Ο Άρης δεν πήρε αυτό που άξιζε

Η ποδοσφαιρική κανονικότητα επέστρεψε μαζί με όλα τα στοιχεία που είναι απαραίτητο να διαθέτει μια ομάδα για να κερδίσει ένα ματς χωρίς όμως το σημαντικότερο εξ’ αυτών, αυτό που διαχωρίζει μια καλή εμφάνιση από την αντίστοιχη ουσιαστική. Προφανώς είναι το γκολ. Κι έτσι ο Άρης έφυγε από το σπίτι του δίχως να πάρει κάτι, πλην των εντυπώσεων οι οποίες δεν αρκούν σ’ αυτό το επίπεδο, παρότι ήταν ανώτερος του αντιπάλου του.

Ο αριθμός των τελικών προσπαθειών υποδηλώνει την ευκαιρία που χάθηκε, μα ακόμη περισσότερες ήταν οι προϋποθέσεις που δεν αξιοποιήθηκαν σαν αυτές στις αρχές του δεύτερου μέρους όταν το… ροντέο στο τέλος του πρώτου μεταφέρθηκε στο χορτάρι εν ώρα αγώνα. Ο Άρης έβγαινε με εντυπωσιακή υπεραριθμία στο ανοιχτό γήπεδο έχοντας απέναντί του ένα αποκομμένο κέντρο και μια τριάδα παικτών που προσπαθούσε να σώσει τη ζημιά. Εκεί θα έπρεπε να είχε «χτυπήσει» καθώς οι αποκρούσεις (του Ντραγκόφσκι) στο πρώτο ημίχρονο συνάδουν με το επίπεδο του τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού.

Προφανώς δεν του άξιζε αυτό που εισέπραξε αλλά δεν έκανε και τελείωμα φάσης αντίστοιχο του Σπόραρ. Το, όσο έπρεπε, κράτημα μπάλας παράλληλα με κίνηση, το μέτρημα των βημάτων του Φαμπιάνο μαζί με το διάβασμα της τοποθέτησης του Χουλιάν Κουέστα και ιδανική εκτέλεση στο κατάλληλο timing και στο τέλειο σημείο. Το λάθος του Γιάκουμπ Μπράμπετς δεν ήταν απλά μοιραίο αλλά βάσει της εξέλιξης του αγώνα υπήρξε καταδικαστικό. Άλλος είχε το οξυγόνο για να βουτήξει στα βαθιά κι άλλος πήρε βαθιά ανάσα.

Ο Φατίχ Τερίμ δήλωσε ότι δεν πιστεύει στην τύχη, προσωπικά εκτιμώ ότι σε πολλές περιπτώσεις το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα τύχης, στιγμών και συγκυριών παράλληλα με την ικανότητα, σαν αυτή του Σπόραρ που περιέγραψα παραπάνω. Γιατί με εξαίρεση το πρώτο 20λεπτο όπου ο Άρης έψαχνε τα ζύγια του και στηριζόταν στη δράση του Λορέν Μορόν, προϊόντος του χρόνου δεν ήλεγξε απλά την επιθετικότητα του αντιπάλου αλλά πήρε και τον έλεγχο του αγώνα. Οδήγησε τον Παναθηναϊκό στο παιχνίδι της μεγάλης μπάλας, κυρίως όμως πέρασε χαλινάρι στον Φώτη Ιωαννίδη ο οποίος μέχρι το 20’ έτρεχε (και κέρδιζε μονομαχίες) σαν δαιμονισμένο σκυλί. Στο ίδιο διάστημα, οι δύο στόπερ του Παναθηναϊκού είχαν τρομακτική δυσκολία στον έλεγχο των κινήσεων του Μορόν με τις τρεις τελικές προσπάθειες που κατέγραψε ο Ισπανός, επιμένω όμως ότι η ευκαιρία χάθηκε στο πρώτο 15λεπτο του δεύτερου μέρους.

Το ρίσκο του Παναθηναϊκού δεν ήταν μικρό καθώς η ενίσχυση της επιθετικής γραμμής στέρησε την ισορροπία στο κέντρο και το εύκολο λάθος σε κατάσταση επίθεσης έλυνε άλλα λουριά για παιχνίδι μετάβασης. Αν δεν έχασα φάση στο μέτρημα, ήταν τέσσερις οι φορές (μέχρι το 57’) όπου ο Άρης βγήκε με υπεραριθμία. Εκεί χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από τους πλάγιους επιθετικούς, καλύτερη κίνηση (στον χώρο) από τον φορ, είσαι υποχρεωμένος να σκοράρεις. Ο Άρης δεν το έκανε, κυρίως όμως δεν αξιοποίησε τη στιγμή του. Για να δικαιώσει τον εαυτό του και την καλή εμφάνισή του, όφειλε να το είχε πράξει. Γιατί συνολικά έκανε καλό παιχνίδι. Ακόμη και μετά το 0-1 δεν άφησε τον αντίπαλο να κυκλοφορήσει μπάλα πλην ενός δίλεπτου αλλά τον υποχρέωσε σε παθητικό ρόλο. Επί της ουσίας όμως δεν πήρε αυτό που δικαιούταν, ίσα-ίσα που ο Παναθηναϊκός πήρε περισσότερα από το μεροκάματο που πραγματικά άξιζε. Είχε όμως την ουσία.

Βάσει των χθεσινών, ο τελικός του Κυπέλλου προμηνύεται σε… σκυλομαχία. Επικοινωνιακή σπέκουλα που έβγαλε μάτι βαφτίζοντας απρόσμενους ήρωες και «κακά παιδιά» σε μια ξεδιάντροπη προσπάθεια σπίλωσης χαρακτήρων σαν αυτή που προσωπικά διαπίστωσα εις βάρος του Άκη Μάντζιου. Ντροπή.

Η κουβέντα για τον Σκοπιανό διαιτητή είναι δικαιολογημένη με μια διαφορά σε σχέση μ’ εκείνον τυχάρπαστο τον Σουηδοιρακινό στη Λεωφόρο ο οποίος φορούσε πράσινα γυαλιά, προφανώς όμως αυτός ήταν βολικός, οπότε όλα ήταν υπέροχα. Ο Σκοπιανός ήταν κυριολεκτικά ανίκανος. Τα ανάποδα σφυρίγματα και ο κακός πειθαρχικός έλεγχος ήταν συνέπεια της περιορισμένης ικανότητάς του. Τα υπόλοιπα ανήκουν στο πέπλο επικοινωνιακής πολιτικής η οποία διαπιστώθηκε από την ημέρα ορισμού του. Η φανέλα του Λορέν Μορόν από Large έγινε XXXL, στη δε φάση του Γιεντβάι, ο οποίος ήδη είχε κίτρινη κάρτα, ο Ισπανός φορ είχε αποκτήσει το πλεονέκτημα, προφανώς δεν ήταν αυτός που τράβηξε πρώτος τη φανέλα γιατί δεν είχε λόγο να το κάνει. Εν τέλει, διαιτητές σαν αυτόν και τον Σουηδοιρακινό δεν είναι απλά ανεπαρκείς αλλά ανίκανοι να διαχειριστούν κρίσιμους αγώνες.