Ο Άρης ψάχνει κίνητρο εκεί που δεν υπάρχει

Ειδικά το τελευταίο δεν είναι τόσο απλό στη διαχείρισή του καθώς υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των ομάδων που παίζουν την επιβίωσή τους στη διεκδίκηση ενός στόχου με αυτές που απλά αγωνίζονται για την υστεροφημία τους. Κυρίως στην Ελλάδα της επικοινωνιακής διαστροφής και των mind games στα οποία (δυστυχώς) συμμετέχουν ενεργά και τα media. Κακά τα ψέματα, για τον Άρη, τα φετινά Playoffs εξελίχθηκαν σε εξαιρετικά άχαρη διαδικασία από τη στιγμή που εξανεμίστηκε και η τελευταία ελπίδα διεκδίκησης της 4ης θέσης. Οι ρεαλιστικές πιθανότητες χάθηκαν από την κανονική διάρκεια, οι υπόλοιπες διαλύθηκαν μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκη». Κανείς δεν συζητά για τα Playoffs, η προσέλευση στο «Κλ. Βικελίδης» είναι χαμηλότατη και όλοι περιμένουν να ξημερώσει η μέρα διεξαγωγής του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας αναζητώντας το φως μέσα στο απέραντο σκοτάδι.

Τα γράφω αυτά για κάτι που ηχεί ενοχλητικά στ’ αυτιά μου, η «βάφτιση» των δύο αδιάφορων – βαθμολογικά – ομάδων των Playoffs ως ρυθμιστές του Πρωταθλήματος. Είναι τουλάχιστον αστεία η προσέγγιση, μια αισχρή προσπάθεια δημιουργίας κλίματος σε περίπτωση που αποτύχουν όλοι όσοι θεωρούνται διεκδικητές του τίτλου. Με το συμπάθιο δηλαδή αλλά μια ομάδα με αγωνιστική… μαγκιά, μπαίνει στο γήπεδο, νικά και κατακτά το τρόπαιο. Τόσο απλά. Όπως έκαναν οι πιτσιρικάδες του Ολυμπιακού και κατέκτησαν το Youth League αποδίδοντας καταπληκτικό ποδόσφαιρο. Τα υπόλοιπα δεν ξεφεύγουν από το πλαίσιο των φθηνών δικαιολογιών που συνήθως επιστρατεύουν αυτοί που θέλουν να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους.

Πλησιάζοντας εξάλλου στον Μάη κι έπειτα από έναν αγωνιστικό μαραθώνιο εννιά-δέκα μηνών, είτε πετύχεις είτε όχι, σίγουρα ξέρεις τους λόγους. Αν φτάσεις στο τελείωμα της σεζόν κι ακόμη τους αναζητάς, τότε δεν έχεις την ικανότητα διάκρισής τους. Στον Άρη για παράδειγμα αποδείχθηκε και χθες με τον Ολυμπιακό η διαφορά ποιότητας μεταξύ των ποδοσφαιριστών σε συγκεκριμένες θέσεις. Αν δηλαδή δεν είναι ο Φαμπιάνο στο κέντρο της άμυνας, ο Οντουμπάτζο στη δεξιά πλευρά, ο Νταρίντα στον άξονα, ο Σάπι Σουλεϊμάνοφ στη δεξιά πλευρά και ο Λορέν Μορόν στην κορυφή της επίθεσης μπορεί να συμβεί αυτό που κάποτε είχε ξεστομίσει ο Άκης Μάντζιος. Νίκη ή ήττα απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Ο Έλληνας τεχνικός είπε κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα στη συνέντευξη Τύπου τα οποία θα (μας) απασχολήσουν στις επόμενες ημέρες.

Το βασικότερο είναι ότι σ’ αυτά τα Playoffs ο Άρης αναζητά κίνητρο εκεί που δεν υπάρχει ή μάλλον, πέραν της υστεροφημίας του, το ζητούμενο είναι να πάει στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας με υψηλό αίσθημα αυτοπεποίθησης και άπαντες διαθέσιμους. Προφανώς αυτό απαιτεί διαχείριση, τα αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα είναι αναπόφευκτα, γι’ αυτό ο Γιάκουμπ Μπράμπετς μίλησε χθες για καλά ημίχρονα και όχι για καλά (συνολικά) παιχνίδια. Χθες για παράδειγμα, για 60-70 αγωνιστικά λεπτά ο Άρης ήταν πραγματικά καλός. Εξαιρώ τα διαστήματα 20’-25’ και 50’-60’ όπου ο Ολυμπιακός έκανε όλες τις καλές φάσεις του και άσκησε πίεση.

Και στο τέλος θα μπορούσε να είχε νικήσει αν ο πολυτιμότερος παίκτης του γηπέδου, ο Λορέν Μορόν, έκανε το αυτονόητο, μια πάσα στους δύο παίκτες που τον περίμεναν καρτερικά στις καθυστερήσεις του αγώνα. Ο Ισπανός κυριεύτηκε από τη σφοδρή επιθυμία κατάκτησης του τίτλου του πρώτου σκόρερ του Πρωταθλήματος καθώς ήταν η πρώτη φορά φέτος που λειτούργησε τόσο εγωιστικά. Παράλληλα είδε παίκτες με βασικό ρόλο στο rotation να κάνουν τη διαφορά. Σαν δηλαδή τον Γιάννη Φετφατζίδη στο πρώτο ημίχρονο αφού ό,τι καλό έγινε ξεκίνησε από τα δικά του πόδια. Είναι φανερό όμως ότι ο οργανισμός ζει και αναπνέει για ένα παιχνίδι.