Άρης: Όταν σε είκοσι ημέρες έχεις να επιδείξεις μόλις δύο ανανεώσεις η αγωνία είναι αυτονόητη

Οι κινήσεις εντυπωσιασμού ή οι βιαστικές ενέργειες με απώτερο σκοπό την απόδειξη κινητικότητας ουδέποτε γοήτευσαν και με εξαίρεση τα δύο τελευταία καλοκαίρια της περασμένης δεκαετίας δεν οδήγησαν σε ουσιαστικά αποτελέσματα. Λόγω κοσμοθεωρίας, προτιμώ τις μεθοδευμένες ενέργειες βάσει αγωνιστικού πλάνου και την κάλυψη των κενών αναλόγως και των όσων προσφέρει η αγορά. Κακά τα ψέματα, ιεραρχία στις μεταγραφικές κινήσεις μπορούν να «βάλουν» μόνο οι έχοντες αντίστοιχη οικονομική δυνατότητα καθώς τούτοι βγαίνουν στην αγορά με το πλεονέκτημα και το ύφος του ισχυρού. Οι υπόλοιποι περιμένουν με την προσδοκία ότι δεν θα χαθούν οι βασικοί στόχοι ή τουλάχιστον μερικοί εξ’ αυτών.

Ωστόσο, είκοσι μέρες μετά τον τελευταίο επίσημο αγώνα κι έπειτα από μια αγωνιστική περίοδο η οποία κύλησε με παράπονο, απουσία (μάζας) φιλάθλων και δίχως υλοποίηση στόχου, το ότι ο Άρης έχει να επιδείξει μόλις δύο ανανεώσεις δεν είναι δα και το πιο αισιόδοξο μήνυμα. Ίσα-ίσα που προσθέτει νερό στον μύλο του προβληματισμού και της αμφιβολίας για την επόμενη μέρα. Αυτή ενισχύεται και από τις κουβέντες που δεν έχουν ακουστεί από τα κατάλληλα χείλη (δηλαδή, την ιδιοκτησία) γιατί οι υπόλοιποι έχουν μιλήσει και για την ακρίβεια έχουν εκφράσει τις απόψεις του γι’ αυτά που όχι απλά πρέπει αλλά θα έπρεπε από χρόνια να είχαν γίνει στο πλαίσιο της εταιρικής και αθλητικής ανάπτυξης που πρέπει να παρουσιάζει μια Α.Α.Ε.

Τη δε άποψη ότι ο Άρης έχει χρόνο μπροστά του καθώς οι υποχρεώσεις του θα ξεκινήσουν σε δύο μήνες από τώρα, δε τη λογαριάζω ιδιαίτερα γιατί ο χρόνος είναι εξαιρετικά πολύτιμος για να χάνεται. Μακάρι την ερχόμενη εβδομάδα να τρέξουν όλα όσα ακούγονται στα πέριξ και να μην αποτελούν ευσεβούς πόθους αλλά να επιβεβαιώσουν αλλαγές τις οποίες θα νιώσει ο κόσμος και θα του αλλάξουν την ψυχολογία.

Και δεν είναι λίγα αυτά που πρέπει να γίνουν. Από τις αποδεσμεύσεις παικτών που αποτέλεσαν λανθασμένες επιλογές, τον επίσημο καταρτισμό του πλάνου προετοιμασίας, την αλλαγή της οργανωτικής δομής της εταιρίας με την κοινοποίηση ξεκάθαρου σχεδίου και φυσικά την ουσιαστική ενίσχυση της ομάδας. Κυρίως όμως, να πειστεί ο κόσμος ότι μπορεί να αλλάξει η λογική της εταιρίας.

Το έγραψα και το επαναλαμβάνω αλλά ο χαμηλότατος αριθμός διαρκείας που διατέθηκε πέρυσι μαζί με την κατακόρυφη πτώση στα εισιτήρια πόρτας, είναι στοιχεία που απαιτείται να συνυπολογιστούν. Δεν πέρασαν πολλές ημέρες από τη συνέντευξη Τύπου της ΚΑΕ όπου ο Αχιλλέας Ρουσιαμάνης μίλησε για τις ανανεώσεις σε επίπεδο εμπορικών συνεργασιών και τη δεδομένη αύξηση των εσόδων από αυτόν τον τομέα, θυμηθείτε όμως που στάθηκε. Στο ticketing. «Η οικονομική βιωσιμότητα αυτών των ομάδων εξαρτάται από το ticketing. Άλλη η δυναμική με 1500 διαρκείας σε σχέση με αυτή των 2.500 διαρκείας», είπε. Μόνο όμως που το υψηλό ticketing το προκαλεί η ίδια η εταιρία και η ομάδα. Στην ίδια συνέντευξη Τύπου ανακοινώθηκε η μικρή αύξηση των τιμών των εισιτηρίων διαρκείας αλλά ο κόσμος ασχολήθηκε με την υπέρβαση που έγινε για την παραμονή του ηγέτη της ομάδας, του Βασίλη Τολιόπουλου.

Επιστρέφοντας στο ποδοσφαιρικό τμήμα, προς το παρόν, αυτό που φαίνεται είναι η σκέψη άντλησης κεφαλαίων μέσα από πώληση περιουσιακών στοιχείων. Δηλαδή, την πώληση του Λορέν Μορόν κι ενδεχομένως να μην είναι ο μοναδικός που «θυσιαστεί» προς την κατεύθυνση εξασφάλισης… λίπους για να καεί. Κι αυτό δεν χρειάζεται να το γράψει ένας άρθρογράφος γιατί το έχει καταλάβει ο απλός φίλαθλος της ομάδας. Αντιλαμβάνεται δηλαδή ότι υπάρχουν δύο τρόποι. Ο ένας προβλέπει χρηματοδότηση μέσα από την εμπλοκή κι άλλων επιχειρηματιών και ο δεύτερος… πωλήσεις. Αυτό ισχύει σε όλες τις αθλητικές ανώνυμες εταιρίες. Θέλει όμως ξεκάθαρες κουβέντες κι ένα πλάνο το οποίο θα τον κάνει να πιστέψει σ’ αυτό για να το υποστηρίξει κιόλας. Δεν θα νιώσει ότι άλλαξαν όλα αν αποκτηθούν ένας-δύο καλοί παίκτες.