Ο Άρης μετέτρεψε σε χρησιμότερο το πιο αδιάφορο παιχνίδι της χρονιάς

Καθώς δεν ανήκει δεν ανήκει στη συνομοταξία των προπονητών που συνηθίζουν τις δομικές αλλαγές αλλά προτιμούν τις δοκιμασμένες συνταγές, αυτό που επιχείρησε χθες ο Άκης Μάντζιος έμοιαζε ξένο στην κοσμοθεωρία του, ήταν όμως απαραίτητο και λίγο πολύ αναμενόμενο. Γιατί καταλληλότερο παιχνίδι, από αυτό με τη Λαμία στο «Κλ. Βικελίδης» δεν υπάρχει μέχρι το τέλος της Stoiximan Superleague, για ένα ουσιαστικό crash test του σχήματος με συνύπαρξη των δύο φορ (Ανσαριφάρντ-Μορόν) το οποίο ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί σε διάστημα ειδικών καταστάσεων στο προσεχές μέλλον.

Αυτό επιστρατεύτηκε στο πρώτο ημίχρονο και αποδείχθηκε ότι ήταν ξένο ακόμη και για τους ποδοσφαιριστές του. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών δεν κατάφερε να το υπηρετήσει με συνέπεια να δείξει δυσλειτουργικό αλλά και ελαχίστως παραγωγικό παρά την παρουσία ένα σωρό επιθετικογενών παικτών. Κατά τον προπονητή του Άρη, διαπιστώθηκε περιορισμένη κίνηση χωρίς την μπάλα από τους full back και υπήρξαν επίσης στιγμές έλλειψης επικοινωνίας οι οποίες προκάλεσαν συνωστισμό στον άξονα και άδεια άκρα. Αυτή οδήγησε σε αρκετές ημιτελείς προσπάθειες και κατ’ επέκταση σε λιγοστό αριθμό τελικών προσπαθειών όπως όμως και στην παροχή φάσεων στο transition στη Λαμία καθώς ο Φράνκο Φεράρι ξέμενε απελπιστικά μοναχός στην αριστερή πλευρά γεγονός το οποίο οδήγησε την ομάδα της Φθιώτιδας στη στόχευση του Τσιλούλη στο παιχνίδι μετάβασης.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η επιστροφή στις εργοστασιακές ρυθμίσεις με τη χρησιμοποίηση κανονικού αριστερού winger (Κίκε Σαβέριο) και τη μετατόπιση του Μανού Γκαρθία στον άξονα στοιχειοθέτησε την πλέον αναγκαία απόφαση η οποία αποδείχθηκε και ευεργετική. Πριν την καταιγίδα από το 55’ έως και το 59’ όπου ο Άρης σκόραρε τρεις φορές, προηγήθηκαν δύο κλασικές φάσεις με πρωταγωνιστή τον Λορέν Μορόν και δημιουργούς τους Σουλεϊμάνοφ, Μανού Γκαρθία. Εκεί φάνηκε ότι το 4-2-3-1 με τον βραχύσωμο μεσοεπιθετικό σε πιο ελεύθερο ρόλο ταιριάζει περισσότερο στην ομάδα, παράλληλα με τις κινήσεις των δύο ακραίων επιθετικών, καθώς στο πρώτο ημίχρονο ο Σουλεϊμάνοφ σύγκλινε προς στον άξονα προσφέροντας την πλευρά στον Μόζες Οντουμπάτζο. Μόνο που τα ανεβάσματα του Βρετανού ήταν περιορισμένα.

Για τους παραπάνω λόγους, ο αγώνας με τη Λαμία ήταν ένας από τους πιο χρήσιμους της χρονιάς. Υπήρξαν πειραματισμοί οι οποίοι οδήγησαν σε μια… στοίβα συμπερασμάτων και βάσει αυτών, είναι βέβαιο ότι, θα δουλέψει η ομάδα στο προσεχές διάστημα ούτως ώστε να το υπηρετήσει καλύτερα εάν κι εφόσον χρειαστεί να το χρησιμοποιήσει στο μέλλον. Παράλληλα εξασφαλίστηκε μια νίκη η οποία ενισχύει την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών αλλά και μια προσπάθεια στην οποία (εκτός οργανισμού) ελάχιστοι πιστεύουν και αφορά την 4η θέση. Η βαθμολογική απόσταση έχει μειωθεί, παιχνίδια υπάρχουν πολλά και στις επόμενες δύο αγωνιστικές οι «κίτρινοι» θα αντιμετωπίσουν τις ομάδες (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός) οι οποίες έχουν μείνει πίσω στην κούρσα διεκδίκησης του Πρωταθλήματος με το πλεονέκτημα της απουσίας άγχους και πίεσης καθώς ο σπουδαίος στόχος βρίσκεται στον θεσμό του Κυπέλλου.

Υγ: Η μεγάλη διαφορά ποιότητας μεταξύ των δύο με τους υπόλοιπους δεν αποτελεί το βασικό πρόβλημα της Basketleaue. Η ποιότητα απαιτεί χρήματα και οι συγκεκριμένοι ξοδεύουν συντριπτικά περισσότερα. Μεγάλο πρόβλημα είναι οι τριγύρω. Θεσμικοί φορείς, διαιτητές και γενικώς όλοι όσοι λειτουργούν βάσει αυτής της διαφοράς σα να είναι υπερασπιστές της. Πρόβλημα στο ΣΕΦ δεν ήταν οι 39 βολές του Ολυμπιακού αλλά το πώς οι διαιτητές σ’ ένα παιχνίδι απόλυτα physical με πληθώρα επαφών και από τις δύο πλευρές κατάφεραν αυτό το 39-9 σε εκτελεσμένες βολές. «Τα κριτήρια…», που λέει και μια ψυχή, αυτά που διαφέρουν γιατί όσα επιτρέπονται στον έναν, απαγορεύονται στον άλλον.