Ο Αλόνσο έχει μία ποδοσφαιρική υποχρέωση στον Παναθηναϊκό αλλά θέλει χρόνο και στήριξη

Kατά γενική ομολογία το έμψυχο δυναμικό του Παναθηναϊκού για την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο είναι εκείνο που διαθέτει την μεγαλύτερη ατομική ποιότητα των τελευταίων δεκαπέντε ετών και είναι το πιο ακριβό από το 2010 και μετά.

Τούτο το καλοκαίρι ξοδεύτηκαν 21 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές και ο Ντιέγκο Αλόνσο πήρε και με το παραπάνω, όσα ακριβώς ζήτησε για την ενίσχυση του συνόλου. Τόσο σε αγωνιστικά χαρακτηριστικά για να μπορέσει να υλοποιήσει την αλλαγή στην αγωνιστική ταυτότητα του κλαμπ όσο και σε προσωπικότητα, εμπειρία, παραστάσεις, πρότερο ποδοσφαιρικό βίο.

Ο Ουρουγουανός προπονητής σε σχέση με τους προκατόχους του, έχει στα χέρια του, μακράν του δευτέρου, το θεωρητικά πιο πλήρες ρόστερ που είχε το Τριφύλλι από την εποχή της πολυμετοχικότητας και μετά. Το εύρος της ενίσχυσης και της ποιότητας, δημιουργούν στον 48χρονο τεχνικό μία μεγάλη ποδοσφαιρική υποχρέωση. Να δημιουργήσει τον πιο δυνατό και ανταγωνιστικό Παναθηναϊκό που έχουμε δει τα τελευταία πολλά χρόνια, έναν Παναθηναϊκό που θα γίνει πρωταθλητής και θα διακριθεί στην Ευρώπη.

Είναι λογικό οι απαιτήσεις που υπάρχουν για τον Αλόνσο, λόγω της επιστροφής του Παναθηναϊκού στην κανονικότητα, να είναι πολύ μεγαλύτερες σε σχέση με αυτές που υπήρχαν όταν ανέλαβε για παράδειγμα ο Γιοβάνοβιτς, ο Ουζουνίδης, ο Δώνης, ο Αναστασίου και πάει λέγοντας. Παράλληλα, έχει να διαχειριστεί τον μόνιμο βραχνά όσων κάθονται στην άκρη του πάγκου τα τελευταία χρόνια ή φορούν πάνω στο χορτάρι την πράσινη φανέλα.

Το 0/14 και το 2/28 έχουν δημιουργήσει μία συνθήκη ποδοσφαιρική ασφυξίας, για την οποία δεν ευθύνεται κανείς Αλόνσο και κανείς παίκτης αλλά είναι μία πραγματικότητα που θα πρέπει να διαχειριστούν, να αντιμετωπίσουν και στο τέλος να νικήσουν. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι δίκαιο, δεν μπορεί όμως να γίνει διαφορετικά. Τούτη η γωνιά, πάντως, όσο δύσκολο και αν είναι, όσο και αν κοστίζει, θα παραμείνει πιστή στις ποδοσφαιρικές της αρχές, έχοντας υπομονή για να κρίνει το έργο, την δουλειά του νέου προπονητή. Είτε θετικά είτε αρνητικά.

Κάθε προπονητής χρειάζεται χρόνο και υπομονή. Δεν είναι μάγος. Ούτε ο Αλόνσο, ούτε κανείς. Ο Ουρουγουανός τεχνικός ανέλαβε τον Παναθηναϊκό τον Ιούνιο, βρισκόμαστε αρχές Σεπτεμβρίου, έκανε μία προετοιμασία στην Αυστρία χωρίς να έχει τους διεθνείς, χωρίς να έχει τις πιο ποιοτικές του μεταγραφές, είδαμε μια ομάδα στα φιλικά που όπως γράφαμε και τότε, δεν θα είχε εκ των πραγμάτων καμία σχέση με το σύνολο στα επίσημα ματς.

Είναι χρονιές και καλοκαίρια στο ποδόσφαιρο που όταν δεν έχεις συνέχεια σε προπονητή και ρόστερ, μπορεί να συμβεί κι αυτό, πόσω μάλλον όταν υπάρχει διεθνής διοργάνωση και εσύ πρέπει να παίξεις προκριματικά. Όχι απλά προκριματικά. Να δίνεις μάχες επιβίωσης για το παρόν και το μέλλον στην Ευρώπη.

Ο Αλόνσο θα πρέπει να έχει την στήριξη και την υπομονή που είχε από ολόκληρο τον οργανισμό ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στη πρώτη του σεζόν. Όταν τότε μετά από δέκα ήττες στο πρωτάθλημα, Φλεβάρη μήνα, εδώ υψώναμε ασπίδα όταν δεξιά και αριστερά είχε αρχίσει το... πριόνισμα πριν γυρίσει το μπιφτέκι και φτάσουμε στην αποθέωση με την κατάκτηση του Κυπέλλου.

Τότε αυτό που σε έκανε να ελπίζεις, να έχεις πίστη για την δουλειά του προπονητή ήταν η εικόνα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Στη πλειοψηφία των αγώνων, όχι σε όλα τα ματς. Εικόνα και όχι αποτελέσματα που ήταν αποκαρδιωτικά, οι ''πράσινοι'' κινδύνευσαν σοβαρά να μείνει εκτός play off, μέχρι να νικήσουν 3-0 εκείνο το απόγευμα στη Λεωφόρο, την ΑΕΚ.

Το σημάδι που θα-πρέπει- να σε κάνει να έχεις υπομονή σχετικά με την δουλειά του νέου προπονητή είναι τα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Πέρα από το αποτέλεσμα, πέρα από την ουσία, την πιο δύσκολη πρόκριση σε φάση ομίλων ever, πετώντας εκτός την Λανς.

Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος και στα δύο παιχνίδια με την Μπότεφ, βγάζοντας στοιχεία της νέας ταυτότητας. Νίκησε τον Άγιαξ μέσα στο Άμστερνταμ, ήταν ανώτερος στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα στο ΟΑΚΑ κόντρα στους Ολλανδούς. Απέναντι στην Λανς παρουσίασε τακτικά μία ομάδα που μόνο με αυτόν τον τρόπο θα είχε ελπίδες πρόκρισης και τα κατάφερε. Αυτό του πιστώνεται στον απόλυτο βαθμό.

Από την άλλη, όμως, υπάρχει η αμφιβολία. Η αμφιβολία που γέννησαν τα τρία παιχνίδια στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Παιχνίδια όπου τόσο τα αποτελέσματα όσο και η εικόνα ήταν τραγικά. Ανεξάρτητα από την καταγραφή των προβλημάτων και από ποια σκοπιά τα βλέπει κανείς, για την οικονομία της συζήτησης, να συμφωνήσουμε πως είναι δουλειά και ευθύνη του Αλόνσο να βρει την διάγνωση και την λύση στο πρόβλημα.

Είτε είναι δομικό, είτε πνευματικό, είτε φταίει ο τρόπος ανάπτυξης, είτε το αμυντικό transition είτε το ''έχουμε το μυαλό μας στην Ευρώπη'', είτε η υποτίμηση του αντιπάλου, ο προπονητής είναι αυτός που πρέπει να βρει την άκρη, ώστε ο Παναθηναϊκός να παραμείνει στο κυνήγι της κορυφής, βελτιώνοντας την αγωνιστική του εικόνα.

Στο περιβάλλον που ζούμε, εργαζόμαστε και ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο, υπάρχουν δύο πραγματικότητες. Η ελληνική και αυτή που προστάζει το manual του αθλήματος. Η made in Greece λογική και η ποδοσφαιρική λογική.

Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα υπομονής και χρόνου στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο που απέδωσαν, δικαιώθηκαν και έφτασαν σε επιτυχίες. Αν η Λίβερπουλ(σε παρόμοια κατάσταση με τον Παναθηναϊκό) δεν έδινε χρόνο στον Κλοπ, δεν θα είχε ευεργετηθεί ποτέ από την προπονητική ποιότητα του Γερμανού.

Το ίδιο και η Άρσεναλ με τον Αρτέτα, η Γιουνάιτεντ παλιότερα με τον Σερ Άλεξ και πάει λέγοντας, η λίστα είναι τεράστια. Κανείς προπονητής(αν είναι κανονικός και δουλεύει κανονικά όπως ο Αλόνσο) δεν είναι σοβαρό να κριθεί στο δίμηνο, στο τρίμηνο και πάει λέγοντας αλλά στο τέλος της σεζόν.

Αλλιώς θα έπρεπε οι προπονητές να υπογράφουν συμβόλαιο month by month και όχι διετίας...