Ο Παναθηναϊκός δεν ξέρει τι του φταίει

Αφήνω για λίγο στην άκρη το γεγονός ότι δεν θυμάμαι το προηγούμενο ενός γκρουπ ποδοσφαιριστών που επιβραβεύτηκε με 500.000 € για ένα αποτέλεσμα παιχνιδιού και 120 ώρες αργότερα έμαθε ότι του επιβάλλεται πρόστιμο ύψους 200.000 € για το επόμενο αποτέλεσμα παιχνιδιού. Όλο αυτό προφανώς δεν έχει μέσα του λογική - άρα πώς να το αναλύσει κανείς με λογικά επιχειρήματα;

Ας πάμε όμως στην ουσία: το trend στον Παναθηναϊκό, στην δεδομένη στιγμή είναι το “φταίνε οι παίκτες”. Ή πιο σωστά το trend που πάει να δημιουργήσει η διοίκησή του με την επιβολή αυτού του προστίμου είναι αυτό - να γυρίσει το φως της ευθύνης πάνω τους. Πώς όμως φτάνει κάποιος σε αυτό το συμπέρασμα. Ποιος και πώς αξιολογεί την απόδοση του Παναθηναϊκού στην τελευταία σειρά αγώνων και φτάνει στο συμπέρασμα ότι για τα αποτελέσματα απέναντι στην Λαμία και την Κηφισιά ευθύνονται πρωτίστως οι ποδοσφαιριστές και μάλιστα ότι “φταίει” η αδιαφορία τους; Διότι μια διοίκηση επιβάλει πρόστιμο στους ποδοσφαιριστές όταν τους αντιλαμβάνεται ως αδιάφορους στους αγώνες.

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στους τρεις τελευταίους αγώνες του, δηλαδή στα δύο ματς πρωταθλήματος και τη ρεβάνς με τον ΠΑΟΚ, δεν ήταν σχετικό με την αδιαφορία των ποδοσφαιριστών του. Ήταν σχετικό με την αναποτελεσματικότητα του πλάνου του, και άρα σχετικό με την αναποτελεσματικότητα της προετοιμασίας του για κάθε παιχνίδι. Κι αν κανείς πρέπει να αναζητήσει και μια δεύτερη αιτία, αυτή είναι σχετική με την έλλειψη έντασης συγκριτικά με τα πρώτα παιχνίδια του Τερίμ στον Παναθηναϊκό. Δεδομένου όμως ότι δεν βλέπουμε τον Τούρκο προπονητή να ωρύεται στον πάγκο του την ώρα του αγώνα, αυτό που συμβαίνει είτε το έχει ζητήσει, επειδή αντιλαμβάνεται ότι οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν την υποδομή σε φυσική κατάσταση για να αντέξουν στον υψηλό ρυθμό, είτε το έχει αποδεχθεί βλέποντας τους παίκτες να “πέφτουν” χτυπημένοι από μυϊκούς τραυματισμούς.

Στο ματς με την Κηφισιά δεν υπήρξε μοτίβο επιθετικής ανάπτυξης. Δηλαδή δεν υπήρξε ένας τρόπος επιθετικής ανάπτυξης που ακολουθήθηκε περισσότερες από δύο φορές. Δύο κάθετες από τον Κώτσιρα, δύο μακρινές μεταβιβάσεις από τον Ρούμπεν Πέρεθ στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας, δύο στιγμές που χαμήλωσε στο τερέν ο Μπακασέτας και επιχείρησε να περάσει την μπάλα με μια κάθετη πάσα ανάμεσα στις γραμμές της Κηφισιάς. Και μια φορά που ο Παναθηναϊκός κατάφερε να παίξει κάθετα ανάμεσα στις γραμμές της Κηφισιάς, δηλαδή η φάση της επίτευξης του γκολ από τον Παλάσιος.

Στα πρώτα παιχνίδια του Τερίμ, ο Παναθηναϊκός έκανε δύο πράγματα: έβαζε ένταση σε επίθεση και άμυνα. Πίεζε με ένταση τον αντίπαλο, τόσο όταν ανέβαινε ψηλά στο γήπεδο όσο και σε κάθε στιγμή που έκανε άμεσο πρέσινγκ όταν έχανε την μπάλα, και έκανε επιθετική ανάπτυξη σε υψηλό τέμπο. Και έδινε μεγάλο βάρος στις επιθέσεις από τον κεντρικό άξονα, με την ιδέα να στηρίξει το παιχνίδι του στις κάθετες κινήσεις των επιθετικών του χωρίς την μπάλα. Στο ματς με την Κηφισιά ο Παναθηναϊκός δεν είχε την ίδια ένταση με πριν σε επίθεση και άμυνα. Και δεν κατάφερε να κάνει πολύ παιχνίδι από τον κεντρικό άξονα. Έδινε την εντύπωση ότι δεν έχει εναλλακτικό τρόπο επιθετικής ανάπτυξης, και μάλιστα ότι έχει “μπερδευτεί” με την σύγχρονη παρουσία του Ιωαννίδη με τον Μπακασέτα με συνέπεια να μην ξέρει πώς να παίξει για να τους εκμεταλλευτεί.

Όταν σκέφτεσαι ότι αυτό συμβαίνει σε μια ομάδα 62 ημερών, διότι τόσες μετράει ο Φατίχ Τερίμ στον Παναθηναϊκό, ο οποίος στο μεταξύ έχει προσθέσει και 5 καινούργιους ποδοσφαιριστές εκ των οποίων οι 3 έπαιξαν απέναντι στην Κηφισιά, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που σήμερα παρουσιάζει δεν είναι αφύσικο. Είναι μια ομάδα που δεν έχει ακόμη συνεννοηθεί καλά με τον προπονητή της. Μια ομάδα που ψάχνεται. Σε κάθε περίπτωση δεν μοιάζει μια ομάδα με αδιάφορους ποδοσφαιριστές. Πιο πολύ μοιάζει με ομάδα που δεν ξέρει τι της φταίει.