Το ταμείο της τριετίας για τον Παναθηναϊκό και το ζωτικής σημασίας πρωτάθλημα

Το 0/14 είναι μία πραγματικότητα πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη για έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό που έχει μάθει να ζει και να αναπνέει με τίτλους, ευρωπαϊκές διακρίσεις, που το μέγεθός του, η ιστορία του και το dna του, καθιστούν το ''τελευταίο πρωτάθλημα το 2010'' μία τεράστια, μία συγκλονιστική αποτυχία.

Το 0/14 δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Υπάρχει ακόμη μεγαλύτερο, υπάρχει ακόμη μία πιο δύσκολη πραγματικότητα που πρέπει να διαχειριστεί κάποιος που αναλαμβάνει σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στη γη της επαγγελίας.

Αυτό το 2/28. Δύο στα είκοσι οκτώ. Ολογράφως. Από το 1996 μέχρι και σήμερα, στο σωτήριο έτος του 2024, ο Παναθηναϊκός έχει πανηγυρίσει δύο πρωταθλήματα. Το 2004 και το 2010. Τα χρόνια της υπομονής. Της άπειρης υπομονής, θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος.

Γιατί υπάρχει αυτή η επίδοση, ποιοι ευθύνονται εσωτερικά και εξωτερικά του συλλόγου, τα έχουμε πει και τα έχουμε γράψει δεκάδες φορές. Με ονόματα και διευθύνσεις, με το επώνυμο μας, την φάτσα μας, με προσωπικό κόστος. Στο πρώτο αθλητικό σάιτ της χώρας.

Η ιστορία δεν αλλάζει, ούτε το παρελθόν. Σε διδάσκει, σε μαθαίνει πράγματα αλλά ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Το μέλλον, όμως, μπορεί να ''χτιστεί'' και είναι απόλυτα λογικό, κατανοητό, να υπάρχει ψύχωση με το πρωτάθλημα.

Σε όλο τον οργανισμό, μηδενός εξαιρουμένου, προφανώς συμπεριλαμβάνοντας και τούτη την γωνιά. Είναι άπειρα δύσκολα διαχειρίσιμη τούτη η κατάσταση και όλα θα αλλάξουν στον Παναθηναϊκό, όταν το τρόπαιο του πρωταθλητή παραδοθεί σε πράσινα χέρια, όταν το Τριφύλλι θα κόψει πρώτο το νήμα της κούρσας, οδηγώντας στην λύτρωση εκατομμύρια ανθρώπους που περιμένουν αυτή την ημέρα εδώ και 14 ολόκληρα χρόνια.

Η πρώτη Παναθηναϊκή λύτρωση ήρθε από το Βερολίνο, εκατομμύρια άνθρωποι έπρεπε να περιμένουν αυτή την στιγμή από το 2011.

Η ομαδάρα που έφτιαξε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ισοπέδωσε τους πάντες και ο κόσμος του συλλόγου υπενθύμισε στη Γερμανία, σε όλη την Ελλάδα, στο ΟΑΚΑ, την τρέλα και την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό που θα πρέπει να αποτελεί το μεγαλύτερο κίνητρο, την μεγαλύτερη ασφάλεια για όποιον θελήσει να βγει στο μέλλον μπροστά, είτε στη ΠΑΕ, είτε στον Ερασιτέχνη.

Το βράδυ του Σαββάτου στο Πανθεσσαλικό ολοκληρώθηκε μια χρονιά που έριξε την αυλαία σε ένα τριετές πρότζεκτ που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2021 με την έλευση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και την ταυτόχρονη σταδιακή αύξηση του μπάτζετ, το οποίο έφτασε σε επίπεδα πρωταθλητισμού πέρσι και πολύ περισσότερο φέτος.

Ένα πρότζεκτ που ξέφυγε από τις ράγες τα Χριστούγεννα του 2023 και ολοκληρώθηκε όπως ξεκίνησε, δηλαδή με τον άμεσο συνεργάτη του Ιβάν στον πάγκο, τον Χρήστο Κόντη, να επαναφέρει την ποδοσφαιρική λογική που είχε καταργήσει ο Φατίχ Τερίμ για πέντε μήνες.

Σώζοντας την χρονιά με την κατάκτηση του Κυπέλλου και λαμβάνοντας παράλληλα το δεύτερο καλύτερο εισιτήριο, εκείνο που οδηγεί στα προκριματικά του Europa League και σου δίνει την δυνατότητα για ένα ''λάθος'', για έναν αποκλεισμό μέσα στο καλοκαίρι. Σε αυτά τα τρία χρόνια και με το βάρος του τελευταίου πρωταθλήματος το 2010, ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να φτάσει στην πηγή και να πιει νερό.

Αυτομάτως και δικαίως μπορεί κάποιος να πει ''αφού δεν το πήρε ο Παναθηναϊκός απέτυχε παταγωδώς''. Ένας οπαδός της ομάδας ναι θα μπορούσε να το πει, επαναλαμβάνουμε το 0/14 και το 2/28 είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιτρέψει καθαρές κρίσεις πάνω στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Είναι πολλά τα χρόνια, είναι πολλές οι λύπες, είναι λίγες οι χαρές και απειροελάχιστες οι αντοχές.

Από την άλλη, όμως, υπάρχει και η ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Που ήταν ο Παναθηναϊκός το 2021 και που είναι το 2024. Τι έφερε αυτή η τριετία. Παρά το γεγονός πως απέτυχε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, το Τριφύλλι κάθε χρονιά έβαζε ''κάτι'' στο οικοδόμημά του, κάθε χρονιά έκανε χιλιόμετρα για να διανύσει την απόσταση ανάμεσα σε αυτό που ήταν(ανεπίτρεπτα κομπάρσος) και σε αυτό που έπρεπε να είναι.

Πρωταγωνιστής.

2021/2022, Κύπελλο Ελλάδος, δημιουργία μίας ομάδας, ενός συνόλου που θα έκανε πρωταθλητισμό. 2022/2023 οι ''πράσινοι'' έφτασαν μια ανάσα από την κατάκτηση του τίτλου, θυμήθηκαν πως είναι να διεκδικούν το πρωτάθλημα, το οποίο έχασαν μια αγωνιστική πριν το φινάλε, παίζοντας με 20+ κρούσματα Covid19 στο Καραϊσκάκη, έχοντας φάει... μυθική πιστολιά από τον Νταμπάνοβιτς σε παιχνίδι που αν ήταν ''διπλό'' στην Opap Arena τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και φυσικά πληρώνοντας και τα δικά του λάθη.

Στη σεζόν που ολοκληρώθηκε πριν τρεις ημέρες, ο Παναθηναϊκός μετά το 2016 και ξεκινώντας από τον πάτο της ειδικής βαθμολογίας, επέστρεψε σε ευρωπαϊκό όμιλο, έκανε μια τεράστια πρόκριση επί της Μαρσέιγ, έβαλε 13 εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία του, γέμισε δύο φορές την Καλογρέζα και έφτασε κοντά στο απόλυτο θαύμα, στην επιστροφή στο Champions League, βλέποντας τον Σπόραρ και τον Μαντσίνι σε κενό τέρμα να μην μπορούν να σκοράρουν.

Ο στόχος ήταν η επιστροφή στον όμιλο και οι προσδοκίες που είχε δημιουργήσει η τότε ομάδα του Γιοβάνοβιτς δεν δικαιώθηκαν με τον αποκλεισμό από την συνέχεια, στις λεπτομέρειες των λεπτομερειών και με την ομάδα να είναι απόλυτα ανταγωνιστική σε μία διαδικασία εντελώς καινούρια για εκείνη.

Στο πρωτάθλημα και παρά το γεγονός πως ο Φατίχ Τερίμ δεν πάτησε πάνω στην καλή συνταγή που υπήρχε αλλά έκανε τις... τρέλες του σε Κορωπί και παιχνίδια, ο Παναθηναϊκός χάρη στη μυθική σεζόν του Ιωαννίδη και στην κλάση του Μπερνάρντ, ήταν ''μέσα'' στο κόλπο μέχρι και δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε, μένοντας οριστικά εκτός στη Λεωφόρο μετά την ήττα από τον Άρη. Το διεκδίκησε, δεν το πήρε. Στο Κύπελλο Ελλάδος απέκλεισε τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ, το σήκωσε στο Πανθεσσαλικό.

Το ταμείο της τριετίας, λοιπόν, από την στιγμή που δεν έχει μέσα το πρωτάθλημα, προφανώς δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το λες άδειο, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πει κάποιος πως δεν έγινε η περίφημη επιστροφή στην κανονικότητα για τον Παναθηναϊκό. Μόνο που αυτή η επιστροφή, προφανώς και δεν είναι πλέον αρκετή.

Η ψύχωση όμως για το πρωτάθλημα είναι λογικό να υπάρχει στον κόσμο, στο ''περιβάλλον'' του κλαμπ, λογικό να υπάρχει στον Τύπο αλλά δεν πρέπει να οδηγεί την διοίκηση του κλαμπ σε βεβιασμένες, λάθος αποφάσεις, σε ''γκρεμίσματα'' και ''χτισίματα'' από την αρχή. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, θυμάμαι πολλές φορές να λέει κάτι, στο διάστημα που ήταν στον Παναθηναϊκό. ''Το πιο σημαντικό είναι να είσαι κοντά, να είσαι εκεί, να το διεκδικείς και θα το πάρεις''.

Η πιο σημαντική λέξη στο ποδόσφαιρο είναι μία. Η συνέχεια. Για αυτό και τούτη η ομάδα δεν έπρεπε να διαλυθεί το καλοκαίρι αλλά να συνεχίσει με τον ίδιο κορμό(Λοντίγκιν, Αράο, Γεντβάι, Τσέριν, Κώτσιρας, Μπακασέτας, Μαντσίνι, Ιωαννίδης, Αϊτόρ κτλ) και να βάλει 4-5 τοπ επιπέδου ποδοσφαιριστές για να ανεβάσει ακόμη περισσότερο τις πιθανότητες επιτυχίας.

Το κλαμπ δεν επηρεάστηκε από τις ''τρέλες'' του Τερίμ που ήθελε να βγάλει όλο το ρόστερ για πέταμα(σύμφωνα με τους φανατικούς οπαδούς του που ξεφτιλίστηκαν ποδοσφαιρικά) για να καλύψει τις δικές του αδυναμίες και θα βαδίσει πάνω στη ποδοσφαιρική λογική, έχοντας ήδη προσθέσει δύο διεθνείς άσους, δύο παίκτες που θεωρητικά πάντα μπορούν να τον ανεβάσουν επίπεδο. Τον Μαξίμοβιτς και τον Μπάλντοκ.

Φυσικά η πιο σημαντική απόφαση του καλοκαιριού για τον Παναθηναϊκό δεν έχει να κάνει με τις μεταγραφές αλλά με τον προπονητή. Αυτή είναι μίας ζωτικής σημασίας επιλογή που πρέπει να γίνει με κριτήρια, με συγκεκριμένη διαδικασία, με βαθύτατη έρευνα στα πάντα, ώστε ο σύλλογος να έχει περισσότερες πιθανότητες να κάνει μια σωστή επιλογή, να φέρει έναν απόλυτα συμβατό τεχνικό με τα ''θέλω'' και τους στόχους του.

Έναν προπονητή που θα τον κάνει πρωταθλητή!

Y.Γ1: Για δύο μήνες είχαμε δεκάδες άρθρα και πύρινους λόγους για όσα αναφέρει η προκήρυξη της ΕΠΟ, ο κανονισμός, το ''Πανθεσσαλικό ή τίποτα''. Ο τελικός έγινε εκεί που ήθελαν, με τους όρους που ήθελαν φέρνοντας και 200 οπαδούς επειδή ήταν... έξυπνοι. Στο χορτάρι έγινε το φυσιολογικό, το πήρε ο Παναθηναϊκός. Η καλύτερη ομάδα. Όπως και το 2010 στο ΟΑΚΑ. Φέτος στο 96' για να είναι και πιο γλυκό.

Δεν άλλαξε κάτι. Τώρα φταίει η Φραπάρ επειδή δεν τους έδωσε πέναλτι σε χέρι που δεν θα ζητούσε ούτε η ομάδα που έπαιρνε τέτοια πέναλτι στις... χρυσές εποχές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τώρα φταίει η Φραπάρ αλλά ούτε ο Νταρίντα, ούτε ο Ζιλ που τους άφησαν με εννιά παίκτες, ούτε ο Μάντζιος και ο αδούλευτος επιθετικά Άρης που δεν ήξερε να εκμεταλλευθεί το αριθμητικό του πλεονέκτημα, ούτε ο Ζαμόρα που έχασε το άχαστο. Η Φραπάρ που ήθελε να ευνοήσει το Τριφύλλι και μάλλον... καταλάθος το άφησε με δέκα παίκτες στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου. Λεπτομέρειες...