Άρης: Η πρόβα ήταν εξαιρετική, μένει να κάνει το ίδιο και στην παράσταση

Ψυχολογικά δεν υπάρχει σύνδεση των δύο αγώνων. Αγωνιστικά όμως τι διαφορετικό μπορούμε να περιμένουμε σε σχέση με αυτό που έχουν παρουσιάσει οι δύο ομάδες; Απέναντι λοιπόν στην πεισματική άρνηση σύγκρισης των δύο αγώνων από τον Άκη Μάντζιο, το χθεσινό παιχνίδι στη Λεωφόρο πράγματι ήταν πρόβα τελικού και η αλήθεια είναι ότι αυτή κύλησε εξαιρετικά για τον Άρη. Σε σημείο ευχής για τη μεταφορά της στην πραγματική παράσταση κάπου στα τέλη του Μάη.

Ο Άρης ξέρει τι πρέπει να κάνει για να νικήσει τον Παναθηναϊκό, το επιβεβαίωσε και χθες. Χρειάζεται ανασταλτική λειτουργία σαν αυτή που είχε από το 15’-20’ και μετά με μεγαλύτερη προσοχή στη διαχείριση των στατικών φάσεων καθώς μόνο από εκεί ένιωσε κίνδυνο με τις τρεις φάσεις-καρμπόν στις εκτελέσεις κόρνερ. Είναι εξίσου αναγκαίες οι βοήθειες των winger στους full back για την ελεγχόμενη δημιουργικότητα από τα άκρα. Πρωτίστως είναι απαραίτητη η επανάληψη εμφάνισης σαν αυτή που έκαναν οι Φαμπιάνο-Μπράμπετς και ειδικά ο Τσέχος καθότι ήταν καταπληκτικός. Τόσο κυριαρχικός στο εναέριο παιχνίδι σαν να τα έβαζε με μαθητούδια. Η αύρα του Φώτη Ιωαννίδη χάθηκε, ήθελε μεγαλύτερη προσοχή ο Σπόραρ.

Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος, αυτή που υποδεικνύει την αντίδραση του συνόλου στην transition επίθεση. Είναι ο λόγος που ο χθεσινός βαθμός δεν είχε… τόνο καθώς πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων ένα σωρό προϋποθέσεις. Ειδικά από το 65’ και μετά όταν ο αντίπαλος κοίταξε μόνο το ένα μισό του γηπέδου με συνέπεια να ξεμείνουν δύο-τρεις νοματαίοι για να σβήσουν φωτιές όταν ο Άρης έβγαινε στην κόντρα επίθεση. Εκεί οφείλεις να τελειώσει το παιχνίδι και τον αντίπαλο. Ξεμπερδεύεις μια και καλή. Συνολικά, οι winger θα πρέπει να δώσουν περισσότερα στις κόντρα επιθέσεις. Όπως σ’ εκείνη τη φάση, κάπου στο 20’-25’ του Σουλεϊμάνοφ. Βγήκε στο ένας εναντίον ενός, έφερε την μπάλα στο αγαπημένο του αριστερό πόδι αλλά η μπάλα πήγε στην κερκίδα.

Κατά τα λοιπά, το παιχνίδι στη Λεωφόρο πράγματι ήταν προσομοίωση τελικού. Ο προσδιορισμός δεν αποδίδεται (μόνο) λόγω των προσώπων που ήταν στο αρχικό σχήμα. Για παράδειγμα, στον τελικό δεν θα είναι ο – καταπληκτικός χθες – Άλβαρο Ζαμόρα αλλά ο Λορέν Μορόν ασχέτως του ότι η επιθετικότητα της ομάδας του περιορίστηκε σημαντικά από τη στιγμή εισόδου του Ισπανού γιατί δεν έτρεξε τόσο όσο ο πρώτος. Δεν κέρδισε μπάλες, δεν κράτησε, ούτε άσκησε ιδιαίτερη πίεση στην πρώτη πάσα. Το αρχικό πλάνο περιλάμβανε επίσης τον Φραν Βέλεθ στον άξονα της μεσαίας γραμμής, πλέον υπάρχουν αμφιβολίες για το επίπεδο ετοιμότητας του Ισπανού λόγω των τραυματισμών του.

Ο προσδιορισμός αποδίδεται λοιπόν στις τακτικές κινήσεις του Άκη Μάντζιου. Από της αποστάσεις των γραμμών, τη μεθοδολογία στην ανάπτυξη της κόντρα επίθεσης όπου ο Μανού Γκαρθία προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τον επιθετικό νου των αντιπάλων του στη μεσαία γραμμή έως και το σχήμα με τους τρεις στόπερ όταν το πλάνο του αντιπάλου έριξε στο παιχνίδι τρεις σέντερ φορ και το ποδόσφαιρο που παίχθηκε θύμισε κάτι από δεκαετία ’90. Στο δεύτερο 45λεπτο ο Παναθηναϊκός έβγαλε δύο φάσεις σε ροή αγώνα. Αυτή του Σπόραρ και το σουτ του Τζούρισιτς. Τώρα ο Μάντζιος είναι βέβαιος για το τι πρέπει να κάνει σε περίπτωση που και στον τελικό αποκτήσει προβάδισμα. Μπορεί να υποψιαστεί την αντίδραση του αντιπάλου του προπονητή και να προετοιμαστεί καταλλήλως δουλεύοντας το στις προπονήσεις. Αυτό κάνει εξάλλου εδώ και τουλάχιστον έναν μήνα, το είπε και ο Βλάντιμιρ Νταρίντα.

Αυτό ήταν εξάλλου και το βασικό ζητούμενο στη Λεωφόρο. Ο Άρης πήγε εκεί για να γεμίσει το μπλοκάκι. Αντιδράσεις παικτών, αντίστοιχες του αντιπάλου και αξιολόγηση του καθενός γι’ αυτό που μπορεί να κάνει στην παρούσα στιγμή. Σίγουρα βεβαιώθηκε ότι μπορεί να κερδίσει τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου. Το έκανε μια φορά στο «Κλ. Βικελίδης», άλλη μία χθες ενώ στον αγώνα του πρώτου γύρου στη Θεσσαλονίκη εκείνη η ήττα δεν είπε την αλήθεια του παιχνιδιού.