• 2,5 χρόνια δουλειάς πήγανε... στράφι
• Τα «οικογενειακά» αποδυτήρια εμφάνισαν... ρωγμές

Η χθεσινή συντριβή του Παναθηναϊκού από τον ΠΑΟΚ με 4-1 στην Τούμπα την προτελευταία αγωνιστική των Play Off ήταν ακόμη μία απόδειξη πως φαίνεται πως ότι η κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στους «πράσινους» έχει φτάσει σ' ένα τέλμα.

Το χειρότερο δεν είναι τόσο τα αποτελέσματα όσο το αγωνιστικό πρόσωπο του «τριφυλλιού» το οποίο δείχνει ολοένα και χειρότερο μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αφού του λείπει ένα ξεκάθαρο πλάνο παιχνιδιού. Η έλλειψη αυτού αρχίζει σιγά σιγά να έχει επιπτώσεις και στους ποδοσφαιριστές της ομάδας, οι οποίοι δείχνουν πολλές στιγμές μπερδεμένοι πάνω στο χορτάρι ενώ δεν αποπνέουν και την ίδια αυτοπεποίθηση που είχαν στο παρελθόν.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Gazzetta.gr (@gazzetta.gr)

Πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς πως αυτή γεννήθηκε μέσω της δουλειάς που έριξε αυτή η ομάδα τα 2,5 αυτά χρόνια που κάνει την προσπάθειά της, διατηρήθηκε μετα την αλλαγή προπονητή με τα καλά αποτελέσματα που ήρθαν αρχικά επί Φατίχ Τερίμ, όμως όταν εκείνα εξέλειψαν, άρχισε κι εκείνη να καταρρέει.

Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει στο φινάλε μιας σεζόν που ξεκίνησε διθυραμβικά (πρόκριση επί της Μαρσέιγ στο Βελοντρόμ, νίκη με Βιγιαρεάλ στο ΟΑΚΑ κλπ.) να κινδυνεύει να μείνει εκτός Ευρώπης και χωρίς τρόπαιο.

2,5 χρόνια δουλειάς πήγανε... στράφι

Ο Φατίχ Τερίμ ήρθε στον Παναθηναϊκό στα τέλη του Δεκεμβρίου διαδεχόμενος τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχοντας ένα μεγάλο βάρος στην πλάτη του. Να αναλάβει μία ομάδα, η οποία είχε κάνει τεράστια βήματα προόδου τα τελευταία 2,5 χρόνια που είχε σχημαστιστεί και να την ωθήσει στο βήμα παραπάνω, δηλαδή στην κατάκτηση του τίτλου.

Παρέλαβε ένα σύνολο δουλεμένο, με πλάνο, ομοιγένεια, συγκεκριμένες αρχές μέσα στο παιχνίδι του και αποδυτήρια που έσφιζαν από υγεία. Πολύ λογικό είναι όταν έρχεται ένας νέος τεχνικός σε μια ομάδα να θελήσει είτε να αλλάξει εξ' ολοκλήρου τον τρόπο παιχνιδιού (όχι τόσο σοφό εν μέσω μιας σεζόν) είτε να πατήσει πάνω στο ήδη υπάρχον πλάνο και να προσθέσει δικά του πράγματα στο παιχνίδι.

Ο 70χρονος Τούρκος προπονητής επέλεξε την δεύτερη διαδικασία, δηλαδή να διατηρήσει η ομάδα αυτή την κατοχή και την πρωτοβουλία που την χαρακτήριζε στο παιχνίδι της, θέλοντας να την κάνει όμως να επιτίθεται πιο άμεσα και να πιέζει με περισσότερη ένταση.

Δυστυχώς πέρα από κάποια δείγματα αυτών που υπήρξαν στην αρχή, η συνέχεια έδειξε ότι όχι μόνο δεν προστέθηκαν νέα στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας, αλλά εκείνη άρχισε να χάνει και την ταυτότητά της.

Και η εικόνα της στο γήπεδο πριν και μετά την αλλαγή προπονητή είναι αδιάψευστη απόδειξη αυτού, ειδικά τις στιγμές που εκείνη έμενε πίσω στο σκορ. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν μάθει η ομάδα τους να παλεύει μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο. Άσχετα με το χρονικό διάστημα του αγώνα, το σκορ κλπ., οι «πράσινοι» μοχθούσαν μ' ένα συγκεριμένο πλάνο για να πετύχουν τον στόχο τους.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Panathinaikos FC (@fcpanathinaikos)

Μετά τον ερχομό του Τερίμ αυτό άλλαξε άρδην. Δεν είναι λίγες οι φορές που εκείνος προκειμένου να της δώσει μία παραπάνω επιθετικότητα παρουσίασε στην εξέλιξη του αγώνα μία ομάδα με τρόπο παιχνιδιού... ράγκμπι, δηλαδή 2-3 παίκτες στην άμυνα κι έναν στον κέντρο να γεμίζουν την μπάλα και τους υπόλοιπους μπροστά να μάχονται για να κερδίσουν την κατοχή από τα γεμίσματα.

Όμως, ακόμη και όταν η ομάδα του δεν βρίσκεται πίσω στο σκορ παρουσιάζεται ένα σύνολο χωρίς αυτοματισμούς. Σαν το πλάνο να εναποκείται μονάχα στις εμπνεύσεις των ποδοσφαιριστών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το διάστημα που πήγαινε καλά η ομάδα είχε τους Ιωαννίδη και Μπερνάρντ σε εκπληκτική κατάσταση και με το που υπήρξε ο τραυματισμός των δύο αυτών παικτών, παρουσιάστηκε αυτό το κάκιστο πρόσωπο. Σαν η δική τους «αστρόσκονη» να... καλλώπιζε την άσχημη πραγματικότητα.

Και για να μην μιλάμε μόνο στην θεωρία. Μέχρι την 26η Δεκεμβρίου ο Παναθηναϊκός μετρούσε 2,22xG ανά αγώνα, νούμερο αν μη τι άλλο εντυπωσιακό, 0,98xG κατά ενώ το PPDA, δηλαδή ένας δείκτης που περιγράφει την πίεση που ασκεί μια ομάδα αριθμώντας τις πάσες επιτρέπει στον αντίπαλό της μέχρι να κάνει την πρώτη της αμυντική ενέργεια, έγραφε 6,82.

Τι συνέβη μετά την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία της ομάδας; Η επιθετική απειλή του κλαμπ έπεσε στο 1,62, δηλαδή 0,6xG χαμηλότερα, η απειλή που δέχεται η άμυνά του εκτοξεύθηκε στο 1,40, δηλαδή αυξήθηκε κατά 0,42 ενώ ο δείκτης PPDA ανέβηκε στο 8,50., δηλαδή εκείνη επέτρεπε 1,68 πάσες παραπάνω.

Όσον αφορά τα αποτελέσματα του στα παιχνίδια κόντρα στις τρεις άλλες ομάδες του Big-4 σε Κύπελλο και πρωτάθλημα, δηλαδή τους ανταγωνιστές του «τριφυλλιού» για τον τίτλο, ο Τερίμ μέτρησε τέσσερις νίκες, τρεις ισοπαλίες και πέντε ήττες, κοινώς είχε ένα ποσοστό νικών 33,3%, μία νίκη κάθε τρία ντέρμπι. Αν το κοιτάξουμε αυτό αυστηρά σε επίπεδο πρωταθλήματος, τότε το ποσοστό πάει στο 37,5% κι όλα αυτά ενώ μένει ένα ακόμα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στην Λεωφόρο.

Τα «οικογενειακά» αποδυτήρια εμφάνισαν... ρωγμές

Δεν είναι όμως μόνο το κάκιστο αγωνιστικό πρόσωπο. Εξίσου σημαντικό είναι και το θέμα των αποδυτηρίων. Πριν την αλλαγή, εκείνα απέπνεεαν έναν αέρα ενότητας, δεν υπήρχαν γκρίνιες, οι ποδοσφαιριστές είχαν εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ τους και όλο αυτό, σε συνδυασμό και με την δουλειά που γινόταν και την αξιοκρατία που υπήρχε, βοηθούσε την ομάδα να αποπνέει αυτοπεποίθηση και να έχει μία εξαιρετική ατμόσφαιρα.

Οι παίκτες έμπεναν μέσα στο γήπεδο, έκαναν το παιχνίδι τους, το ευχαριστιόντουσαν πρώτα εκείνοι και στην συνέχεια διαχειριζόντουσαν το αποτέλεσμα. Αν ερχόταν η νίκη με καλό ποδόσφαιρο καλώς, αν όχι ή δεν ερχόταν μετά από καλή απόδοση, υπήρχε αυτοκριτική, χωρίς δικαιολογίες και στην συνέχεια πήγαιναν παρακάτω.

Τώρα βλέπουμε παίκτες που έχουν μόνιμη θέση στην εξέδρα κι έπειτα μπορεί να εμφανιστούν ξαφνικά για ένα ματς και μετά ξανά το ίδιο, όπως έγινε με τον Ρούμπεν χθες ή με τον Σένκεφελντ και τον Αϊτόρ νωρίτερα. Βλέπουμε παίκτες να βγαίνουν και να κάνουν δηλώσεις σχετικά με τον χρόνο συμμετοχής τους και το αν τους θέλει η ομάδα.

Κι αν αυτό θεωρείται πως αφορά μόνο εκείνους προσωπικά δεν είναι έτσι, γιατί αυτοί μεταξύ τους έχουν αναπτύξει σχέσεις, φιλίες και προφανώς όταν κάποιος νιώθει ότι κάποιος δικός του αδικείται, νιώθει κι εκείνος περίεργα. Και κάπως έτσι φτάνει το κλίμα να χαλάει, όχι τόσο μεταξύ των παικτών, αφού οι δεσμοί τους είναι ισχυροί, όμως κλονίζεται η εμπιστοσύνη προς το τεχνικό επιτελείο.

Βλέπουμε παίκτες να βγαίνουν με σκυμμένα κεφαλιά από το γήπεδο, όχι γιατί χάνουν, αλλά επειδή δεν είναι ικανοποιημένοι πρώτα απ 'όλα από την δική τους προσπάθεια. Και η αναφορά αυτή δεν γίνεται προφανώς στην διάθεσή τους, η οποία δεν αμφισβητείται (άσχετα με τις ευθύνες που μπορεί κι εκείνοι να έχουν, φυσικά σε μικρότερο βαθμό), αλλά στον τρόπο που γίνεται η προσπάθεια. Και δυστυχώς αυτό φέρνει ξεσπάσματα και ξενέρα.

• Ο ΠΑΟΚ το αξίζει ακόμα κι αν το χάσει, ο Παναθηναϊκός έμεινε με τον «Μουτζούρη» στο χέρι

Όλα αυτά προφανώς έχουν αντίκρισμα και στις τάξεις των φίλων της ομάδας όπου υπάρχει διάχυτη απογοήτευση. Η στενοχώρια για την αποτυχημένη προσπάθεια κατάκτησης του πρωταθλήματος είναι μεγάλη. Όμως αυτό δεν είναι το χειρότερο. Πέρυσι συνέβη ακριβώς το ίδιο και με χειρότερο τρόπο, επομένως όλοι ξέρουν το συγκεκριμένο συναίθσημα. Αυτο που χειροτερευεί την φετινή κατάσταση όμως είναι ό,τι δεν υπάρχει ελπίδα.

Μία ελπίδα που πέρυσι δεν έσβησε ακόμα και μετά απ' όσα συνέβησαν στο φινάλε του πρωταθλήματος. Γιατί; Επειδή υπήρχε ένα πλάνο πάνω στο οποίο δούλευε η ομάδα κι αυτό θα συνεχιζόταν και του χρόνου.

Και γι' αυτό, όταν ο Παναθηναϊκός έφερε ισοπαλία στην Λεωφόρο με τον Άρη (1-1) την τελευταία αγωνιστική, οι φίλαθλοι της ομάδας όχι μόνο χειροκρότησαν τους ποδοσφαιριστές της, αλλά μετά την μπήκαν μέσα στο γήπεδο για να βγάλουν φωτογραφίες μαζί τους και να τραγουδήσουν αναγνωρίζοντας την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλαν.

Φέτος, αυτή η ελπίδα έχει δώσει την θέση της στο σκοτάδι...