Οι διακρίσεις στο ποδόσφαιρο δεν εξασφαλίζουν την πορεία μετά από αυτό

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις προπονητών, τεχνικών διευθυντών, σκάουτ κ.ο.κ που κουβαλούσαν βαρύ όνομα από τον καιρό τους στα γήπεδα, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν αντίστοιχη πορεία. Η επαγγελματική πορεία σε έναν ρόλο εκτός γηπέδου δεν μετριέται με κούπες και γκολ. Φυσικά, είναι καλό να υπάρχουν οι παραστάσεις. H πείρα, η διαχείριση καταστάσεων στο υψηλότερο επίπεδο, η γνώση των αποδυτηρίων, των προσώπων και των καταστάσεων παίζουν ρόλο και έχουν σημασία, αλλά δεν αρκούν. Η δουλειά είναι εντελώς διαφορετική.

Δεν είναι πολλοί εκείνοι που έχουν σχεδιάσει μέσα τους την επόμενη μέρα. Για την ακρίβεια, δεν είναι πολλοί εκείνοι που έχουν συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να «σκοτώσουν» τον ποδοσφαιριστή και να αφοσιωθούν στη νέα ζωή τους. Ακόμα λιγότεροι, είναι εκείνοι που κάνουν τη δική τους προετοιμασία για να είναι έτοιμοι όταν θα χρειαστεί, προκειμένου να κάνουν τη μετάβαση. Eιδικότερα, συγκεκριμένοι ρόλοι στη στελέχωση ενός ποδοσφαιρικού τμήματος, έχουν εξελιχθεί σε κανονική επιστήμη. Δεν αρκεί κάποιος να έχει παίξει 20 χρόνια μπάλα για να γίνει αναλυτής, για παράδειγμα. Δεν αρκεί να έχει σηκώσει 10 κούπες για να γίνει καλός προπονητής. Υπάρχουν παραδείγματα προπονητών με ασήμαντη καριέρα μέσα στα γήπεδα, οι οποίοι όμως αφιέρωσαν τη ζωή τους στο επόμενο βήμα και τα κατάφεραν.

Ο Γιώργος Τζαβέλλας ξεκινά τώρα αυτό το ταξίδι χωρίς τα εξάταπα και το κάνει πέφτοντας απευθείας στα βαθιά. Δεν είναι άγνωστη αυτή η συνθήκη για τον ίδιο, μιας και πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή που, ανεξαρτήτως αντιδράσεων και ιδιοσυγκρασίας, δεν έψαξε ποτέ το εύκολο. Το σημαντικό είναι όμως ότι έχει αρχίσει εδώ και καιρό και προετοιμάζεται γι' αυτό. Όσοι τον έζησαν τα τελευταία χρόνια στην Εθνική, αλλά και στους συλλόγους του, το καταλάβαιναν καλά. Ο «Τζάβε» δεν ήταν ο τυπικός ποδοσφαιριστής. Γι' αυτό εξάλλου συνέχισε να βρίσκεται στις κλήσεις του Πογιέτ μετά από εκείνο το διφορούμενο μήνυμά του στο φιλικό με τη Νέα Ζηλανδία.

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο σε κείνους που έχουν στο μυαλό τους την εικόνα του Τζαβέλλα που διψούσε για τσαμπουκάδες, ήταν από τους βασικούς συντελεστές του καλού κλίματος στη «γαλανόλευκη» και στις ομάδες του. Έχει βοηθήσει αρκετούς, νέους πρωτίστως αλλά και παλιότερους, ποδοσφαιριστές, όπως και προπονητές. Έχει εξαιρετική σχέση με διεθνείς που ήταν, ήρθαν πρόσφατα και θα έρθουν στο μέλλον στον Παναθηναϊκό, καθώς και με άλλους παίκτες. Είναι οργανωτικός με έμφαση στη λεπτομέρεια, «φρέσκος» και εξοικειωμένος με την κατάσταση στο ποδόσφαιρο του σήμερα, διαθέτει σοβαρές διασυνδέσεις και έχει μια προσέγγιση που προφανώς οι διοικούντες τον σύλλογο έκριναν ότι μπορεί να βοηθήσει στην οργάνωση του ποδοσφαιρικού τμήματος και στη δημιουργία συνθηκών που καθρεφτίζονται στο γήπεδο, αλλά ελάχιστοι ξέρουν πού οφείλονται. Είναι σημαντικό να γίνεται κατανοητό ο ρόλος για τον οποίο προσλαμβάνεται κάποιος προτού αρχίσουν τα αναθέματα, αν και αποτελούν πλέον αγαπημένη συνήθεια της σοσιαλμιντιακής καθημερινότητας. Ο Τζαβέλλας δεν πήγε στον Παναθηναϊκό ως τεχνικός διευθυντής. Οι αρμοδιότητές του δεν είναι αντίστοιχες με του Παπαδημητρίου.

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει προκαταβολικά αν ένας άνθρωπος θα «κουμπώσει» με έναν ρόλο και ένα περιβάλλον στο οποίο καλείται να εργαστεί. Εξαρτάται κι από τον ίδιο, αλλά και από άλλους παράγοντες. Προσωπικά θεωρώ ότι ούτε το ότι ήταν από μικρός Παναθηναϊκός έχει τόση σημασία, όπως δεν θα είχε σημασία αν ήταν μέλος της Ελλάδας που κατέκτησε το Euro 2004 ή αν είχε σηκώσει το Champions League. Άλλα στοιχεία παίζουν ρόλο σ' αυτές τις θέσεις και -για μένα- είναι πολύ σημαντική η «δίψα» για εξέλιξη η θωράκιση της πείρας με γνώση, η εργατικότητα και η ειλικρίνεια, η μπέσα σε όλους όσοι βρίσκονται εντός και τριγύρω της ομάδας.

Το αν ο «Τζάβε» είναι η σωστή επιλογή θα το δείξει ο καιρός και θα κριθεί ο ίδιος, όπως κι αυτοί που τον επέλεξαν, με βάση τη δουλειά και τους στόχους. Τα προκαταβολικά αναθέματα είναι απλά για λαϊκή κατανάλωση.