ΠΑΟΚ: Κατάπινε σπαθιά και «έφτυσε» τίτλο!

• Όταν δεν ήταν όλα ρόδινα
• Το... αγγλικό μοντέλο

Ότι λέει ο τίτλος. Ούτε δεύτερη κουβέντα και αμφιβολία. Ότι έχει γραφτεί μέχρι τώρα από όλους αυτούς που έβγαλαν το καπέλο στον ΠΑΟΚ για την κατάκτηση του πιο συναρπαστικού πρωταθλήματος στην ιστορία της (για εμάς τους... Generation X) Α' Εθνικής. Έχω βιώσει πάνω από 47 διοργανώσεις -έχοντας συναίσθηση του τι βλέπω- οπότε το λέω με το χέρι στην καρδιά πριν μιλήσω/γράψω.

Αυτή είναι και η μεγάλη “κοινή” ικανοποίηση στο τέλος της διαδικασίας. Το “κοινή” αφορά αυτό που αισθάνθηκε ο μέσος “κανονικός” φίλος του ποδοσφαίρου, όχι ο βαριά κολλημένος που δεν μπορεί ποτέ να χαρεί κάτι που δεν αφορά την ομάδα του. Δικαίωμα του ασφαλώς, αλλά παράλληλα και...πρόβλημά του. Έχω ξεκολλήσει “αιώνες” από τέτοιες σκέψεις και -παράλληλα- στην εποχή της απαξίωσης και της μιζέριας που ζούμε οφείλουμε να λέμε ένα μεγάλο “μπράβο” σε ένα ατόφιο success story όπως αυτό του ΠΑΟΚ της σεζόν 2023/24. Όχι από ευγένεια (από την πλευρά μου) ή επειδή το κάνουν όλοι, αλλά επειδή το πιστεύω από καρδιάς.

• ΠΑΟΚ: Mε τον τέταρτο καλύτερο συντελεστή σε όλο το Champions Path!

Έγραψα το βράδυ της Κυριακής στα social media πως το τεράστιο “μπράβο” ο ΠΑΟΚ δεν περιμένει να το ακούσει από κανέναν γιατί το κέρδισε μόνος του αυτοκρατορικά. Δεν ήταν καν έπαινος για να λέμε την αλήθεια. Απλά μια διαπίστωση που όμως είναι ο μεγαλύτερος... έπαινος απ' όλους, αν το σκεφτούμε καλύτερα. Ειδικά η έκρηξη του τελικού 4Χ4 σε αντίστοιχα ντέρμπι με το τελευταίο να είναι ο ορισμός της λέξης (με την αγγλική έννοια) στην έδρα του μεγαλύτερου εχθρού σου, είναι κάτι που κάνει αυτό το πρωτάθλημα πιο εντυπωσιακό και από το αήττητο. Και ακριβώς εδώ κολλάει η... κατάποση σπαθιών του τίτλου. Κυρίως (αλλά όχι μόνο) από τον Λουτσέσκου. Γιατί πρώτα και πάνω απ' όλους σε τέτοιες καταστάσεις είναι η ομάδα. Αν δεν λειτουργήσεις έτσι και τον Πεπ να έχεις στον πάγκο δεν πας πουθενά. Και ο απόλυτος μετρ προπονητικής και ψυχολογίας να είναι ο κόουτς, το μήνυμα δεν περνάει και το κουμπί δεν γυρίζει, αν όλοι και όλα δεν λειτουργήσουν σαν ένας άνθρωπος. Αλλά οκ, ο Ρουμάνος εμπνέει. Όχι πάντα, αλλά κατά βάση, πάρα πολύ!

Όταν δεν ήταν όλα ρόδινα

Στο ποστάρισμα που ανέφερα πιο πάνω (στα social) ένας φίλος επεσήμανε σε σχόλιο την εμμονική και αυτή τη βραδιά του (απόλυτου) θριάμβου του, αναφορά του Λουτσέσκου σε κλεμμένο πρωτάθλημα κλπ. Πέρα από το γεγονός ότι είναι δικαίωμα του 100% να εκφράζει τα συναισθήματα του, πρέπει κάποια στιγμή να καταλήξουμε ότι ο Ρουμάνος τεχνικός, πέρα από εξαιρετικός τεχνικός για τα δεδομένα του ελληνικού πρωταθλήματος είναι και ένα μεγάλο παιδί, που δεν ξέρει να χάνει. Συμβαίνει! Το έχει (έχουμε) πολύς κόσμος, απλά δεν είμαστε πάνω στην κεντρική σκηνή όπως αυτός ώστε να φαίνεται τόσο πολύ. Είναι σαφές πως όταν κερδίζει ο Λουτσέσκου μπορεί να είναι ο πιο καταδεκτικός άνθρωπος του κόσμου. Όταν χάνει, φταίνε (συνήθως) χιλιάδες άλλα πράγματα εκτός από την αξία αυτού που τον νίκησε. Αυτό είναι, δεν θα αλλάξει και πάμε παρακάτω.

Αν θέλετε να κρατήσετε κάτι από αυτά που είπε ο προπονητής του ΠΑΟΚ, θα συμβούλευα να εστιάσετε σε πολλά άλλα -πραγματικά- σημαντικά, που έχουν να κάνουν με την εξέλιξη του συγκεκριμένου γκρουπ στη διάρκεια σεζόν και στο πως ατσαλώθηκε μέσα από τις καλές στιγμές του αλλά και τις στραβές του. Αλλά κυρίως για την επισήμανση που έκανε για το ξεκίνημα λέγοντας: “Ξεκινήσαμε τη σεζόν με τεράστιο αρνητισμό. Λίγοι μας έδιναν πιθανότητες πρόκρισης στους ομίλους της ευρωπαϊκής διοργάνωσης ή κατάκτησης του τίτλου”. Επιτρέψτε μου να σημειώσω, φίλοι (όντως) αγαπημένοι από τη Θεσσαλονίκη πως αυτή τη ατάκα δεν αφορούσε τόσο (μάλλον ελάχιστα) την Αθήνα, αλλά την ίδια την ευρύτερη οικογένεια του ΠΑΟΚ. Και αν η σεζόν κατέληξε με τον Λουτσέσκου, το βράδυ της 19ης Μαϊου, να λατρεύεται στον Λευκό Πύργο και την Τούμπα,, δεν ήταν πάντα ανέφελη η σχέση του με τον κόσμο της ομάδας σε αυτή την πορεία. Και όχι με μικρή μερίδα. Ίσως και για αυτό να ήταν -όπως είπε- αυτό το πρωτάθλημα “πολύ διαφορετικό από το προηγούμενο”. Και σίγουρα καλύτερο.

Ακόμα κάτι “σίγουρο” είναι πως και τώρα στα 55 του χρόνια, με όση πίστη (έως και έρωτα) έχει στον εαυτό του ο Λουτσέσκου βίωσε μια σεζόν στην οποία έμαθε πολλά και χρήσιμα καταφέρνοντας να εξελίξει τον εαυτό του ακόμα περισσότερο. Ειδικά μετά τον αποκλεισμό από την Μπριζ, είτε μόνος του, είτε με τους συνεργάτες του ο Ρουμάνος είναι σαφές ότι άκουσε και διάβασε την πραγματικότητα και την ανάγκη, περισσότερο από τα κολλήματα του (αυτά που έχουν κατά βάση όλοι οι προπονητές), αναφορικά με το παιχνίδι της ομάδας του και γύρισε τον διακόπτη όσο έπρεπε (τακτικά) για να έρθει αυτό το εντυπωσιακό 4Χ4 και ο τίτλος. Και αυτό το κομμάτι της σεζόν να απομονώναμε και πάλι “άξιος” θα λέγαμε, αλλά είναι πολλά περισσότερα για να φτάσουμε εκεί. Τα έχω γράψει μέσα στη σεζόν, όταν στην διελκυστίνδα, κυρίως με την ΑΕΚ, ο Δικέφαλος του Βορρά έδειχνε να κάνει αυτό το βήμα για να κερδίσει τη μάχη παίρνοντας τον τίτλο του φαβορί. Συνεχόμενες ευρωπαϊκές προκρίσεις, πορεία με ματς ανατροπών και διατήρηση του τίτλου του διεκδικητή στο πρωτάθλημα, (αλλά και του νταμπλ) με...λελογισμένο μπάτζετ, με επτά σημαντικές αλλαγές στο (ούτως ή άλλως ελλειμματικό αριθμητικά) ρόστερ, με παίκτες που άργησαν να μπουν στο κλίμα της ομάδας και έπρεπε να ενταχθούν παράλληλα με απαιτητικά παιχνίδια. Αν ήταν άλλος στη θέση του, με διαφορετικό πιο ήπιο προφίλ θα θέλαμε όλοι να τον... παντρευτούμε κιόλας, όχι μόνο να αναγνωρίσουμε την αξία του. Αλλά είναι και θα είναι πάντα ο Λουτσέσκου. Οπότε θα λέμε... “ρε τι έκανε ο π... πάλι”!!!

Το... αγγλικό μοντέλο

Βλέπετε όμως την παγίδα έτσι; Ξεκινάς να μιλήσεις για τον ΠΑΟΚ συνολικά και η κουβέντα όπου και να πάει, φτάνει (πολύ γρήγορα) στον προπονητή του και εκεί μένει. Λογικό βέβαια, αφού είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη όλο το βάρος της ΠΑΟΚτσίδικης εξωστρέφειας έχει πέσει επάνω του. Μέχρι που ο Γιώργος Σαββίδης αφιέρωσε τον τίτλο στον πατέρα του (“ είναι μόνο για αυτόν” όπως είπε) και θυμηθήκαμε πως ο ΠΑΟΚ έχει φτάσει να λειτουργεί σχεδόν σε...αγγλικό μοντέλο σε αυτό το σκέλος. Λέμε και γράφουμε πολλά (σχεδόν τα πάντα) σε σχέση με τον μάνατζερ του (όχι απλά τεχνικό του) και όχι τον ιδιοκτήτη. Έτσι θα έπρεπε να είναι γενικά βέβαια, άσχετα αν στη συγκεκριμένη περίπτωση προέκυψε από ανάγκη..

Είναι νωρίς να πούμε τι θα γίνει αύριο στον ΠΑΟΚ. Είναι οι ημέρες του θριάμβου και αυτής της γλυκιάς ικανοποίησης της επιτυχίας. Ο Δικέφαλος άλλωστε με τη φετινή του σεζόν και στην Ευρώπη έχει φτιάξει ένα πολύ καλύτερο μέλλον όπως έγραψε (πάντα απόλυτα τεκμηριωμένα) και ο Ανδρέας Δημάτος. Μέλλον που μπορεί να εγγυηθεί και παροχή μεγαλύτερων εσόδων. Άλλωστε το “αύριο” δεν είναι κουβέντα που αφορά μόνο τον ΠΑΟΚ. Με διαφορετικά συναισθήματα (και αφετηρία) για τον καθένα έχει να κάνει και με τους υπόλοιπους τρεις διεκδικητές. Αλλά για αυτούς η κουβέντα έπεται. Με τη μοναδική επισήμανση, αυτή τη στιγμή, να αφορά τον Ολυμπιακό που συνεχίζει να βελτιώνεται προκαλώντας εντύπωση σε αυτό το... μίνι διαφορετικό πρωτάθλημα που έχει φτιάξει ο Μεντιλίμπαρ από τον Φεβρουάριο. Γιατί ο Ολυμπιακός της πριν από αυτόν περιόδου, όχι μόνο δεν θα είχε επιστρέψει από το 2-0 στη Λεωφόρο, αλλά θα είχε φλερτάρει με 4+ γκολ στην καμπούρα του.