Η αναβάθμιση του προϊόντος και η αξιοπιστία επιτυγχάνονται με πράξεις και όχι με προθέσεις

Με πάσα ειλικρίνεια αυτό το… «μη μιλάς, μη γελάς» το οποίο πρόσφατα παρουσιάστηκε ως πρόθεση της ΕΠΟ και ως μέτρο καταπολέμησης της τοξικότητας παραμένει σαν κόμπος στο λαιμό μου. Γιατί δεν έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη στο κριτήριο των προσώπων τα οποία θα αξιολογήσουν το επίπεδο «τοξικότητας» ενός κειμένου, λογαριάζοντας το παρελθόν τους και τις αδυναμίες τους. Γιατί επίσης η αναβάθμιση του προϊόντος παράλληλα της επιχείρησης αποβολής του κλίματος τοξικότητας δεν θα επιτευχθεί ποτέ με «προειδοποιητικές» διαρροές, κι αυτοί που συνηγορούν στην έκδοσή τους είναι σα να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Και σε ποιους απευθύνονται; Αδαείς δεν είναι, μα ούτε αφελείς. Ίσα-ίσα που πρόκειται για άριστους γνώστες του περιβάλλοντος και κατ’ επέκταση των ιδιοκτησιών των media. Με αρκετούς εξ’ αυτών κάθονται στα στρογγυλά τραπέζια της Ομοσπονδίας και της Λίγκας στις κορυφαίες συσκέψεις. Και για να μην παρεξηγηθώ, τους θεωρώ εξαιρετικά ικανούς στον διαχωρισμό της τοξικότητας από την κριτική αλλά και ελαχίστως διατεθειμένους να σπάσουν αυγά και αποφασισμένους να χτυπήσουν το σαμάρι και όχι τον «γάιδαρο».

Καθώς διατείνονται ότι η επιστροφή της αξιοπιστίας και παράλληλα ο εκμηδενισμός κάθε μορφής καχυποψίας θα πρέπει να αποτελέσει τον βασικό στόχο, προφανώς γνωρίζουν ότι ο απλός φίλαθλος δεν θα πειστεί ποτέ, παρά μόνον όταν αλλάξει το μοντέλο διοίκησης. Για παράδειγμα, το μοντέλο διακυβέρνησης της ΕΠΟ από έναν πρόεδρο και μια εκτελεστική επιτροπή προέδρων των ΕΠΣ απέτυχε παταγωδώς ως προς την εξασφάλιση της εμπιστοσύνης του κόσμου. Πριν από κάθε εκλογική διαδικασία στην ΕΠΟ ο αναγνώστης διαβάζει για κάστρα (ΕΠΣ) που πέφτουν, προέδρους που ανήκουν στο τάδε γκρουπ ισχυρής ομάδας και καταλαβαίνει ότι αυτός που θα «συγκεντρώσει» τους περισσότερους θα είναι ο ισχυρός μέχρι την επόμενη εκλογική διαδικασία. Το δε μοντέλο διακυβέρνησης της Λίγκας από ιδιοκτήτη ισχυρής ομάδας επίσης απέτυχε αλλά κι αυτό δεν αλλάζει. Όταν λοιπόν ένας παράγοντας ο οποίος διεκδικεί την κορυφαία θέση σ’ έναν θεσμό αρνείται να δει το πραγματικό πρόβλημα και τον ευνόητο τρόπο επίλυσής του δεν έχουμε κάτι να συζητήσουμε. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο.

Για παράδειγμα, πριν από τέσσερις δεκαετίες, ένας νεαρός δικηγόρος ανέλαβε τη διακυβέρνηση ενός παρηκμασμένου πρωταθλήματος. Οι φασαρίες εντός του γηπέδου παράλληλα με τη συμμετοχή αρκετών αθλητών οι οποίοι ήταν και χρήστες ναρκωτικών και μέλη συμμοριών του δρόμου με συνέπεια την εξωτερίκευση παραβατικών συμπεριφορών εντός των γηπέδων, είχε αναγνωριστεί ως το βασικό πρόβλημα στο εγχείρημα αποκατάστασης της φήμης του Πρωταθλήματος. Αυτή είχε ξεπέσει τόσο πολύ σε σημείο που πλην των άδειων κερκίδων, οι αγώνες μεταδίδονταν σε μαγνητοσκόπηση και αφού νωρίτερα είχαν υποβληθεί σε καθεστώς… λογοκρισίας!

Ο νεαρός δικηγόρος έκανε δύο πράγματα. Θέσπισε νόμο καταπολέμησης των ναρκωτικών δίνοντας τη δυνατότητα στους χρήστες να εισαχθούν σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης αρκεί να δήλωναν ότι έκαναν χρήση και όσοι δεν το έκαναν και παράλληλα διαπιστωνόταν ότι ήταν ενεργοί χρήστες, αποβλήθηκαν προϊόντος του χρόνου. Παράλληλα, αυστηριοποίησε τον πειθαρχικό κώδικα προς αντιμετώπιση των φασαρτζήδων. Κάποιες ομάδες καταστράφηκαν ολοσχερώς γιατί απαρτίζονταν από ένα σωρό «φυντάνια» τα οποία βρήκαν καταφύγιο σε άλλες Πολιτείες.

Καθώς άρχισε να λύνει το πρόβλημα της φήμης δημιουργώντας πρότυπα στον αγωνιστικό χώρο, σταδιακά άρχισε η εκτόξευση του πρωταθλήματος. Ακολούθησε η ραγδαία αύξηση στα έσοδα των ομάδων κι εκεί ασχολήθηκε με την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας αναγκάζοντας τους ιδιοκτήτες σε συμβιβασμό. Την ίδια περίοδο είχε αμφιβολίες για την αξιοπιστία των διαιτητών και υποψίες για παράνομους στοιχηματισμούς, γι’ αυτό θέσπισε νέους νόμους αυξάνοντας παράλληλα τις απολαβές των διαιτητών μετατρέποντας και αυτούς σε stars που κανείς δεν μπορούσε να τους αγγίξει.

Ο νεαρός δικηγόρος δημιούργησε ένα πλαίσιο απόλυτης αξιοπιστίας και παράλληλα επένδυσε στα πρόσωπα καθώς ως θιασώτης του θεάματος θεώρησε ότι οι ομάδες παράγουν οπαδισμό και τα πρόσωπα θα αποτελέσουν τους πόλους έλξης για το σύνολο της κοινωνίας. Το πέτυχε και αυτό αξιοποιώντας κάθε συγκυρία. Προφανώς υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες υπερέβη τα όρια, κατηγορήθηκε εξάλλου γι’ αυτό και κυρίως για την παρεμβατικότητά του σε μεταγραφές και ανάπτυξη ομάδων, την ίδια στιγμή όμως διαφύλαττε το προϊόν από κάθε κίνδυνο. Ακόμη και στην αποδεδειγμένη συμμετοχή διαιτητών στην παροχή πληροφοριών σε κύκλωμα παράνομου στοιχηματισμού, ο τύπος είχε αποκτήσει τόση δύναμη σε σημείο διακοπής της έρευνας του FBI προς όφελος διατήρησης της αξιοπιστίας του Πρωταθλήματος και πείθοντας τους πάντες ότι επρόκειτο για μεμονωμένο περιστατικό. Ήταν επίσης ο κύριος εκφραστής της αθλητικής παγκοσμιοποίησης και επέβαλε μέχρι και dress code στους αθλητές πείθοντας την Ένωση Παικτών ότι ως πρότυπα οφείλουν να δίνουν το παράδειγμα στα νέα παιδιά.

Προφανώς δεν έχω την απαίτηση από κανέναν θεσμικό παράγοντα να έχει τη διοικητική ικανότητα, τη διορατικότητα αλλά και την ευελιξία του Ντέιβιντ Στερν, του ανθρώπου ο οποίος άλλαξε την ιστορία στο ΝΒΑ. Υπήρξαν εξάλλου στιγμές που το παράκανε με τη συμμετοχή του στη λήψη αποφάσεων οι οποίες, κανονικά, δεν θα έπρεπε να τον απασχολούν. Το έκανε γιατί επένδυσε στα λεγόμενα rivalries και με ξεκάθαρο στόχο την αγωνιστική αναβάθμιση όλων των franchises και την αύξηση του ανταγωνισμού. Ωστόσο, το αποτύπωμά του έμεινε στην ιστορία διότι διέκρινε τα βασικά προβλήματα, είχε ξεκάθαρη μεθοδολογία στον τρόπο επίλυσής τους, έπεισε για τις προθέσεις του και ουδέποτε παρέκκλινε της βασικής αρχής του η οποία άρχιζε και τελείωνε στην αναβάθμιση του προϊόντος. Πάντα μιλούσαν οι πράξεις του.

Επιστρέφοντας στα του ελληνικού ποδοσφαίρου, οι θεσμικοί ηγέτες προσπαθούν να μας πείσουν ότι με το ίδιο μοντέλο διοίκησης, τους ίδιους ανθρώπους και το ίδιο σύστημα διακυβέρνησης θα αλλάξουν την άποψη του κοινού. Αναβάθμιση προϊόντος δεν θα επιτευχθεί μόνο μέσα από τις μεταγραφές των ομάδων που έχουν λεφτά για ξόδεμα αλλά από τη δημιουργία περιβάλλοντος αξιοπιστίας. Βλέποντας τον τρόπο διαμόρφωσης της λίστας των διαιτητών της Superleague, τον αντίστοιχο κοινοποίησής της, τον συρρικνωμένο αριθμό διαιτητών (μόνιμο επιχείρημα της μπασκετικής ΚΕΔ οπότε είναι γνωστή αυτή η πρακτική) αλλά και τη μηδενική αντίδραση σε κραυγαλέες περιπτώσεις κακών διαιτησιών, προσωπικά δεν έχω κάτι παραπάνω να περιμένω παρά μόνο σπασμωδικές αντιδράσεις σαν την ανακοίνωση για την καταπολέμηση της τοξικότητας η οποία αποτελεί δήλωση αδυναμίας.