Ποδοσφαιρική δικαιοσύνη στο… εξοχικό του ΠΑΟΚ

Η απαίτηση για τη νίκη, μετά το στραβοπάτημα στην πρεμιέρα των play off, αλλά και τον αποκλεισμό στον γκραν γκινιόλ ημιτελικό του κυπέλλου, είχε λάβει για τον ΠΑΟΚ χαρακτήρα περίπου ηθικής υποχρέωσης. Ο ορισμός. Το μίνιμουμ. Ο αντίπαλος ιδανικός. Το ίδιο και οι συνθήκες, με εξαίρεση το κατάπτυστο «κορεό» που «σηκώθηκε» στη Θύρα 13. Με καλή παράδοση, η διακοπή είχε ωφελήσει στο μάξιμουμ να γεμίσουν οι μπαταρίες», με ψυχολογία, με σωστό διάβασμα από τον Ραζβάν Λουτσέσκου.

Παρεμπιπτόντως, ο Ρουμάνος το… βιολί του. Απ’ τον Παναθηναϊκό δεν χάνει με τίποτα! Με το 6-3-2 στη Λεωφόρο, έχει συνολικά 12 νίκες, 3 ισοπαλίες και 5 ήττες εναντίον των «πράσινων».

Ήταν απλά ένα ματς play off; Ναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα, αφού άλλες οκτώ στροφές,. Όμως δεν παύει να είναι ένα ματς με τον χαρακτήρα του ντέρμπι: όποιος τα κερδίζει, τα χαίρεται, τα απολαμβάνει και τα θυμάται. Το διαφορετικό σε αυτό το ντέρμπι είναι ότι επανέφερε το χαμόγελο και την αισιοδοξία στο στρατόπεδο του ΠΑΟΚ.

• Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ 2-3: Λεωφόρος αντεπίθεσης για κούπα στον Λευκό Πύργο! (Vids)

Τα play off προσφέρουν την ευκαιρία για το παιχνίδι των συναισθημάτων Γιατί είναι προφανές ότι ο «Δικέφαλος» διαθέτει μια πολύ καλή ομάδα, η οποία ενίοτε ασφυκτιά μες στο ίδιο το άγχος της, τα νεύρα της. Και πασχίζει απεγνωσμένα να σπάσει τις αλυσίδες της. Να βρει τον ρυθμό της. Δυο-τρεις νίκες, στη σειρά, ακολουθεί την Τετάρτη η Λαμία, πάντοτε βοηθούν. Ένα παλούκι μες στη μέση πάλι, σαν κι αυτό της πρεμιέρας, όχι.

Συνήθως τα ντέρμπι τα κερδίζει αυτός που παρουσιάζει λιγότερα προβλήματα. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στο συγκεκριμένο ματς ήταν -παραδοξολογώντας- οι παρουσίες και όχι οι απουσίες. Στον ΠΑΟΚ, αντίθετα, κάποιες απουσίες μπορεί να ήταν καθοριστικές. Μην ξεχνάτε ότι ο Μπάμπα Ράχμαν είχε μείνει στη Θεσσαλονίκη, ο Ράφα Σοάρες είχε πολύ καιρό να εμφανιστεί, αλλά όπως και ο Ιβάν Νάσμπεργκ που μπήκε αναγκαστικά στο παιχνίδι, αντί του Τόμας Κεντζιόρα, ήταν εξαιρετικοί.

Οι ποδοσφαιριστές, αυτός ο σκληρός πυρήνας του ΠΑΟΚ, πήγαν στη Λεωφόρο με στόχο να ξαναμπούν στο κόλπο του τίτλου. Μαζί ξεκίνησαν απ' το μηδέν, μαζί έγιναν ομάδα κι έφτασαν ως εδώ, μαζί δοξάστηκαν, μαζί θα απο-δοξαστούν, το λιγότερο έχουν το στοιχειώδες δικαίωμα, μαζί να (τους περιμένουμε και να δούμε πώς θα) κλείσουν τον κύκλο που άνοιξαν. Σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Η πολύ καλή εικόνα (τρεξίματα, ρυθμός, πλαγιοκοπήσεις, ποικιλία, ισορροπία) του ΠΑΟΚ στο α' μέρος έμελλε να είναι αρκετή για να πάρει δύο φορές το προβάδισμα στο σκορ. Συμβαίνει. Λόγω ελλειμματικών τελειωμάτων, μεταξύ άλλων συμπτώσεων. Και του Ντραγκόφσκι.

Με κολοσσιαίο Μπράντον Τόμας, με τον «Σισόκο των φτωχών» Μεϊτέ, με τον Σβαμπ, με Κοτάρσκι, τερματοφύλακα με ταχύτατη αντίδραση, εκρηκτικό, πάντοτε σωστό στο να τοποθετεί τα χέρια και το κορμί πίσω απ' την μπάλα.

Το κρίσιμο, παρά ταύτα, ήταν ότι ο ΠΑΟΚ (όταν είδε πως το παιγνίδι χρειαζόταν διαχείριση) επέδειξε την ωριμότητα να μη εκβιάσει το πράγμα, να το πάει έτσι όπως το πήγε. Στο κάτω κάτω, κι έτσι, το τελικό 2-3 τον αδικεί. Οι «ασπρόμαυροι» έχουν παίξει πολύ καλύτερη μπάλα μέσα στη χρονιά και σε ελάχιστα παιχνίδια άφησε τόσο πολύ την μπάλα στα πόδια των αντιπάλων του.

Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, έφτασε δίχως να πατήσει το γκάζι σε τρία γκολ, επιβίωσε. Ανάσανε. Παρά τα… 4-16 φάουλ αυτού του περίεργου τύπου από τη Δανία. Σε μια… φιλόξενη έδρα που την έχει μετατρέψει σε εξοχικό. Με έξι σερί ματς χωρίς ήττα. Οπωσδήποτε, χάρη σε τούτη τη νίκη, θα αρχίσει να ξελαμπικάρει. Να διώχνει την ομίχλη του μυαλού.

Ο «Δικέφαλος» θα χρειαστεί να δείξει αντοχή και να επιβιώσει (πάντοτε ανεξαρτήτως κόστους και στυλ, ασχέτως αντιπάλου) άλλες οκτώ φορές έως τα μέσα Μαΐου. Εως τότε, ο Ραζβάν Λουτσέσκου μπορεί να είναι με τους ποδοσφαιριστές όσο απαιτητικός θέλει (και επιβάλλεται). Μπορεί, ακόμη, να είναι όσο αυστηρός πρέπει. Εως σκληρός, στη δουλειά. Γιατί χάρη σ’ αυτή έχει οδηγήσει τον φετινό ΠΑΟΚ τόσο ψηλά σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Η σημερινή νίκη, όπως είπε και ο Μπράντον Τόμας, είναι αφιερωμένη «στον μεγαλύτερο ΠΑΟΚΤΣΗ που πέρασε από την υφήλιο», τον Γιώργο Παπαδόπουλο, που σήμερα αποχαιρετίσαμε στην Καστανούσσα Σερρών. Καλό ταξίδι, φίλε...