Άρης: Αφελής και γδαρμένος

Είναι στη διακριτική ευχέρεια κάθε ανθρώπινου νου η αξιολόγηση περί του τί άξιζε και τί όχι ο Άρης από τον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης. Σίγουρα δεν του αξίζει αυτό που, πλέον, εισπράττει κάθε εβδομάδα από αυτούς που υποτίθεται ότι έχουν την ευθύνη διαφύλαξης της αθλητικής δικαιοσύνης. Βλέποντας χθες τις αντιδράσεις του Άκη Μάντζιου στη συνέντευξη Τύπου ήταν ολοφάνερη η προσπάθεια ισορροπίας μεταξύ της έκφρασης παραπόνων και της αποφυγής διοχέτευσης τοξικότητας σ’ ένα απολύτως τοξικό περιβάλλον. Άλλο και τούτο. Ποιοι θα κρίνουν αν μια προφορική ή έγγραφη τοποθέτηση οξύνει τα πνεύματα;

Προ μιας εβδομάδας έγραψα για τον αριθμό των ραψωδιών της Οδύσσειας, τώρα πήγαμε στο… Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο. Τίποτε δεν μου προκαλεί εντύπωση γνωρίζοντας ότι διοικητικά ο Άρης δεν μπορεί να αποτρέψει αυτά που έρχονται διότι δεν διαθέτει δυναμική. Οριακές φάσεις σταματούσαν χάρη στη σιγουριά του επόπτη, ακόμη και μετά από παρέμβαση του αντιπάλου όπως έγινε στις αρχές του δεύτερου μέρους! Με σιγουριά έδωσε το πέναλτι στο 9ο λεπτό το οποίο είδε μόνο ο διαιτητής και κανείς άλλος. Σε δευτερόλεπτα αναθεώρησε. Διαιτητής και VARίστας δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία για το πάτημα στον Λορέν Μορόν στην περιοχή και η φάση γρήγορα έφυγε από την ατμόσφαιρα του «Κλ. Βικελίδης» κι ας μην φυσούσε ούτε ελαφρύ αεράκι.

Στη δε περιβόητη φάση με το ακυρωθέν γκολ, ακόμη δεν έχω καταλάβει πού χτύπησε η μπάλα αλλά ο διαιτητής Παπαδόπουλος δεν ένιωσε την ανάγκη να το δει. Προφανώς άκουσε τον Ευαγγέλου στο VAR. Αν ήμουν στη θέση του, θα πήγαινα να τη δω. Μόνο έτσι θα τα είχα καλά με τη συνείδησή μου. Αυτό είναι το βολικότερο μαξιλάρι πριν από τον βραδινό ύπνο. Την ίδια απάντηση μου έδωσαν και παλιοί διαιτητές με τους οποίους μίλησα αναζητώντας την άποψη ενός παγωμένου μυαλού.

Βάσει συνολικής απόδοσης, διατηρώ αμφιβολίες για το τι πραγματικά άξιζε ο Άρης. Δυσλειτουργικός στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, ευάλωτος απέναντι στο εξαιρετικό παιχνίδι του Αστέρα στην transition επίθεση δίχως ένταση και δημιουργική ικανότητα για τη διάσπαση της αντίπαλης άμυνας. Τρία σουτ του Μανού Γκαρθία κι ένα του Μόντσου ήταν οι ευκαιρίες του πρώτου ημιχρόνου. Η αριστερή πλευρά ήταν διακοσμητική, η δεξιά πιο δραστήρια αλλά και ευάλωτη αμυντικά καθώς ο άξονας θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει με μεγαλύτερη ταχύτητα και ο Λορέν Μορόν ήταν χαμένος μεταξύ των στόπερ του αντιπάλου. Αυτές του Αστέρα με τον Νίκο Καλτσά ήταν XGoals.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Άρης πράγματι ανέβασε γραμμές και ρυθμό. Περισσότερο απαιτητικός, αναζήτησε το προβάδισμα κι όταν το βρήκε δεν απέβαλε την ποδοσφαιρική αφέλεια. Όταν έχεις πρόβλημα στη διαχείρισης της επιθετικότητας του αντιπάλου, το… πάνω-κάτω παιχνίδι δεν στοιχειοθετεί έξυπνη επιλογή. Παγώνεις τον ρυθμό, «κοιμίζεις» τον αντίπαλο και ψάχνεις τον τρόπο να «τελειώσεις» το ματς με δεύτερο γκολ. Εκεί, ίσως θα έπρεπε να είχε χρησιμοποιηθεί ο Ζαν Ζουλ, ειδικά από τη στιγμή που ο Αστέρας παρέμεινε απειλητικός από τα άκρα και οι πλάγιοι μπακ είχαν δυσκολία στη διαχείριση καταστάσεων. Παρόντων των Φαμπιάνο, Μπράμπετς ο Άρης κέρδισε το 62% των εναέριων μονομαχιών αλλά ο Αστέρας κέρδισε το 70% των τάκλιν.

Στο τελευταίο 15λεπτο, ο Αστέρας είχε περισσότερες προϋποθέσεις βγαίνοντας δύο φορές με υπεραριθμία στην επίθεση κι έχοντας κινητήριο μοχλό τον Παλάσιος για τον οποίον δεν κατάλαβα γιατί δεν ήταν στο αρχικό σχήμα. Αναβάθμιση το ποιοτικό επίπεδο της επιθετικής γραμμής της ομάδας του, αξιοποίησε και την αδυναμία του Ζαμόρα στην προσωπική άμυνα στη φάση του τέρματος της ισοφάρισης.

Εν τέλει, η ικανοποίηση του αισθήματος των υψηλών φιλοδοξιών απαιτεί δύο πράγματα. Την αξιοποίηση των εντός έδρας αγώνων και την προστασία του αποτελέσματος. Στα δύο από τα τρία παιχνίδια του Πρωταθλήματος, ο Άρης δεν διαφύλαξε το υπέρ του σκορ. Προφανώς στο Περιστέρι βαφτίστηκε πέναλτι ένα καθαρό επιθετικό φάουλ και τούτο στοιχειοθετεί επιχείρημα υπεράσπισης, είναι όμως αναγκαίο να βρεθεί τρόπος διαφύλαξης του προβαδίσματος.