Για προπονητή και... αντιβίωση ρωτάμε τον κατάλληλο άνθρωπο

• Για κουβέντα ή για δουλειά
• Με “Ελ Σιντ” δεν κερδίζεις

Στο θέμα “Παναθηναϊκός-Τερίμ” αυτό που έχει πραγματικά αξία τώρα είναι το άμεσο άλλα και το απώτερο μέλλον. Αυτό που αφορά αρχικά το Κύπελλο και το ευρωπαϊκό εισιτήριο και μετά το επόμενο βήμα για τη νέα σεζόν. Στη φάση που είμαστε εκτιμώ πως ο οπαδός του Τριφυλλιού μπορεί να νιώθει μια σχετική “ασφάλεια” για το άμεσο μέλλον. Όχι σιγουριά για κατάκτηση των δύο στόχων, αλλά τουλάχιστον “ασφάλεια” όσον αφορά τη διαχείριση της κατάστασης με καλύτερο τρόπο από αυτόν που έγινε από τον Τούρκο τεχνικό.

Δεν είναι μάγος ο Χρήστος Κόντης, όπως και κανένας προπονητής ειδικά όποιος έρχεται να αναλάβει μια δύσκολη αποστολή με τη μορφή του κατεπείγοντος. Μπορεί να φανεί τέτοιος, αν έχει κάποια καλά αποτελέσματα στην αρχή, καθώς το σύστημα ηρεμεί και αυτό (συνήθως) βοηθάει στην ισορροπία και τα αποτελέσματα, αλλά απαιτείται μεγαλύτερο διάστημα για να δεις αν αυτός είναι ο άνθρωπος που θέλεις και σε βάθος χρόνου. Το αναφέρω αυτό γιατί δεν θεωρώ απίθανο ο Γιάννης Αλαφούζος να αλλάξει πάλι κατεύθυνση για το προφίλ του προπονητή που θέλει στην ομάδα και από την...αυτοκρατορική προσέγγιση και το μεγάλο όνομα, να επιστρέψει στο “χτίσιμο”. Αν λοιπόν ο Κόντης τα πάει καλά το επόμενο δεκαήμερο τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Ήταν δεδομένα χαμένη η υπόθεση των δύο “τελικών” με τον Τερίμ; Ότι και να απαντήσουμε εμείς έχει -αλήθεια- σημασία; Το αφεντικό της ΠΑΕ έκρινε πως “ναι” και αποχαιρέτησε τον άνθρωπο που έφερε στην Ελλάδα για να πάρει το πρωτάθλημα, όταν έκρινε πως ο Γιοβάνοβιτς δεν έχει ελπίδες να τα καταφέρει. Όταν είχε καταλήξει πως είναι και αυτός “χαμένη υπόθεση”. Και κάπου εδώ ανεξάρτητα με τι θα καταφέρει ο Παναθηναϊκός με τον Κόντη στο τιμόνι ξεκινάει το αιώνιο μπλέξιμο που είναι (σχεδόν)...ενδημικό στην Ελλάδα και δημιουργεί τα ερωτήματα για το επόμενο βήμα των Πρασίνων.

Για κουβέντα ή για δουλειά

Πως επιλέγονται οι προπονητές; Με βάση το αν κάνουν “κλικ” στον ιδιοκτήτη μιας ομάδας για να πίνουν καφέ, ουίσκι, μπύρα, τσίπουρο και να κάνουν ωραίες συζητήσεις (όχι απαραίτητα μόνο για το ποδόσφαιρο) ή για να κάνουν τη δουλειά για την οποία θα πληρωθούν; Μην αδικήσω τον Γιάννη Αλαφούζο, το “σπορ” αυτό είναι προσφιλές σε όλους τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι μόνο σε αυτούς. Οι αλλαγές προπονητών και οι αποτυχίες (τους) στις επιλογές, είναι σαφώς περισσότερες από τις επιτυχίες. Σε σημείο που, όταν μετά από πολλά χαμένα ”κανονάκια” τα αφεντικά βρίσκουν, κάποια στιγμή, αυτόν που μπορεί να κάνει τη δουλειά αναρωτιόμαστε δύο πράγματα. Το πρώτο... “τελικά μήπως είναι πραγματικά πιο απλό απ όσο φαίνεται να φτιάξεις ομάδα και όχι να σκορπάς τσάμπα χρήμα;” και το δεύτερο... “πως στο καλό βρέθηκε αυτός ο προπονητής στην Ελλάδα;”. Βλέπετε (και όχι άδικα) το έχουμε για νεκροταφείο τεχνικών το ποδόσφαιρο μας. Και για να λέμε την αλήθεια, δεν φταίνε πάντα οι προπονητές για αυτό.

Το ερώτημα λοιπόν θα είναι πάντα πως επιλέγεις έναν τεχνικό. Όπως και ποιος τον επιλέγει. Οκ, αυτός που βάζει τα λεφτά θα πάρει την τελική απόφαση. Ποιον ακούει όμως; Αυτό που ξέρει ή αυτόν που πιστεύει πως ξέρει; Εδώ είναι που το πράγμα μπλέκεται. Όλοι μας κάποιον έχουμε που συμβουλευόμαστε. Κάποιον που μετράμε τη γνώμη του περισσότερο. Για τον Αλαφούζο στην πιο πρόσφατη επιλογή του ήταν ο Ατζούν. Στην περίπτωση του Γιοβάνοβιτς προφανώς ευτύχησε -σε εκείνο το φεγγάρι- να μετρήσει περισσότερο τη γνώμη κάποιου που ήξερε καλύτερα ποδόσφαιρο και η κίνηση βγήκε. Μέχρι εκεί που βγήκε. Γιατί πρέπει να διευκρινίσω κάτι. Άσχετα με τον άκομψο τρόπο που έγινε η αποπομπή του Σέρβου τεχνικού, μπορεί όντως το αφεντικό να καταλήξει πως ήταν απαραίτητη η αλλαγή. Σωστό ή λάθος είναι δικαίωμα του. Το θέμα είναι το “μετά” όμως. Υπό κανονικές συνθήκες στη δομή της ομάδας, με ικανό τεχνικό σύμβουλο προχωράς στην αλλαγή βρίσκοντας αυτόν που θα σε πάρει στο παραπέρα βήμα που θέλεις και μάλιστα άμεσα. Όταν όμως αποφασίζεις με τη γνώμη του “φίλου” με τον οποίο κάνεις μπίζνες, σε άλλο τομέα και τον εκτιμάς, είναι όπως όταν παίρνεις αντιβίωση όχι επειδή το κρίνει απαραίτητο ο γιατρός, αλλά επειδή σου είπε κάποιος ότι κάνει δουλίτσα. Έχει αποδειχθεί πως δεν κάνει...

Με “Ελ Σιντ” δεν κερδίζεις

Το να βρίζει κάποιος τώρα τον Τερίμ είναι πέρα από άκομψο και ανέντιμο. Το κάνουν και αρκετοί από αυτούς που τον προσκυνούσαν μαγεμένοι, όταν έκανε τα πειράματα με τον Κώτσιρα (μια χαρά παίκτης δεν είναι αυτός το θέμα). Αν ο Τούρκος έδειχνε άλλο πρόσωπο στον Αλαφούζο και τον μάγεψε για να τον προσλάβει και άλλο έβγαλε στον πάγκο, τότε ναι να τα ακούσει. Αλλά για όποιον παρακολουθούσε την πορεία του, τα χαρακτηριστικά του ήταν σαφή μέχρι την αποστρατεία του (γιατί από εκεί τον ανακάλεσαν). Δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με το αν κάποιος νιώθει ότι είναι όντως “αυτοκράτορας” και θα πάει στους... ιθαγενείς να τους μάθει δέκα πράγματα, για το πως γίνεται η δουλειά. Γιατί τότε πάμε στο... “Δεν έχει σημασία ποιος είναι απέναντί μου, αφού απέναντί του είμαι εγώ. Και εγώ είμαι ο Τερίμ”. Αυτό ακριβώς ήταν που έβγαλε ο Τούρκος στον Παναθηναϊκό. Και ήταν ακόμα ένας προπονητής από αυτούς που δεν κάνουν ποτέ λάθος. Αλλά την εποχή της εξαντλητικής ανάλυσης και προετοιμασίας κανένας δεν κέρδισε αγώνα με προπονητή “Ελ Σιντ” που θα τρομάξει τον αντίπαλο με τη φήμη του.

Όλα αυτά όμως ήταν που αγόρασε ο Αλαφούζος. Και φτάνουμε στο απλό συμπέρασμα που λέει πως -προφανώς- δεν ήξερε τι αγόρασε. Και μετά πάμε στο ερώτημα που κάνει κύκλους. Αν δεν ήξερε και τώρα που και χρήμα έδωσε και ήθελε κάτι που να του εγγυηθεί την κατάκτηση του τίτλου, πως θα το ξέρει και μετά τις 25 Μαϊου; Και ποιον θα ακούσει τότε; Τον Ατζούν; Έναν άλλο “Ατζούν”;

Ο Κόντης λοιπόν μπορεί να τα καταφέρει την επόμενη εβδομάδα. Μέσα παίζει με τον Ολυμπιακό και ο Άρης δεν είναι φαβορί απέναντί του. Οι παίκτες θα νιώσουν την ανάγκη αντίδρασης. Αντε και τα καταφέρνει λοιπόν και ο Αλαφούζος “ψήνεται” και τον κρατάει ως πρώτο προπονητή. Είναι σίγουρο πως είναι η σωστή απόφαση; Αλλά και αν δεν το κάνει, μήπως...έπρεπε να τολμήσει; Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν. Όταν αυτός που πρέπει να εμπιστευτείς δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι θα αποφασίσει σωστά, αφού συνήθως δεν το κάνει. Και (είπαμε), όχι μόνο αυτός στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά όποιος έχει το μαχαίρι έχει και το καρπούζι, οπότε έτσι θα πάει το πράγμα. Αν κάποιος διαφωνεί μπορεί να κάνει συλλαλητήριο, αλλά απ ότι έχουμε δει ούτε στην πολιτική δεν δουλεύει πλέον αυτό.