Γιατί «χαντάκωσε» τον Παναθηναϊκό η αλλαγή στον σχηματισμό

Από το απόγευμα της περασμένης Κυριακής, προτού ξεκινήσει το Παναθηναϊκός - ΠΑΟΚ άνοιξε μια συζήτηση σχετικά με την επιλογή του Φατίχ Τερίμ να αλλάξει τον σχηματισμό της ομάδας του, να φύγει από το 4-2-3-1 και να παίξει με αυτό το 4-3-1-2. Κοιτάζοντας κανείς τα δεδομένα που δημιούργησε με την απόδοσή του ο Παναθηναϊκός και συγκρίνοντάς τα, μέσα από το Wyscout, διαπιστώνει ότι η αδυναμία που εμφάνισε η ομάδα του Τερίμ δεν ήταν σχετική με την επιθετική αλλά με την αμυντική λειτουργία της.

Στο επιθετικό κομμάτι ο Παναθηναϊκός είχε μια περίπου “συνηθισμένη” απόδοση. Κλείνοντας την συζήτηση στο καθοριστικό α’ ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός είχε κάνει περισσότερα (7) σουτ από τον μέσο όρο του (6,2), είχε πετύχει όσα γκολ (1) πετυχαίνει κατά μέσο όρο στο πρώτο ημίχρονο των αγώνων του στη Superleague (1,07) και είχε δημιουργήσει ευκαιρίες μεγαλύτερης αξίας (xG: 0,92) από τον μέσο όρο του (xG: 0,8). Κοιτάζοντας βαθύτερα διαπιστώνεις ότι ήταν στον μέσο όρο του και στο ποσοστό ολοκλήρωσης των οργανωμένων επιθέσεων (είχε 20,8% και ο μέσος όρος του είναι 19,7%), και δημιούργησε περισσότερες (24) οργανωμένες επιθέσεις συγκριτικά με τον μέσο όρο του (17,5).

Το πρόβλημά του ήταν ότι ο ΠΑΟΚ είχε δημιουργήσει μεγαλύτερης αξίας ευκαιρίες (xG: 1,27) από τον μέσο όρο του αντιπάλου του στο πρωτάθλημα (xG: 0,42) και είχε υψηλότερο συντελεστή ολοκλήρωσης των επιθέσεων (30%) από αυτόν που έχει κατά μέσο όρο ο αντίπαλος του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο (23%). Ως συνέπεια ήρθε το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δέχθηκε 2 γκολ ενώ κατά μέσο όρο δέχεται 0,4 γκολ στο α’ ημίχρονο.

Τι δεν πήγαινε καλά; Η εικόνα των επιθέσεων που έδωσαν τα 2 γκολ στον ΠΑΟΚ είναι ενδεικτική αυτού του του συνέβη του Παναθηναϊκού στην μεγαλύτερη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Το πρόβλημα ήταν σχετικό με την τοποθέτησή των ποδοσφαιριστών του κατά την φάση άμυνας και όχι με το αν “επέστρεφε” εγκαίρως για να τοποθετηθεί και να αμυνθεί αποτελεσματικά. Είτε επειδή δεν είχαν ακριβώς κατανοήσει τις αρχικές τοποθετήσεις και τις εντολές που είχαν πάρει από τον προπονητή σχετικά με τον ρόλο τους κατά την φάση άμυνας, είτε επειδή δεν είχαν δουλέψει τόσο πολύ πάνω στο αμυντικό κομμάτι του πλάνου τους, οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού δεν κατάφερναν να κλείσουν τους χώρους και τις πάσες στις επιθέσεις του ΠΑΟΚ.

Το παράδειγμα του παραπάνω στιγμιότυπου από την επίθεση που ξεκινά ο Κουλιεράκης παίζοντας την πάσα στον ανενόχλητο Μεϊτέ, στην επίθεση που κατέληξε στο γκολ του Μπράντον Τόμας στην πιο καθοριστική στιγμή του παιχνιδιού είναι ενδεικτική. Ο κυριότερος μοχλός του πρώτου σταδίου της επιθετικής ανάπτυξης του ΠΑΟΚ, ο Μεϊτέ βρίσκεται χωρίς αντίπαλο και το κανάλι της πάσας από τον Κουλιεράκη προς τον Μεϊτέ είναι ανοιχτό.

Ενδεικτικό είναι και το παραπάνω παράδειγμα. Ο Ντραγκόφσκι έχει παίξει μια μεγάλη πάσα προς τον Μλαντένοβιτς που είναι ψηλά στο τερέν. Ο Μλαντένοβιτς χάνει την διεκδίκηση στον αέρα από τον Γιόνι Ότο, ο οποίος πασάρει στον Ντεσπόντοφ. Και ο Βούλγαρος βρίσκεται ολομόναχος στην πλευρά, διότι ο ΠΑΟΚ είχε δύο παίκτες στην πτέρυγα και ο Παναθηναϊκός έναν.

Από την θέση που βρισκόμουν στην Λεωφόρο παρατήρησα στο πρώτο ημίχρονο αρκετούς ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, με πρώτο τον Μπερνάρ, που απευθύνονταν σε κάθε ευκαιρία προς τον πάγκο για να ζητήσουν πληροφορίες προκειμένου να καταφέρουν να αμυνθούν πιο αποτελεσματικά. Θα μπορούσε φυσικά αυτό να έχει συμβεί επειδή ο αντίπαλος είχε δημιουργήσει μια έκπληξη με τις τοποθετήσεις του ή το μοτίβο της επιθετικής ανάπτυξης. Τούτη τη φορά όμως δεν είχε συμβεί αυτό. Είχε συμβεί να νιώθουν μπερδεμένοι οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού σε σχέση με την τοποθέτησή τους κατά την αμυντική λειτουργία.

Ο Παναθηναϊκός δεν δέχθηκε τα δύο γκολ επειδή είχε αδυναμία στην αμυντική μετάβαση. Τα δέχθηκε επειδή δεν είχε τοποθετηθεί αποτελεσματικά.