Άλλη μια φορά που το ποδόσφαιρο νικά τη λογική

Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, δεν εξηγούνται όλα με τη λογική. Γι’ αυτό και συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο να λαμβάνουν άνθρωποι (πρόεδροι, μεγαλομέτοχοι, προπονητές, ποδοσφαιριστές) αποφάσεις τις οποίες όλοι εμείς που παρακολουθούμε δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε.

Ένα τέτοιο παράδειγμα δημιουργεί η διοίκηση του Αστέρα με την επιλογή της να απομακρύνει τον Μίλαν Ράσταβατς μετά από 3 αγωνιστικές της Superleague. Ακόμη και αν τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά, δεν θα αρκούσαν για να τεκμηριώσουν μια απόφαση και να την κάνουν να μοιάζει λογική στη δεδομένη στιγμή. Εδώ όμως έχουμε μια κραυγαλέα περίπτωση: ένας προπονητής που είχε καλές εμφανίσεις και καλά αποτελέσματα σε διεθνή φιλικά το καλοκαίρι, ξεκίνησε το πρωτάθλημα με μια ιστορική επιτυχία για την ομάδα της Τρίπολης: ο Αστέρας νίκησε ως καλύτερη ομάδα τον Παναθηναϊκό εκτός έδρας. Και μόλις το περασμένο Σάββατο κατάφερε να μη χάσει από τον Άρη στην Θεσσαλονίκη.

Μου έτυχε να δω από κοντά την απόδοση του Αστέρα στο ΟΑΚΑ, στο ματς της 1ης αγωνιστικής. Και επαινούσα την αγωνιστική νοοτροπία του, όπως και την τακτική και την στρατηγική του. Αυτή τη φορά ο Αστέρας δεν ήταν μια ομάδα που έβαλε λεωφορείο μπροστά από την εστία του. Ήταν μια ομάδα με επιθετική νοοτροπία - τόσο όταν είχε την μπάλα όσο και όταν προσπαθούσε να την ξαναπάρει. Διότι αυτό προσπαθούσε: όχι να αμυνθεί για να αποκρούσει επιθέσεις· έκανε επιθετική άμυνα για να επανακτήσει την κατοχή της μπάλας. Η δυναμική που δημιουργούσε ήταν τέτοια που να σε πείθει ότι μπορεί να επιτύχει την υπέρβαση και να διεκδικήσει μέχρις εσχάτων το ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Ψάχνεις λοιπόν μάταια να “διαβάσεις” στην απόδοση και την πορεία του Αστέρα τον λόγο της απομάκρυνσης του προπονητή. Και το μόνο που κάνεις είναι εικασίες. Εικάζεις ότι κάτι έχει συμβεί μεταξύ τους, δηλαδή μεταξύ των ιδιοκτητών και του προπονητή, διότι αλλιώς δεν βρίσκεις μια λογική εξήγηση - μια εξήγηση που έχει μέσα της ποδόσφαιρο. Διότι αν “έκανε” τον Ιούνιο ο Ράσταβατς πώς είναι δυνατόν να μην “κάνει” στις 3 Σεπτεμβρίου, μετά από 3 αγωνιστικές, στις οποίες έχει κάνει μια απροσδόκητη εκτός έδρας νίκη, μια εκτός έδρας ισοπαλία και μια εντός έδρας ήττα; Αν υπάρχει, η εξήγηση δεν είναι σχετική με το ποδόσφαιρο. Δεν γίνεται να είναι σχετική με το ποδόσφαιρο.

Αυτή είναι μια ακόμη από τις ιστορίες του ανεξήγητου ελληνικού ποδοσφαίρου σχετικά με τις αποφάσεις που λαμβάνουν οι ιδιοκτήτες για την πρόσληψη ή την απόλυση προπονητών. Προπονητές απολύονται ενώ βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από την 1η θέση, ή όταν έχουν μόλις πανηγυρίσει την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία, ή μόλις έχει ολοκληρωθεί ο μεταγραφικός σχεδιασμός που έχει βασιστεί στις εισηγήσεις τους. Ένα σωρό ανήκουστες ιστορίες που δείχνουν μια βασική πτυχή της εξήγησης για την στάθμη του ελληνικού πρωταθλήματος και την διαφορά του από τα “σοβαρά” της Ευρώπης. Μακριά από εδώ τις αποφάσεις συνήθως τις λαμβάνουν οι έχοντες επιμόρφωση, γνώση, ισχυρή κατανόηση της προπονητικής και της διεύθυνσης ποδοσφαίρου. Εδώ αυτό συμβαίνει μόνο κατ’ εξαίρεση και ποτέ κατά κανόνα.