Στα 100 της, η ΑΕΚ στο σπίτι της, και στα καλύτερά της

Μολονότι ήμουν ήδη στην δημοσιογραφία, και τον καιρό εκείνο κάλυπτα το ρεπορτάζ της ΑΕΚ, δεν τα θυμάμαι τα γενέθλια της ΑΕΚ το 1994, τότε που έκλεινε τα 70 της. Όχι επειδή έχω ασθενή μνήμη αλλά επειδή εκείνη την εποχή η ΑΕΚ δεν ένιωθε ακόμη την ανάγκη να γιορτάζει τις δεκαετίες της. Δεν είχε κάνει τίποτα ιδιαίτερο ούτε όταν είχε κλείσει τα 60, το 1984. Ο μόνος που είχε βρει νόημα να στήσει μια μεγάλη γιορτή για τα γενέθλια της ΑΕΚ ήταν ο Λουκάς Μπάρλος στα 50 της χρόνια, το 1974. Μολονότι μετρούσε μόλις μερικούς μήνες στην προεδρία, το καλοκαίρι του ’74, λίγες μέρες πριν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο είχε κάνει μια μεγάλη γιορτή.

Η πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της που η ΑΕΚ βρήκε νόημα να γιορτάσει τη συμπλήρωση δεκαετίας ήταν στα 80 της, το 2004. Τότε ο Ντέμης Νικολαΐδης είχε την ιδέα της επιστροφής της ΑΕΚ στον τόπο που γεννήθηκαν οι ιδρυτές της. Η ΑΕΚ τότε έζησε, στις αρχές του Οκτωβρίου στιγμές που της θύμισαν τα πρώτα κεφάλαια της ιστορίας της. Διότι τον καιρό εκείνο στην Κωνσταντινούπολη κατοικούσαν ακόμη αρκετοί Έλληνες - ή πιο σωστά περισσότεροι από τους σημερινούς Έλληνες κατοίκους της. Θυμάμαι εκείνες τις ημέρες στην Κωνσταντινούπολη να σκέφτομαι ότι η ΑΕΚ γιόρτασε πολύ καλά τα 80 της, αλλά ως άστεγη. Και ήταν τότε που μόλις είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι η ΑΕΚ θα έμενε για χρόνια άστεγη, μετά το παραμύθι που την τάισαν για το νέο γήπεδο που θα χτιζόταν σε χρόνο ρεκόρ πάνω στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Τα 90 της η ΑΕΚ τα γιόρτασε πολύ ήσυχα. Αν κάτι θυμάμαι από εκείνα τα γενέθλια ήταν μια ακριβή έκδοση ενός βιβλίου στο οποίο έκλεισε τις σημαντικότερες σελίδες της ιστορίας της. Η ομάδα βρισκόταν στην Γ’ Εθνική και δεν είχε κέφι για γιορτή. Εκτός των άλλων όμως παρέμενε άστεγη. Ακόμη και την παρουσίαση αυτού του σημαντικού βιβλίου έπρεπε να την κάνει σε έναν ξένο χώρο - το κτήριο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

Στην ζωή των ανθρώπων, τα 100ά γενέθλια είναι ένας σημαντικός συμβολισμός της ζωής και της ανθρώπινης επιμονής, και είναι συχνά αξιοσημείωτα γεγονότα που γιορτάζονται με ενθουσιασμό και σεβασμό. Τα 100ά γενέθλια ενός αθλητικού συλλόγου αποτελούν ένα σημαντικό ορόσημο που γιορτάζεται σε όλο τον πλανήτη με ενθουσιασμό και σεβασμό, αναδεικνύοντας τη σημασία του στην κοινότητα, αλλά και την ανθρώπινη επιμονή και αντοχή. Για την ΑΕΚ, το λες και καρμικό ότι καταφέρνει να τα γιορτάσει στο νέο γήπεδό της. Στην πραγματικότητα τα 100 της την βρίσκουν στην καλύτερη εποχή της στην διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών: με γήπεδο, προπονητικές εγκαταστάσεις, περιουσιακά στοιχεία που την πείθουν, περισσότερο από όσο μπορούσε ποτέ να πείσει τον εαυτό της, ότι θα μπορεί να ζει καλά, χωρίς την ανάγκη της τσέπης του μεγαλομετόχου της. Και σε όλα αυτά δίνει πανηγυρικό τόνο το γεγονός ότι η ΑΕΚ είναι η κάτοχος του νταμπλ και ότι οι οπαδοί της βλέπουν μια ομάδα που νιώθουν ότι τους εκφράζει.

Η ΑΕΚ στήνει σήμερα μια γιορτή για τα 100 της χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα αυτή δεν είναι κάτι παραπάνω από μια τυπική γιορτή. Την μεγάλη γιορτή για τα 100 της την έκανε τον Σεπτέμβριο του 2022, όταν επέστρεψε στο σπίτι της. Όχι τυχαία, για έναν ξένο που ακόμη βρισκόταν τον καιρό εκείνο στο στάδιο της γνωριμίας με τον νέο του σύλλογο, αυτή η γιορτή είναι σημείο αναφοράς: ήταν η ημέρα που ο Ματίας Αλμέιδα κατάλαβε την ΑΕΚ. Από εκείνη την ημέρα και μέχρι σήμερα, η ΑΕΚ γιορτάζει καθημερινά στη Νέα Φιλαδέλφεια, ακριβώς επειδή χαίρεται το νέο της σπίτι. Μια βόλτα ακόμη και στην πιο άκυρη ημέρα και ώρα στην περιοχή του γηπέδου σε πείθει για αυτό. Θα συναντήσεις πάντοτε ΑΕΚτσήδες. Διότι μετά από δύο ολόκληρες δεκαετίες η ΑΕΚ ξαναβρήκε τον τόπο αναφοράς. Τον τόπο της.

Στα 100 της, η ΑΕΚ κάνει τα καλύτερα γενέθλια που έκανε ποτέ στην διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Γι’ αυτό, όπως σχολίασε ο Αλμέιδα στην συνέντευξη που προβάλλεται στο ντοκιμαντέρ του gazzetta, οι σημερινοί ΑΕΚτσήδες είναι πολύ τυχεροί: ζουν την ΑΕΚ στα καλύτερά της.

Τα 50 της η ΑΕΚ τα γιόρτασε με τον Λουκά Μπάρλο. Τα 100 της τα γιορτάζει με τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Πώς έτυχε, το “ιωβηλαίο” της η ΑΕΚ να το γιορτάσει με τους δύο πιο επιτυχημένους προέδρους της τελευταίας 50ετίας - αν όχι όλης της ιστορίας της.

ΥΓ. Για όποιον έχει προσφυγικές ρίζες, ο κύριος Δημήτριος Δροσιάδης, ο 93χρονος Κωνσταντινουπολίτης που μιλά στο ντοκιμαντέρ του gazzetta είναι ο παππούς που γνώρισε ή δεν πρόλαβε να γνωρίσει, η γιαγιά που γνώρισε ή δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Η σύνδεση με τους προγόνους του. Για εμάς τα μεγαλύτερα παιδιά, που έχουμε αναμνήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων, το ύφος αυτού του ανθρώπου, η μελαγχολία του στις διηγήσεις είναι η ζωντανή υπενθύμιση της καταγωγής μας. Αυτό το ντοκιμαντέρ, το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και η συζήτηση με τον παππού μας είναι λόγοι για να καμαρώνουμε όλοι στο gazzetta. Για την ανθρωπιά και τον πολιτισμό αυτών των 33’ λεπτών. Ένα “μπράβο” και ένα “ευχαριστώ” από μένα σε όλους τους συντελεστές του.