«Χαϊλάντερ» δεν είναι κανένας

• Ο έτοιμος ΠΑΟΚ και η υποχρέωση του Ολυμπιακού
• Τελική ευθεία με “δικαιοσύνη”

Με Ευρώπη ή χωρίς, με κενό (μετά βίας) τριών ημερών ανάμεσα σε δύο κρίσιμα ματς ή σε κανονική ροή δεν είναι έκπληξη να νικήσει ο ΠΑΟΚ τον Ολυμπιακό στην Τούμπα, όπως δεν θα ήταν έκπληξη αν στο σενάριο οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι. Με τα καλά του και τα στραβά του (και) αυτό το πρωτάθλημα της Super League έχει κατακτήσει το δικαίωμα στην...κανονικότητα. Η οποία (προς όφελος του ανταγωνισμού) είναι να διεκδικούν τον τίτλο περισσότερες από δύο ομάδες, να μην τελειώνει η μάχη κοντά στα Χριστούγεννα και στην ιδανική εξέλιξη (όπως τώρα) να γίνεται “χαμός” μέχρι το τέλος. Με παράπλευρη απώλεια βέβαια την ψυχική μας υγεία από την περιρρέουσα τοξικότητα και την σοσιαλμιντιακή βλακεία. Αλλά αν είναι να βλέπουμε κάτι που προσεγγίζει κανονικό πρωτάθλημα θα το αντέξουμε και αυτό.

Ο έτοιμος ΠΑΟΚ και η υποχρέωση του Ολυμπιακού

Ο ΠΑΟΚ λοιπόν ήταν φανερά πιο ανθεκτικός και με διάρκεια στην απόδοση του για τον πρώτο τελικό ανάμεσα στους δύο (μαζί με την ΑΕΚ) διεκδικητές του τίτλου άρα -εντέλει- καλύτερος και δίκαια νικητής. Δεν επέτρεψε στον Ολυμπιακό να τον αποσυντονίσει με το γνωστό (πλέον) πιεστικό του παιχνίδι, άφησε κατά μέρος (και για μεγάλο διάστημα) το περίφημο χτίσιμο του παιχνιδιού (λέγε με και build up στα...νέα ελληνικά), πέρασε τη μπάλα αρκετά πάνω από την πρώτη γραμμή πίεσης των ερυθρολεύκων και διαχειρίστηκε εξαιρετικά και τον χειρισμό της και τον αιφνιδιασμό όταν του δόθηκε η ευκαιρία. Και βέβαια ευτύχησε να βάλει πρώτος γκολ σε μια φάση όπου τα “μπλοκ” των ερυθρολεύκων γύρω και στις παρυφές της περιοχή τους δεν δούλεψαν τόσο αποτελεσματικά όσο απέναντι στην Άστον Βίλα και ο Τάισον εκτέλεσε ιδανικά.

Τίποτα σίγουρο δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο όταν παίζουν δύο ισάξιες ομάδες, αλλά αν ο Μεντιλίμπαρ κατάφερνε να παρουσιάσει μια 100% ανταγωνιστική και γεμάτη ενέργεια ενδεκάδα λιγότερο από 72 ώρες μετά τη μεγάλη πρόκριση στον τελικό του Conference, τότε (και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα) θα μιλούσαμε για ακόμα ένα θαύμα στην σειρά αυτών που έχει πετύχει στον Ολυμπιακό. Αλλά για ακόμα μια φορά προς τιμήν του ο Βάσκος, δεν έψαξε καμία δικαιολογία. Αντίθετα τόνισε πως μέχρι τώρα η ομάδα έχει καταφέρει να διαχειρίζεται τις υποχρεώσεις υψηλών απαιτήσεων σε περισσότερες από μια διοργανώσεις, άρα αυτό ζήτησε και αυτό περίμενε από τους παίκτες του και στην Τούμπα. Και εδώ που τα λέμε, καθώς έχει γίνει σχεδόν μακρινή ανάμνηση το κακό χάλι της ομάδας μέχρι τον Φεβρουάριο, ο Ολυμπιακός δεν ήταν τυπικά αλλά ουσιαστικά διεκδικητής του τίτλου μπαίνοντας στο γήπεδο το βράδυ της Κυριακής. Αυτή την υποχρέωση σου δημιουργεί η ιστορία σου, η φανέλα σου αλλά και η αγωνιστική σου ανάσταση. Με όλες τις (απόλυτα υπαρκτές) επισημάνσεις σε σχέση με το επίπεδο της ενέργειας σωματικά και πνευματικά μετά από τον ιστορική βραδιά της Πέμπτης. Δεν είπαν “δεν βαριέσαι έχουμε την Ευρώπη” οι παίκτες του Ολυμπιακού μετά την ήττα και ήταν φανερό. Και δεν θα μπορούσαν να το πουν με την εικόνα που έχουν το τελευταίο τρίμηνο.

Τελική ευθεία με “δικαιοσύνη”

Όλα τα παραπάνω κάνουν ακόμα πιο σημαντική την νίκη του ΠΑΟΚ. Γιατί ναι μεν είχε ένα σημαντικό χρονικό διάστημα να ηρεμήσει και να προετοιμαστεί κατάλληλα για τον δεύτερο (πρώτος το ματς με την ΑΕΚ) “τελικό” αυτού που έχει χαρακτηριστεί ως πιθανό θαύμα, αλλά έπαιξε και αυτός με ένα τεράστιο “πρέπει” στην πλάτη των παικτών του. Ίσως (άποψή μου) και μεγαλύτερο από αυτό των αντιπάλων του. Και γιατί ο αγώνας ήταν στο σπίτι του και γιατί ο Ολυμπιακός ερχόταν από τον “αποχυμωτή” (δικαιολογία δεν ήταν, αλλά σίγουρα πραγματικότητα που παραδέχθηκε και ο Λουτσέσκου) οπότε για τον κόσμο του ΠΑΟΚ η απαίτηση μεγάλωνε, αλλά και γιατί δεν έχει μείνει κάτι άλλο να διεκδικήσει από τον τίτλο (και το ευρωπαϊκό εισιτήριο που το κλείδωσε με το 2-0). Και απέναντι σε όλα αυτά ο Δικέφαλος παρουσιάστηκε απόλυτα προετοιμασμένος, σοβαρός, διαβασμένος, με τα δυνατά του χαρτιά σε εξαιρετική μέρα και ώριμο παιχνίδι. Έτοιμος να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες του. Το έκανε σε ποσοστό κοντά στο 70% και νίκησε δίκαια και τελικά αρκετά άνετα για να φτάσουμε σε μια τελική ευθεία όπου διεκδικητές του τίτλου είναι οι ομάδες με την καλύτερο μέσο όρο στην απόδοσή τους στα play-offs ανεξάρτητα από τις γκέλες τους. Οι οποίες γιατί άλλωστε να μην υπάρξουν αν θέλουμε να μιλάμε για ανταγωνιστικό πρωτάθλημα;

Αυτή η νίκη πάντως δεν μεγάλωσε αλλά διατήρησε τα (όποια) ποσοστά του ΠΑΟΚ για τον τίτλο. Αυτό βέβαια ήταν και το ζητούμενο, αφού με όποια απώλεια τελείωναν και οι ελπίδες. Παρά την εξαιρετική εικόνα του ΠΑΟΚ πάντως κόντρα στον Ολυμπιακό, θα μου επιτρέψετε να πω ότι “σιγουριά” δεν υπάρχει για τίποτα τις δύο τελευταίες αγωνιστικές (εκτός από την λογική νίκη της ΑΕΚ επί της Λαμίας). Τα περί “τελειωμένου” Παναθηναϊκού στην Τούμπα τα ακούω βερεσέ, ενώ το ντέρμπι της Τετάρτης στο Καραϊσκάκης προβλέπεται (από πολλές απόψεις) μάχη με...πυρηνικά. Για να μη φτάσω μέχρι την πιθανότατη μητέρα όλων των μαχών στο Βικελίδης στο φινάλε. Επειδή έχουν πολλοί βιαστεί να απονείμουν τίτλους από νωρίς αυτή τη σεζόν και... μυαλό δεν βάζουν, ας κρατήσουμε απλά την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί μέχρι τώρα. Η οποία λέει πως “χαϊλάντερ” δεν είναι (αποδεδειγμένα) κανένας από τους διεκδικητές.

ΥΓ: Εύχομαι όλοι αυτοί οι “κάθισε να χάσει” να έχουν βγάλει μια περιουσία από τα πονταρίσματα τους σε όλα αυτά τα ματς που κάποιος... κάθισε να χάσει από κάποιον άλλον φέτος. Είναι κρίμα αυτή η οξυδέρκεια τους να μην έχει και όφελος.

ΥΓ2: Όσα χρόνια και αν περάσουν θα μου προκαλεί αβίαστο γέλιο η φανφάρα του “μόνοι μας και όλοι τους” που γράφουν ΟΛΟΙ στα social media για την ομάδα τους. Καλά κάνει ο οπαδός και νιώθει έτσι μέσα στο ωραίο παραμύθι του βέβαια. Όταν το γράφουν “δημοσιογράφοι” πάντως δεν γελάω. Γιατί αυτοί πουλάνε το παραμύθι. Πάντως να προσέχετε τη μοναξιά γενικά. Δημιουργεί παραισθήσεις.