Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, προφανώς υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ μιας τελικής προσπάθειας κι ενός προσδοκώμενου τέρματος. Κάθε κατάσταση αξιολογείται εξάλλου από πολλούς παράγοντες και κυρίως από τις συνθήκες μιας εκτέλεσης και αναλόγως… αρχειοθετείται. Αν αυτές χαρακτηρίζονται «μοναδικές» κατατάσσονται στην κατηγορία των προσδοκώμενων τερμάτων. Δεν ισχύει το ίδιο για ένα σουτ που επιχειρείται από το ύψος της μεγάλης περιοχής και μ’ ένα σωρό σώματα μπροστά από την εστία.

Πάντως, απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Άρης «κατάφερε» να συνδυάσει δύο μοναδικά ρεκόρ. Το θετικό ήταν ο αριθμός των τελικών προσπαθειών (22) σε παιχνίδι ειδικών συνθηκών στο «Κλ. Βικελίδης» καθώς δεν έκανε περισσότερες σε κανένα από αυτά που προηγήθηκαν. Το δεύτερο και μάλλον πιο εντυπωσιακό είναι ότι αυτός ο αριθμός των τελικών προσπαθειών του δεν στάθηκε αρκετός για να κάνει κάτι που συνηθίζει. Να σκοράρει.

Για παράδειγμα, στον αγώνα της κανονικής διάρκειας οι «κίτρινοι» είχαν βρει γκολ – με τους Λορέν Μορόν και Τζόναταν Μενέντες – έχοντας εννιά τελικές εκ των οποίων οι επτά έγιναν μέσα από την περιοχή. Στο δε παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ επίσης σκόραραν δύο φορές μετρώντας 14 τελικές (τέσσερις εντός περιοχής) και με τον Ολυμπιακό – στο χειρότερο, δημιουργικά, παιχνίδι τους περιορίστηκαν στις τέσσερις τελικές αλλά και πάλι βρήκαν γκολ. Το πιο… εύστοχο παιχνίδι τους ήταν απέναντι στην ΑΕΚ με τρία γκολ σε έξι τελικές προσπάθειες εκ των οποίων οι πέντε ήταν εντός περιοχής.

Μένοντας στο χθεσινό (7/4) παιχνίδι από το σύνολο των 22 τελικών προσπαθειών οι τρεις έγιναν εντός περιοχής με πιο ουσιαστικές τις δύο του Λορέν Μορόν στο πρώτο ημίχρονο αλλά κι αυτή του Καρίμ Ανσαριφάρντ λίγο πριν τη συμπλήρωση της κανονικής διάρκειας του αγώνα. Κι έτσι ο Άρης έμεινε για πρώτη φορά «άσφαιρος» σε ντέρμπι στο «Κλ. Βικελίδης» κι ενώ στα προηγούμενα τέσσερα είχε σκοράρει, συνολικά, οκτώ γκολ.