιον πώς ενώ είχε τον πιο έτοιμο από πλευράς ρυθμού Όρτα δεν τον έβαλε έστω γύρω στο 55’, αλλά στο 77’. Ο Τσικίνιο δεν μπορούσε, έδινε την μπάλα σε αντίπαλο κι όμως παρέμενε στην ενδεκάδα...

Για την αλλαγή του Αλεξανδρόπουλου, η εξήγηση που δίνεται είναι ότι έβγαλε κόπωση και μπορώ να θυμηθώ ότι και στα δύο ματς Κυπέλλου με τον ΠΑΟ τον είχε αλλάξει στο 60’ και στο 63’. Αν, όμως, δεν τον «πήγαινε» τον παίκτη ο προπονητής, δεν θα τον έβαζε βασικό στα πιο μεγάλα παιχνίδια. Άρα, πρέπει να πιστέψω ότι για κάποιο λόγο το ρεζερβουάρ του παιδιού αδειάζει γρήγορα. Η έτερη αλλαγή του ημιχρόνου, Κίνι αντί Ορτέγκα, θα μπορούσε να μη γίνει, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Ισπανός χειρότερος δεν ήταν από τον Αργεντίνο. Θα την έλεγα, πάντως, αχρείαστη, αν δεν έπαιζε με κίτρινη από το 5’ ο Αργεντίνος.

Επιστρέφοντας στο μεγάλο κάδρο: το σχέδιο του Καρβαλιάλ, για ενδεκάδα με περισσότερα τρεξίματα και πίεση ψηλά, δείχνει καλό. Μόνο που κρατάει ένα ημίχρονο, όσο έχουν δυνάμεις οι Αλεξανδρόπουλος και Μασούρας-γιατί κι ο Μασούρας πέφτει στα β΄ ημίχρονα. Εκεί κάτι θα πρέπει να βρει ο προπονητής, για να το συνεχίζει στο β΄ ημίχρονο. Όπως πρέπει κάτι να βρει και στη θέση του έξω αριστερά, με νοκ άουτ τον Ζέλσον, που τόσο τον πιστεύει.

Για το τέλος ένα

Το χειρότερο όλων, δεν είναι οτι έχασες, και δεν έχεις καμία νίκη σε ντέρμπι γενικότερα, αλλά οτι χάνεις χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα ο αντίπαλος. 1/4

— Andreas Petropoulos 🔴⚪ (@andreaspetropo1) February 4, 2024