Ο Αλόνσο έκαψε δύο “ζωές” για χάρη της Ευρώπης

Δεν χρειάζεται να έχεις μελετήσει την προπονητική στα ομαδικά σπορ και ειδικά το ποδόσφαιρο για να αντιλαμβάνεσαι ότι η ποιότητα της ομαδικής λειτουργίας εξαρτάται από τον βαθμό της γενικής κατανόησης για το σχέδιο λειτουργίας και από το επίπεδο της επίγνωσης. Με άλλα λόγια, όσο πιο καθαρό το σχέδιο και όσο πιο εξοικειωμένα είναι μεταξύ τους κατά την εκτέλεση ενός σχεδίου τα μέλη μιας ομάδας τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες αποτελεσματικής ομαδικής λειτουργίας. Εγγυήσεις δεν κυκλοφορούν ούτε στο ποδόσφαιρο, όπως δεν κυκλοφορούν στη ζωή. Θα ήταν όμως λογικό κανείς να περιμένει σε κάθε επόμενο βήμα τους όλοι μαζί, χωρίς πολλές αλλαγές, τα μέλη μιας ομάδας να συνεισφέρουν όλο και περισσότερο στην βελτίωση της ομαδικής λειτουργίας. Όσο ισχυροποιείται η κατανόηση για το σχέδιο και τις αρχές του παιχνιδιού, και όσο μαθαίνουν καλύτερα ο ένας τον άλλο, τα μέλη μιας ομάδας βελτιώνουν την ομαδική λειτουργία.

Τα παραπάνω αποτελούν μια πτυχή της εξήγησης για την απόδοση του Παναθηναϊκού στο πρώτο 60’λεπτο του αγώνα με τον Λεβαδειακό. Και φυσικά ένας προπονητής με τις γνώσεις και την εμπειρία του Ντιέγκο Αλόνσο τα έλαβε όλα αυτά υπόψη. Εκτίμησε όμως ότι το συμφέρον της ομάδας του ήταν να ξεκουραστούν ο Ιωαννίδης, ο Ινγκασον, ο Αράο, ο Τέτα, ο Τζούριτσιτς, που ήταν βασικοί στο πρώτο ματς με τη Λανς και λογικά θα ξεκινήσουν στη ρεβάνς. Προφανώς το ήξερε ότι οι αλλαγές θα κοστίσουν στην εφαρμογή του game plan που είχε ετοιμάσει για το ματς με τον Λεβαδειακό. Είχε άλλωστε και προηγούμενο παράδειγμα, όταν έκανε πολλές αλλαγές στην ενδεκάδα του ματς με τον Αστέρα συγκριτικά με εκείνη που είχε επιλέξει στο αμέσως προηγούμενο παιχνίδι - στο Άμστερνταμ απέναντι στον Άγιαξ. Έκανε όμως μια ιεράρχηση των στόχων και έβαλε μπροστά την ανάγκη για όσο το δυνατόν πιο ποιοτική λειτουργία στα ευρωπαϊκά ματς. Αν τα παιχνίδια δεν ήταν τόσο κοντά το ένα στο άλλο, σε σχέση με τον χρόνο διεξαγωγής, ο Αλόνσο λογικά θα επέλεγε μια όσο το δυνατόν πιο “ίδια” ενδεκάδα με όραμα να βοηθήσει την ομάδα του να βελτιστοποιήσει την απόδοσή της. Ένα όραμα που θα είχε λογική βάση: περισσότερος χρόνος στην ίδια ομάδα για να λειτουργήσει με τις αρχές που βάζει ο Ουρουγουανός προπονητής, περισσότερος χρόνος παρατήρησης για τον ίδιο προκειμένου να προχωρήσει σε τακτικές τροποποιήσεις, περισσότερος χρόνος στους ίδιους ποδοσφαιριστές προκειμένου να γνωριστούν μεταξύ τους και να “βρεθούν” στο τερέν. Ο Αλόνσο όμως ξέρει ότι αφενός δεν λειτουργεί σε κλινικό περιβάλλον και αφετέρου ότι “τελικοί” είναι στη δεδομένη στιγμή μόνο οι ευρωπαϊκοί αγώνες και όχι οι ελληνικοί.

Έχοντας παρακολουθήσει δια ζώσης τα παιχνίδια με Άγιαξ, Αστέρα, Λεβαδειακό διαπιστώνω εύκολα ότι ως στιγμής ο Παναθηναϊκός του Αλόνσο είναι μια ομάδα που δυσκολεύεται να δημιουργήσει ποιοτικές ευκαιρίες κάθε φορά που βρίσκει τον αντίπαλο να περιμένει με οργανωμένη την άμυνά του στο δικό του μισό. Απέναντι σε μια ομάδα που έχει καλή αμυντική οργάνωση και σου αφήνει την μπάλα χρειάζεσαι υψηλό ρυθμό στην επιθετική ανάπτυξη. Κι όταν η ομάδα σου δεν είναι έτοιμη να ανεβάσει πολύ τον ρυθμό - επειδή ακόμη δεν εκτελούνται με ταχύτητα οι τακτικές ενέργειες, έχεις ανάγκη από την ατομική ποιότητα που θα καλύψει ένα μέρος αυτού του ελλείμματος. Μέχρι εδώ, ο Παναθηναϊκός βλέπει τέτοιας ποιότητας ατομικές ενέργειες μόνο από τον Ιωαννίδη και τον Τετέ. Είχε δει κάποιες νωρίτερα, πριν από αυτή τη σειρά των αγώνων, από τον Τζούριτσιτς. Και τέλος.

Μπορεί ένα μέρος της εξήγησης για την εικόνα του Παναθηναϊκού απέναντι στον Λεβαδειακό να είναι σχετική με τη νοοτροπία. Δηλαδή μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκου΄είχαν την Ευρώπη στο μυαλό και όχι την Ελλάδα. Δεν έμεινα με αυτή την αίσθηση παρακολουθώντας το παιχνίδι, αλλά σκέφτομαι ότι αν το επιβεβαιώσει αυτό ο Αλόνσο θα πρέπει να θορυβηθεί πολύ έντονα διότι αυτό θα σημαίνει ότι οι παίκτες του δεν έμαθαν από το πάθημα της πρώτης αγωνιστικής και ότι ο ίδιος δεν κατάφερε αυτό να το προλάβει - δηλαδή ότι ακόμη δεν αφουγκράζεται τα αποδυτήριά του. Κυρίως αυτή η τελευταία σκέψη είναι που με σπρώχνει προς το συμπέρασμα ότι απλώς ο αλλαγμένος Παναθηναϊκός δεν είναι ακόμη μια ομάδα με καλή ομαδική επιθετική λειτουργία και για την ώρα δεν έχει πολλούς ποδοσφαιριστές σε κατάσταση για να βγάζουν την ατομική ποιότητα και να κάνουν με αυτή την διαφορά. Το περιβάλλον δεν τους ευνοεί, διότι ο κόσμος έλειπε εντελώς στο ματς της πρώτης αγωνιστικής και ήταν λίγος στο ματς της 2ης αγωνιστικής. Και αυτός ο λίγος κόσμος άρχισε να αποδοκιμάζει από την ανάπαυλα του ημιχρόνου διότι δεν έχει υπομονή. Αν τα λάβεις όλα αυτά υπόψη, καταλήγεις μπροστά στην εκτίμηση ότι την ερχόμενη Πέμπτη ο Παναθηναϊκός παίζει έναν τελικό που δεν κρίνει μόνο την ευρωπαϊκή προοπτική του. Κρίνει σε μεγάλο βαθμό και την διαμόρφωση του περιβάλλοντος στο οποίο θα ζήσει μέχρι την 7η αγωνιστική της Superleague, όπου θα έχει αντιμετωπίσει κατά σειρά ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακό. Την Πέμπτη παίζει για την αύρα που θα έχει ο Αλόνσο στο καθοριστικό πρώτο διάστημα της θητείας του στον Παναθηναϊκό. Παίζει για να κάνει τον κόσμο του να “πιστέψει”.