Παναθηναϊκός: Ο Αλαφούζος «τζόγαρε», έχασε και τώρα πρέπει να ψάξει για τον επόμενο προπονητή

Όταν ο Γιάννης Αλαφούζος είχε αποφασίσει να απολύσει τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και να προσλάβει τον Φατίχ Τερίμ ο τίτλος του σχετικού κειμένου μας ήταν ότι «τζογάρει». Το πώς «τζόγαρε» σε αρκετά ματς ο Τούρκος τεχνικός ήταν εμφανές. Τώρα, πια, μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας ότι ο Αλαφούζος τζόγαρε και έχασε. Ετσι, άλλωστε, συμβαίνει συνήθως στον τζόγο. Γι’ αυτό, επειδή έχασε, πρέπει από τώρα να δώσει το πράσινο φως στον Γιάννη Παπαδημητρίου προκειμένου να ψάξει για τον επόμενο προπονητή του Τριφυλλιού. Ειλικρινά, μετά από πολλή σκέψη, δεν μπορώ να καταλήξω στο αν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τον Παναθηναϊκό να διατηρήσει τον Τερίμ στον πάγκο του για τα τελευταία τρία ματς της σεζόν ή να ψάξει για υπηρεσιακό. Σίγουρα, όμως, θα πρέπει να ψάξει για τον κόουτς της επόμενης σεζόν. Όχι ο Αλαφούζος που αποφάσισε την απόλυση Γιοβάνοβιτς και την πρόσληψη Τερίμ. Ο Γιάννης Παπαδημητρίου. Διότι απλούστατα είναι μέρος της δουλειάς του. Του Αλαφούζου, και του κάθε «Αλαφούζου» οι δουλειές είναι άλλες σ’ έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο.

Να το ξεκαθαρίσω από πλευράς μου: δεν θα ήμουν ενάντια στην απόλυση του θαυμάσιου Ιβάν αν ο Παναθηναϊκός είχε προσλάβει έναν «κανονικό» προπονητή. Ο «κανονικός» προπονητής δεν θα μπορούσε να προσφέρει όσα ανεκτίμητα προσέφερε ο Ιβάν σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο σ’ αυτό που παρουσίασε η ομάδα. Μπορούσε ίσως να αναστρέψει την ατμόσφαιρα μετά τον αποκλεισμό από τη Μακάμπι και τις ήττες από Αρη - Ατρόμητο, να "πατήσει" στην έτοιμη ταυτότητα της ομάδας, να βάλει δικές του ιδέες και να διεκδικήσει τα πάντα. Ο Γιοβάνοβιτς επανέφερε την ενότητα, τη συσπείρωση, τη σπίθα και τη νοοτροπία Παναθηναϊκού, αυτό δεν θα το έκανε κανένας νέος. Ο μοναδικός τομέας στον οποίο μερικώς απέτυχε είναι οι μεταγραφές, το οποίο επίσης ήταν πρόβλημα του κλαμπ και όχι δικό του αν εκείνος ήθελε να έχει απόλυτα τον τελευταίο λόγο. Ισως, μάλιστα και αυτό το πεδίο – των επικείμενων τότε μεταγραφών του Ιανουαρίου – να ήταν από τους βασικούς λόγους απόλυσης του Γιοβάνοβιτς από τον Αλαφούζο.

Όμως σε κάθε περίπτωση είναι θεμιτό από την πλευρά του μεγαλομετόχου να θεωρήσει ότι έχει κλείσει ο κύκλος του κόουτς, ότι έφτασε στο ταβάνι του, όταν τον έχει δυόμισι χρόνια και όχι δυόμιση μήνες. Δεν είναι θεμιτό να το μαθαίνει ο κόουτς από τρίτους. Και σίγουρα δεν είναι σοφό να αντικαθίσταται από έναν προπονητή ο οποίος τα τελευταία δύο χρόνια απολάμβανε τη ζωή του ως παππούς πια και όχι ως εν ενεργεία κόουτς. Ο Τερίμ ήταν, είναι και θα παραμείνει εις τους αιώνες ένας θρύλος του τουρκικού ποδοσφαίρου. Δεν ήταν όμως ο κατάλληλος για να αντικαταστήσει τον Γιοβάνοβιτς. Ούτε μεσούσης της σεζόν, ούτε… ποτέ. Προφανώς… παλιά ήταν καλύτερος προπονητής από τον Ιβάν. Στο «σήμερα» δεν είναι.

O Αλαφούζος θεώρησε ότι ο Τερίμ θα άλλαζε τον Παναθηναϊκό προς το καλύτερο λόγω του winning spirit του. Λόγω της αυτοπεποίθησής του. Ισως να μην υπερεκτίμησε τον ίδιο τον Τερίμ, αλλά το ρόστερ του Παναθηναϊκού και να θεώρησε ότι αυτό που χρειάζεται δεν είναι πια έναν προπονητή που «χτίζει» την ομάδα, αλλά έναν προπονητή – «νικητή» στα δικά του μάτια. Όμως πλέον στο ποδόσφαιρο το «πάμε γερά παιδιά» δεν αρκεί. Ακόμα κι όταν έχεις τον καλύτερο φορ του πρωταθλήματος, ακόμα κι όταν κάνεις μεταγραφή το «δεκάρι» της Εθνικής Ελλάδας. Δεν αρκεί… γενικά, δεν αρκεί πολύ περισσότερο όταν έχεις μόνο αυτό. Οσοι δεν έχετε διαβάσει τις αναλύσεις του Νίκου Αθανασίου σχετικά με το θέμα Τερίμ και τις αγωνιστικές επιδόσεις του Παναθηναϊκού στη θητεία του, να το κάνετε. Να αφιερώσετε πέντε λεπτά, για να καταλάβετε πολλά.

Μοιάζει σουρεαλιστικό για μια ομάδα που δεν είναι δα και… εθισμένη στους τίτλους τα τελευταία 14 χρόνια, όμως η εφετινή σεζόν είναι ήδη αποτυχημένη για τον Παναθηναϊκό ακόμα κι αν κατακτήσει το Κύπελλο, το οποίο δεν το παίρνει και… κάθε χρόνο! Είναι αποτυχημένη στα δικά μου μάτια όχι διότι δεν κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα. Αλλά διότι διαλύθηκε ότι είχε φτιαχτεί με πάρα πολύ κόπο τα προηγούμενα δυόμισι χρόνια. Ο Μεντιλίμπαρ κατάφερε να πάρει μια διαλυμένη ομάδα και να την κάνει «ομάδα» σε τρεις μήνες. Ο Τερίμ κατάφερε να πάρει μια «έτοιμη» ομάδα, με ταυτότητα, αρχές, ανάλυση κάθε λεπτομέρειας και να την κάνει «ό,τι να’ ναι».

Είναι πολύ μεγαλύτερη και σημαντικότερη η διάλυση των αρχών που είχαν καθιερωθεί στον Παναθηναϊκό επί Γιοβάνοβιτς, συγκριτικά με την απώλεια του πρωταθλήματος. Γι’ αυτό και είναι αμέτρητα τα βήματα πίσω που έκανε το κλαμπ με τον Τερίμ στον πάγκο του. Δεν είναι οι δοκιμές παικτών και σχημάτων. Δεν είναι τα «τρελά» που έκανε χθες στο β’ μέρος και στο 2-3 από τον ΠΑΟΚ με την ενδεκάδα που παρέταξε. Δεν είναι η χαοτική διαφορά με την ΑΕΚ στους τομείς της έντασης, της πνευματικής και σωματικής προετοιμασίας στο 3-0 αντί 5-0 της OPAP Arena. Είναι η κατάλυση της «νοοτροπίας Παναθηναϊκού» που κατάφερε με πολλές θυσίες να καθιερώσει ο Γιοβάνοβιτς από έναν προπονητή που θεωρούσε και θεωρεί εαυτόν μεγαλύτερο, σημαντικότερο ή «υπεράνω» του συλλόγου. Από έναν προπονητή που έχει πει την ατάκα «το παιχνίδι δεν τελειώνει αν δεν αποφασίσει ο Παναθηναϊκός ότι τελειώνει» δεν μπορείς να περιμένεις πολλά...

Όπως λέει και το άσμα. «Ο,τι μας δένει στα παλιά ειν’ οι κακές συνήθειες - το νιώθω τώρα καθαρά πως ειν’ αργά γι’ αλήθειες»…