Τα δίδυμα που δεν αποδίδουν και η έλλειψη κινήτρου κοστίζει στον Άρη

Στην έλλειψη ουσιαστικού κινήτρου (συγκριτικά με τους υπόλοιπους) που έχει να διαχειριστεί ο Άρης στα Playoffs «κουμπώνει» και η ανάγκη διαχείρισης υλικού προς αποφυγήν τραυματισμών αλλά και περαιτέρω επιβάρυνσης αυτών που μήνες τώρα τραβούν το κουπί. Αυτά τα τρία στοιχεία οδήγησαν στον καταρτισμό της 11αδας στην OPAP ARENA η οποία σε σχέση με αυτή που αγωνίστηκε – προ δύο εβδομάδων – στο Καραϊσκάκη ήταν ίδια κατά τα 8/11. Απέναντι στην ΑΕΚ δεν αγωνίστηκε ο κλινήρης Σουλεϊμάνοφ, ήταν η σειρά του Καρίμ Ανσαριφάρντ να παίξει στην κορυφή της επίθεσης και αντί του Βλάντιμιρ Νταρίντα σ’ εκείνο το 4-3-3, χθες, προτιμήθηκε ο επιθετικογενής Γιάννης Φετφατζίδης σε διάταξη 4-2-3-1. Οι αλλαγές των προσώπων δεν άλλαξαν τη γενική εικόνα καθώς όπως και απέναντι στον Ολυμπιακό, έτσι και κόντρα στην ΑΕΚ, αυτή ήταν κακή.

Για να πάμε στα ουσιαστικά συμπεράσματα, είναι προφανές ότι το δίδυμο Ροζ-Μπράμπετς στο κέντρο της άμυνας δεν έχει βρει κωδικό επικοινωνίας. Θα έπρεπε να το είχε κάνει βάσει του αριθμού των αγώνων συνύπαρξής τους. Απέναντι στον Ολυμπιακό ο Ελ Κααμπί τους αιφνιδίασε έπειτα από περίπου έξι αγωνιστικά λεπτά. Κόντρα στην ΑΕΚ, η συνεργασία τους ήταν ακόμη χαμηλότερου επιπέδου. Καμία επαφή για τον αποτελεσματικό έλεγχο των κινήσεων του Εζέκιελ Πόνσε και δεν ήταν μόνο τα γκολ που σημείωσε ο φορ της ΑΕΚ αλλά και οι αρκετές κινήσεις στον χώρο από τους ποδοσφαιριστές της οι οποίες δεν έγιναν αντιληπτές.

Αυτόν τον κραδασμό απορρόφησε για πολλοστή φορά ο Χουλιάν Κουέστα ο οποίος όμως δεν είναι «μάγος» για να κρύβει συνεχώς τα λάθη των δύο στόπερ. Ανεξαρτήτως της (σωστής) στήριξης που παρείχε ο οργανισμός στον Μπράμπετς μετά τα λάθη που έκανε στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, υπάρχουν δύο συμπεράσματα για τον Τσέχο. Πρώτον: Η φετινή χρονιά του δεν είναι αντίστοιχη της εξαιρετικής περσινής. Δεύτερον: Δείχνει να λειτουργεί με ανασφάλεια όταν δεν βρίσκεται ο Φαμπιάνο στο πλευρό του. Σε ότι αφορά τον Λίντσεϊ Ροζ, μέχρι στιγμής, δεν θυμίζει τον στόπερ της πρώτης παρουσίας του στην ομάδα.

Το δεύτερο δίδυμο που αποδεδειγμένα δεν αποδίδει είναι αυτό μπροστά από τους δύο στόπερ. Ζουλ και Βερστράτε περιορίζονται στα ανασταλτικά καθήκοντά τους, έχουν δυσκολία στη μεταφορά της μπάλας και χθες, μαζί με τους στόπερ, «πνίγηκαν» στην πίεση που τους άσκησαν οι αντίπαλοί τους. Πέραν της μεταξύ τους κακής επικοινωνίας, δεν είχαν την παραμικρή επαφή με τον Γιάννη Φετφατζίδη. Συνέπεια αυτής της κατάστασης ήταν η διαρκής κατάσταση άμυνας, κράτημα μπάλας δεν υπήρχε και φυσικά δεν δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την απορρόφηση της πίεσης του αντιπάλου. Και πάνω στον πανικό που επικράτησε ουσιαστικά δεν ακολουθήθηκε και η βασική προπονητική εντολή η οποία περιλάμβανε αποστάσεις μεταξύ των παικτών για να μην ευνοηθεί το πλάνο πίεσης – από δύο και τρεις παίκτες – πάνω στο οποίο βασίζεται η ΑΕΚ με σκοπό την ανάκτησης της κατοχής. Κι αυτό δεν εφαρμόστηκε διότι η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών ήταν στατικοί. Μια «γιόμα» προς τον Καρίμ Ανσαριφάρντ ο οποίος όμως ουδέποτε ήταν επιθετικός χώρου, ίσα-ίσα που πάντα ήθελε την μπάλα στα πόδια του.

Οι ευθύνες δεν περιορίζονται μόνο σ’ αυτούς που ξεκίνησαν στο παιχνίδι ασχέτως του ότι βάσει της συνολικής εικόνας νομιμοποιείται να πει ο καθένας ότι όλα κρίθηκαν στο 2-0. Αλλάζοντας τη μισή ομάδα και ρίχνοντας στο γήπεδο χειριστές και ποιοτικότερους παίκτες, προφανώς ο Άκης Μάντζιος περίμενε βελτιωμένη εικόνα και επιθετική έκφραση. Κι όμως, η καλύτερη φάση του Άρη στο παιχνίδι παρέμεινε εκείνο το σουτ του Κίκε Σαβέριο από το πρώτο ημίχρονο καθώς δεν έκανε ουσιαστική τελική στο δεύτερο μέρος σ’ ένα παιχνίδι όπου και ο αντίπαλος είχε το μυαλό του στη δημιουργία.

Εν τέλει, το χθεσινό παιχνίδι δεν αλλάξει κάτι σε βαθμολογικό επίπεδο αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως στοιχείο για όλα όσα σκοπεύει να κάνει ο Άρης το καλοκαίρι. Μη νομίζετε δηλαδή ότι τα Playoffs δεν δημιουργούν μπούσουλα βάσει του οποίου θα παρθούν αποφάσεις για τον βαθμό χρησιμότητας του καθενός.