ΑΕΚ: Ένα πρωτάθλημα που χάθηκε (και κατέληξε) στην Τούμπα!

• Όσο το άξιζε η ΑΕΚ το πρωτάθλημα αυτό, αντίστοιχα το άξιζε και ο ΠΑΟΚ

Είναι προχωρημένη η ώρα που γράφω τούτο το κείμενο... Η αλήθεια είναι ότι το ξημερώσαμε στης Φιλαδέλφειας τα μέρη και παρά την πίκρα της απώλειας του τίτλου, δεν υπήρχε η απογοήτευση και η πικρία εκείνη, η οποία σε συντροφεύει τέτοιες νύχτες όπου χάνεις κάτι τόσο σημαντικό όσο ο τίτλος. Η ΑΕΚ απέτυχε για φέτος στο στόχο της κατάκτησης του πρωταθλήματος και ας ήταν για δεύτερη σερί σεζόν εκείνη η διεκδικήτρια της κούπας, πέρυσι με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, φέτος έχοντας απέναντί της τον ΠΑΟΚ. Είναι ξεκάθαρο ότι η ολοκλήρωση της σεζόν βρίσκει την ομάδα του Ματίας Αλμέιδα να 'χει αποτύχει να πετύχει την περσινή επιτυχία, κοινώς την κατάκτηση δυο τίτλων, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει τίποτα που να μετατρέψει σε πιο όμορφη την κατάσταση. Δεν υπάρχει στ' αλήθεια κανένας λόγος για να γίνει αυτό... Ο Δικέφαλος κατέγραψε αποτυχία και από αυτή πρέπει να μάθει και να βγει πιο δυνατός για την επόμενη σεζόν, απλά και ξεκάθαρα, όσο δεν γίνεται περισσότερο!

Σε όλο το διάστημα υπήρχαν απόψεις και κείμενα που εστίαζαν στο ότι η ΑΕΚ ενδέχεται να χάσει το πιο εύκολο πρωτάθλημα της ιστορίας της και θεωρώ πως αυτό βασιζόταν στην ελληνική κλασική νοοτροπία που έγινε μεγάλη προσπάθεια για να αλλάξει. Ήταν πολλά τα προηγούμενα χρόνια που βίαζαν το ποδόσφαιρο, την αλήθεια, με αποτέλεσμα να πληγωθεί το ίδιο το άθλημα και φυσικά να απαξιωθεί όσο δεν γίνεται. Πότισε το κεφάλι του ποδοσφαιρόφιλου με την ασχήμια και την αλητεία δεκαετιών, με αποτέλεσμα να αμφισβητεί την ομορφιά των τελευταίων ετών, είτε τον τίτλο κατακτούσε η Ένωση (όπως πέρυσι), είτε ο Ολυμπιακός (για σερί χρόνια με Μαρτίνς), είτε ο ΠΑΟΚ, αφού έπρεπε με κάθε τρόπο να απαξιωθεί το προϊόν και ας διανύει τις καλύτερες των εποχών του...

Ο προηγούμενος τίτλος κρίθηκε στην πρότελευταία στροφή με την ΑΕΚ να τον διεκδικεί και να τον κατακτάει τελικά... Φέτος φτάσαμε στο τέλος, στη τελευταία αγωνιστική, για να καταφέρει ο ΠΑΟΚ να κερδίσει το 4ο πρωτάθλημα στην ιστορία του, με την Ένωση του Αλμέιδα να αποτελεί για δεύτερη σερί σεζόν τη βασική διεκδικήτρια του τίτλου! Αν μη τι άλλο η πρόοδος είναι απίθανη, η εξέλιξη συγκλονιστική, η ομάδα της Τούμπας κατέκτησε άξια τον τίτλο με την πορεία που έκανε στα play off, άσχετα που αν στράβωνε η κατάσταση δεν θα υπήρχε αντίστοιχα η αναγνώριση, είναι ελληνικό το φαινόμενο και δεν αλλάζει. Πρέπει και έχουμε μάθει να ζούμε με αυτή την κατάσταση, είναι το απόλυτο Ελλαδιστάν, το γνωρίζουν όλοι!

Πάμε λίγο στο δια ταύτα για το πώς έχασε η ΑΕΚ το πρωτάθλημα, προκειμένου, να καταφέρω να σας μεταφέρω λίγο σε πιο προσωπικό επίπεδο, πως βίωσα όλο αυτό που έγινε στη τελευταία αγωνιστική... Όπως υπογραμμίζω στο τίτλο του άρθρου μου: πρόκειται για ένα πρωτάθλημα το οποίο χάθηκε (και τελικά κατέληξε) στην Τούμπα για την ομάδα του Ματίας Αλμέιδα. Γιατί το γράφω αυτό; Μα φυσικά διότι πολύ απλά στην αναμέτρηση της Ένωσης με τους ασπρόμαυρους στην Θεσσαλονίκη υπήρξε ένα σκορ στο 1-2 για τους νταμπλούχους έως και το 81ο με 82ο λεπτό. Κάτι που σημαίνει πως η ΑΕΚ κρατούσε τον τίτλο σφιχτά στα χέρια της και είχε μάλιστα τη δυνατότητα να ...σπαταλήσει και ένα μαξιλαράκι: να δεχτεί και το γκολ της ισοφάρισης! Αντί αυτού οι κιτρινόμαυροι δέχτηκαν δυο τέρματα, έχασαν με 3-2 και φυσικά τη δυνατότητα να είχαν κλειδώσει τον τίτλο στην Θεσσαλονίκη!

Όσο το άξιζε η ΑΕΚ το πρωτάθλημα αυτό, αντίστοιχα το άξιζε και ο ΠΑΟΚ

Πάμε τώρα και στο βιωματικό κομμάτι που 'χει σημασία αφού όλα τα αγωνιστικά, οι στραβές πριν και κατά τη διάρκεια των play off, έχουν αναλυθεί και υπογραμμιστεί ξανά και ξανά... Η μέρα της τελευταίας στροφής ξεκίνησε με αρκετό τρέξιμο για εισιτήρια σε φίλους αδερφικούς και μη, από Ελλάδα έως Καναδά, για οικογένειες και παιδιά. Με μπόλικο άγχος για να εξυπηρετήσουμε όμορφους ανθρώπους και παράλληλα να προλάβουμε να είμαστε εκεί για την οικογένειά μας και να το ζήσουμε μαζί της, όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, ανεξάρτητα από την κατάληξη... Δεν χρειάζεται να γράψω ότι χαλάστηκα με τη τελική κατάληξη της βραδιάς και την απώλεια του τίτλου, θα ήμουν ψεύτης αν σας έγραφα ότι δεν με χάλασε καθόλου, προς Θεού. Μα είχα υπέροχους λόγους για να μη με πάρει από κάτω όπως περίμενα ότι θα συνέβαινε πριν την ολοκλήρωση της αγωνιστικής, ειλικρινά δεν το περίμενα.

Στ' αλήθεια είναι διαφορετικό να βλέπεις το ματς και την εξέλιξη της ...κούπας έχοντας θέση στην εξέδρα και μαζί σου τον γιο σου, την γυναίκα σου και τη μητέρα σου, ή τέλος πάντων αυτό ισχύει με εμένα. Μου μετρίασε σε μεγάλο βαθμό την πίκρα και τον πόνο της απώλειας του τίτλου! Μπορεί κάποιος να μη το πιστεύει μα αλήθεια το εννοώ. Ίσως έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι στο κεφάλι μου είχε ωριμάσει εντελώς η ιδέα ότι όσο το άξιζε η ΑΕΚ το πρωτάθλημα αυτό, αντίστοιχα το άξιζε και ο ΠΑΟΚ, με την εικόνα που είχε στη διαδικασία των play off. Όπως και να 'χει η όλη φάση με βρήκε πολύ χαλαρό στη διάρκεια και στο τέλος της κατάστασης, συνάντησα τον εαυτό μου και τον βρήκα γεμάτο από ΑΕΚ. Στα μάτια και τη χαρά του γιου μου που ήταν μαζί στο γήπεδο και σε εκείνα της Ηρώς αλλά και της μητέρας μου Ρένας.. Μαζί ήμασταν και τον περασμένο Μάιο όταν γιορτάσαμε την κούπα, μαζί και τώρα, με μια ευχή: να με αξιώσει ο Θεός να είμαστε όλοι μαζί και τέτοια εποχή του χρόνου στο γήπεδό μας, στο σπίτι μας...

Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω το γιατί... Τα δυο παιχνίδια ήταν στα χασομέρια και ξαφνικά συνάντησε το βλέμμα μου εκείνο της γυναίκας μου. Είδα στη ματιά της όλα όσα (ειλικρινά είχα ανάγκη να δω) έπρεπε, αφού δίχως να πει κουβέντα, μου τα έλεγε όλα, ή τα κατάλαβα εγώ. Το βλέμμα της διασταυρώθηκε με το δικό μου και ήταν τέτοιο που έλεγε «είναι καλά; πόσο να χαλάστηκε; δεν θέλω να είναι στεναχωρημένος»... Μπορεί και να μην ισχύει καν! Ωστόσο εγώ αυτό εισέπραξα και ένιωσα τόσο όμορφα και ποιος δεν θα το ένιωθε, να αντιλαμβάνεται πόσο σε αγαπάει ο άνθρωπός σου, η ζωή σου και πόσο ταυτόχρονα κι εσύ. Όπως και όταν ρώτησα το γιο μου αν πέρασε καλά και πήρα την απάντηση «και φυσικά μπαμπά, κέρδισε η ΑΕΚάρα», τόσο απλά, τόσο ειλικρινά, τόσο αγαπησιάρικα... Μπορεί να μοιάζουν γραφικά, σε εσάς, μπορεί και γελοία, αλλά είναι γεγονός και με βρήκε το τέλος της βραδιάς καλά, ήσυχο και καθόλου πονεμένο!

Έπειτα έπρεπε να γυρισώ τη μάμα σπίτι της... Ήρθε από νωρίς στης Φιλαδέλφειας τα μέρη και έμεινε δύναμη έως αργά. Ο άνθρωπος που μας τα έμαθε μαζί με τον πατέρα μου όλα αυτά: γήπεδο, ΑΕΚ, αγάπη δίχως αντάλλαγμα... Ήταν η σειρά της να τη ρωτήσω αν πέρασε καλά και η απάντησή της, απλά της μάνας, της απόλυτης αγάπης: «μια χαρά, τέλεια ήταν, είμαι γεμάτη και ας μην πάω ξανά του χρόνου γήπεδο αντράκι μου, μόνο που σε ταλαιπώρησα να με πας και να με φέρεις»! Η στιγμή που στεναχωρήθηκα ήταν αυτή, όχι -που με χάλασε φυσικά- με την απώλεια του τίτλου, αλλά αυτή η έκφραση της μητέρας πως νιώθει βάρος και στην αλήθεια δεν υπάρχει καν σα σκέψη. Όμως η μάνα είναι πάντα πρώτα για το παιδί της, να σκεφτεί εκείνο και αν το ...ταλαιπωρεί τη στιγμή που έως το μεγαλώσει του 'χει δώσει τα πάντα, τη στιγμή που 'χει καταστήσει σαφές ότι η ζωή της ανήκει στο παιδί της! Ξέρετε η μητέρα μου η Ρένα παλιά συμπαθούσε πολύ τον ΠΑΟΚ και τον Λαγωνίδη, δεν είχε τόση πίκρα δεδομένα που το πήραν οι θεσσαλονικείς, αρκεί όπως μου έλεγε από πάντα: «να μην το παίρνουνε αγόρι μου αυτοί» (καταλαβαίνετε όλοι θαρρώ).

Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε άξια το πρωτάθλημα και πάμε παρακάτω... Για την ΑΕΚ τα είπε όλα ο Αλμέιδα, πολλά, τα πάντα. Από αύριο θα ασχοληθούμε με ΟΛΑ...